هنوز دیر نشده است

وجدان ملی -مدنی در ادامه جنبش سبز

عزم ملی برای نجات و توسعه ایران، کانون و نهاد امید و بی طرفی می خواهد که بگوید ما برای خود پست و مقام و جاه نمی خواهیم؛ مسئله ما ایران است منتها ایرانی توسعه یافته و مدنی. بایسته است که رهبران جنبش سبز این پرچم را بلند کنند و کمیته وجدان ملی را برای حفظ ایران پایه گذاری کنند و صدای رساتر این کمیته یا جمع وجدان ملی شوند

تخاصم شهروندان خطرناک ترین فاجعه خواهد شد

انچه مایه ی نگرانی است، این است که این اقدام یک روش متداول حاکمیت برای آینده شود و این یعنی جنگ داخلی شهروندان با هم وسقوط قانون واقتدار حاکمیت. انحراف و شروع یک منش غلط محدود نمی‌ماند، گسترش میابد، پخش و پهن میشود. مساله و بحران میشود. بیش از هر چیز نگرانی آن است که مسئولین رده‌ی بالای مملکتی که باید بین شهروندان بیطرف باشند، سمت و سوی یک گروه را بگیرند وبر عمق تضاد بیافزایند.

درس های جنبش سبز و راه تحول مثبت

ساختار قدرت در ایران بوضوح معیوب است و چنانچه کسی تصور کند با اتخاذ یک مشی سیاسیِ رفرمیستی و بدون حداقلی از اندیشه و ساز و کار مقاومت می‌توان از این مهلکه خلاصی یافت،لابد که جمع‌بندی روشنی از تاریخ چهل‌ساله‌ی اخیرِ ایران ندارد.اما این عنصر مقاومت در هیچ جریان سیاسی با رجزخوانی و خط و نشان کشیدنهای از راه دور خلق نخواهد شد.جنبش سبز این مقاومت را به شکلی عینی و بارز نشان داد و رهبران و پویندگان جنبش،صلاحیت خود را با پاپس‌نکشیدن از مواضع اصولی خود به اثبات رساندند.

افول یک هژمونی (ساسی مانکن در مدارس)

در میان سیل واکنش‌ها به پدیده‌ی اقبال دانش‌آموزان به ترانۀ ساسی مانکن، مواضع مقامات رسمی به‌ویژه مقامات وزارت آموزش و پرورش مایه‌ی تاسف بود؛ مواضعی که نشان از ناتوانی آنها در فهم فرایندی دارد که سال‌ها پیش آغاز شد و پس از این نیز با قوت بیشتری هر روز به گونه‌ای بساط هژمونیک فرهنگ رسمی را بر هم خواهد زد.

فراخوان مجدد طبقه متوسط

جانِ شیفته

اکنون هدی صابر در تاریخ ما بیش از آن‌که به نام اندیشمند، فعّال سیاسی، روزنامه‌نگار یا محقق شناخته شود به عنوان‌ پهلوان شهرت دارد، زیرا پهلوان آن کس است که در عصر تراژدی و زوالِ اخلاق و تباهیِ جهان، با وجود همه‌ی تنهایی‌ها و بی‌یاوری‌ها، قامت برمی‌افرازد و تیرهای کینه‌توز بلا یکایک بر جان او فرومی‌ایند تا اثبات کنند که روزگار جوانمردی و امید به رهایی به پایان رسیده‌است. پهلوان امّا یکه و تنها می‌ایستد و فوران خونِ او بر باران تیربارها ریشخند می‌زند زیرا ایستادگی او بهانه‌ی عجز و نتوانستن را از ما می‌گیرد و در لحظه‌ای از هستی، یادآور می‌شود انسان همان موجودی است که آسمان بر وی نماز می‌گزارد و جباریت و ارتجاع، یارای غلبه‌ی بر او را ندارند.

امید در منظرگاه الهیاتی هدی صابر؛ راهبری امید به کنش

وجه نظر هدی صابر نیز بر اساس چسب عشق و انگیزش امید در کنش‌ورزی و مسائل ناشی از تجربه زیسته بشر در خدمت حل مسأله اجتماعی و نه تحقق امید در دوردست‌ها است. در نتیجه او در دل هر رخداد (event) در پی سرمد آن است. امید در تلقی هدی صابر نه فقط امید در افق‌ها بلکه چنانچه خود او می‌گوید «امید استراتژیک» و در راهبردهاست و به تعبیری از مولتمان «امید فعال» است.

فقط فراز نه نشیب هم بوده است هدی

دلنوشته ای برای هدی صابر

همان بچه‌های شیرآبادی که عاشق هدی بودند. همان‌ها که بر سینه‌شان در هر دو تیم فوتبال آبی و قرمز؛ یک نام را نوشته‌اند؛ «صابر». به چشم خود دیدم هر تیم گل می‌کاشت، هلهله و شادی و کف و سوت بود که برای صابر می‌زدند!!!! هدی برادرم تعجب نکن آنها ایتالیو کالوین اند و سبک نگارش واقعیت‌گرای جادویی‌اش را از فرط آشنایی با تو تشخیص خواهند داد، آنجا که می‌گوید: این زندگی اگر برای تو پولاد از آب درآمد و دلت جماعتی خشمگین که در سینه‌ات ازدحام کرد، باشد که عدل خداوندی/ بر تو سعادت آورد/ نامیرایی همه با تو باد.