خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
اگر قصد اصلاح و تغییر وجود دارد باید کمیته حقوق بشر قوه قصاییه به جای اینکه مانند همه سال های گذشته وظیفه توجیه گری وضع موجود را بعهده بگیرد و عنوان شریف کمیته حقوق بشر را لوث کند به راستی شنوای تظلمات شهروندان باشد.
مسئله این است که جامعه در مسیر کند خود دستاوردهایی بدست اورده است که به دلیل شرایط بد اقتصادی و فشل بودن اصلاح طلبان به نظر نمی اید اما مهم هستند. این دستاوردها را می توان مدنی شدن کم شتاب جامعه دانست که هر حکومت را به عقب نشینی در اینده وا می دارد اما این دستاورد ها می توانند نابود شود، این نابودی هم زمانی رخ می دهد که نظام دست به سرکوب مرگبار بزند یا با جنگ روبرو شود پتاسیل جامعه مدنی را به صفر تبدیل کند.
منظور اما از طرح آن انتقاد، نه به تلویزیون، که خطاب به سیاست‌گذاران تبلیغی-ترویجی نظام، و فقط این تذکر بود که «ترا که خانه نیین‌ست بازی نه‌این است». برای نمونه، به‌جای آتش‌بازی با به میدان آوردن انواع گفتمان‌های مسئولان رژیم گذشته، علیه میراث ملی (از سنخ مصدقی)، و روشن‌اندیشی مذهبی (به‌روش شریعتی)، و همهٔ نمادهای مردمی آزادی‌خواهی و عدالت‌طلبی، آیا مصلحت یا خیر عمومی کشور حکم نمی‌کند که فضا برای یک آغاز یک گفتگوی انتقادی سالم و سازنده میان افق‌های فکری و سیاسی گوناگون مطرح در جامعه (و نیز در خود نظام)، گشوده شود؟
ردیوار کهنه ای درکنار وزارت فرهنگ جوانی از دانش آموزان مدرسه نظام بنام ” امیربیجار”با لباس شخصی که وقتی مورد اصابت سرنیزه سرباز گارد در سینه اش قرار میگیرد بر دیوار با خون خود چنین در حال نوشتن بوده “……ازجان خود گذشتیم باخون خود نوشتیم یامرگ یا مصدق” که ازپشت سر مغزش مورد اصابت گلوله سرهنگ قربانی افسرسوار فرمانده واحد کمکی از رشت قرار میگیرد که تا مدتها خبرنگاران داخلی وخارجی از این نوشته اش عکس میگرفته اند .
ساختن بسیار دشوارتر از خراب کردن است. موانع صلح پایدار واقعی‌اند، اما فائق‌نیامدنی نیستند. برای برداشتن این موانع باید برای مطالبه‌ی صلح و گفت‌وگو و طرد کسانی که خیال‌پردازانه به جنگ تمام‌نشدنی و نوعی «برخورد تمدن‌ها»ها می‌اندیشند فعال شویم. باید در این مسیر جدی باشیم، نه‌تنها برای اکنونِ خودمان، که از جمله برای نسل‌های بعدی؛ که اگر امروز صدایمان را بلند و صلح را مطالبه نکنیم، ما را تبرئه نخواهند کرد.
گستره‌ی مبارزه‌ای که مصدق ترسیم کرده بود،بسرعت شکلی همه جانبه یافت و قویّاً تمامی طبقاتِ جامعه ایران را درگیر کرد. قیام ۳۰ تیر ۱۳۳۱ توضیح دهنده‌ی همین گستره و حمایت نیروهای اجتماعی از بخش مبارزه‌ی ضداستبدادی مصدق بود که در اعتراض به شاه و دربار، به خاطرِ عدمِ واگذاریِ وزارت جنگ به او، استعفا کرده بود. با یک بیان و ادبیات کلاسیک، این قیام را باید نقطه‌ی اوجِ "وحدت درون خلقی" در حمایت از نهضت ملّی و دکتر مصدق تلقّی کرد
