خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
بحران دستگاه سازی فکری که از تولید اندیشه در هر حوزه تمدنی بر می خیزد به شرایط مادی و عینی آن جامعه بستگی دارد. با اراده گرایی نمی توان اندیشه و دستگاه نظری وارداتی و التقاطی تدارک دید که وضع جامعه را تغییر دهد. این کم بضاعتی شرایط عینی و مادی جامعه ما چگونه تغییر می کند؟ آیا روشنفکران و حتی روحانیون و نظریه پردازان سلطنت در تاریخ معاصر راه را درست رفته اند؟
«شریعتی، بیش از هر چیز سخنران بود. منظورم این است که با احساسات، هیجانات و عواطف مخاطبان بازی می‌کرد. ولی روشنفکران بعد از انقلاب، بیشتر معلم و مدرس‌اند. در سخنرانی‌ها‌ی‌شان هم درس می‌دهند. شما وقتی به سخنرانی دکتر علی شریعتی گوش می‌کنید، خیلی احساسات و عواطف و هیجانات دارید، غلیان پیدا می‌کنید. می‌گویید حق با اوست، آفرین و هورا… اما وقتی سخنرانی‌اش تمام شد، اگر کسی از شما بپرسد که عصاره‌ی سخنرانی دکتر شریعتی چه بود، آنگاه می‌بینید مثل ماهی که از چنگ‌تان می‌گریزد، چیزی در مشت ندارید. نمی‌توانید مثلا بگوید سخنرانی یک مقدمه داشت، سه تا ذی‌المقدمه داشت، یک مدعا و دو تا دلیل داشت. چون خطیب بود. از خطه‌ی خراسان بود و در آن خطه سخنرانان قهار داشتیم. مثل فخرالدین حجازی. “هیاهو بر سر هیچ”. خدا رحمت‌اش کند؛ اما هر وقت به ایشان فکر می‌کنم یاد گفته شکسپیر می‌افتم که “هیاهو بر سر هیچ"
مذاکرات منتشر شده شورای انقلاب تا تیرماه 58 نشان از برخی از حقایقی می دهد که استعفای بازرگان را توجیه می کند.
در متن استعفا بازرگان از فضای سیاسی عمومی علیه خود سخن می گوید و استعفا می دهد.
در مذاکرات شورای انقلاب بازرگان با کسانی روبرو است که با دولت ار زوایای گوناگونی مسئله دارند از دید چپ مذهبی تا مذهبی سنتی در برابر بازرگان هستند.
انچه که بازرگان می گوید را اینان درست نمی دانند.
سئوالی که شاید در عرصه عمومی طرح نشود اما در خفا ذهن را مشغول می‌دارد؛ اینکه واقعا آیا ارزشش را دارد؟ آیا اینگونه فعالیتهای پرهزینه، تباه کردن زندگی شخصی نیست؟ پس تکلیف خوشبختی فردی انسانها چه می‌شود؟
موضوع شیوه ایستادگی در برابر دشمن خارجی در ادبیات امروزین جریان اصلاحات نیز همواره وجود داشته است. بعد از روی کار آمدن ترامپ و افزایش افسارگسیخته تهدیدات علیه کشورمان و اعمال تحریم‌ها و فشارهای ظالمانه به ایران، همواره لب لباب کلام اصلاح‌طلبان این بوده که راه‌حل بی‌اثر ساختن فشار دشمن خارجی، وحدت ملی در داخل آن هم از طریق رعایت حقوق مصرح ملت است
بعد از اعلام حکم اعدام برایشخص مصرف کننده مشروب الکلی در خراسان جنوبی، سوالی در مورد احکام شریعت برخواست که به سبب آن از سوی آیت الله فاضل لنکرانی(که در نظام دینی سمت و جایگاه دارد) به روشنفکران مسلمان تاخته شد آنهم با این مضمون که برخلاف نظر نواندیشان، احکام شریعت زمانی و مکانی نیستند بلکه ابدی هستند، اگر چه اجتهاد در شیعه وجود دارد.
روشنفکران به دلیل این خوانش از گذشته و این باور که ارزنده ترین گوهر انسانی یعنی «خرد» را بکار گرفتهاند و در اختیار دارند از جایگاه یک کنشگر سیاسی اجتماعی خود را به جایگاه یک قاضی و داور ارتقاء درجه می‌دهند و به سخنرانی‌های پیامبرگونه و کلی روی می‌آورند و عملا از مسیر ایجاد یک سیاست راهبردی دور می‌شوند.
زندگی در ذات خود خود پدیده‌ی است حیرت‌انگیز، یگانه و ارج‌مند. نفسِ حیات، و به تعبیر حکمایی حیات فی‌نفسه، در جهان‌بینی توحید امری قدسی و تجلی الوهی است و از همین‌رو، در اینجا میان زندگی، میل زیستی از سویی و استعلا و معنویت از دیگر سو، هیچ‌گونه دوگانگی‌ای متصور نیست. از میان انواع زندگی، حیات نفس یا روان و شخصیت انسانی، برترین شکل زیستی و دارای شایستگی ذاتی یا «کرامتی» خداداد است و از همین‌رو، کسی جز خدا یا طبیعت نمی‌تواند آن‌را از دیگری بگیرد. زیرا با گرفتن جان کسی (کشتن نفسی بی آنکه کسی را کشته باشد یا در همین حد تبهکاری کرده باشد)، گویی جان همه‌ی مردم را یکجا می‌گیرد. صدور حکم اعدام (و ترور) اشخاص چنین امر خطیری است: نشستن برجای خداوند و تصمیم به گرفتن برترین «هبه»ای که باری به بشر اعطا کرده است: جان (نفس) او.
راستش برای من نرگس محمدی از معدود نمادهای آن مفهوم محترمی است که زندانی سیاسی اش می نامیم. زندانی سیاسی به مثابه آن کسی که رنجی فردی را به جان می‌خرد تا خیری عمومی را محقق کند و در ضمن بدور از همه ادعاها و تکبرها و توقعهایی که ممکن است از چنین جایگاهی صادر شود. نرگس محمدی آن صدایی است که می‌گوید "زندان مرا نخواهد شکست" علیرغم آنکه به قول خودش "هیچ امکان زندگی را برایم باقی نگذاشته‌اند"
