خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
من معتقدم یگانه راه، راه تحول فرهنگی است. با اینکه می‌دانم انسان در این راه باید خون جگر بخورد، اما می‌گویم راه دیگری وجود ندارد. بنابراین ما باید راه تحول فرهنگی را برویم، یعنی باورها، عواطف، احساسات و خواسته‌های مردم را به خودشان نشان بدهیم و بگوییم که مشکل‌تان به علت این باورهای خطایی است که باید از ذهن‌تان بیرون بریزید
آنچه به نظرم یک صدای اقلیت است، همان خواست زندگی در یک جامعه تماماً دینی است که با مدعای شریعت تلاش دارد در مقابل اراده عمومی مردم بایستد و امکان‌های انتخاب آزاد مردم را هر روز به نحوی محدود و محدودتر کند. این خواست یک صدا در درون جمهوری اسلامی است و اگر قرار بر این باشد که همین یک صدا از نظام برخیزد، حقیقتاً یک نظام اقلی است که در جامعه امروز ایرانی، باید خود را به ضرب و زور بر اراده اکثریت تحمیل کند.
بازگشت به مردم یعنی همه ساکنان این مرز و بوم را «خودی» دانستن، یعنی به مردم اعتماد داشتن، یعنی داوری خرد جمعی را بر داوری فردی و جناحی برتر شمردن، یعنی به شعور مردم احترام گذاشتن، یعنی ابراز احساسات ملی‌شان را مصادره به‌مطلوب نکردن، یعنی حضور و مشارکت و رأی مردم را رفراندومی برای تأیید مشروعیت حاکمان نشمردن، یعنی بصیرت مردم را بی‌بصیرتی نشمردن
پرسش اصلی این است که اگر چنین اقدامی از سوی امریکا صورت گرفته یا محتمل است که صورت گرفته باشد، پس چرا مقامات ایرانی سکوت کردند یا هیچ چیزی درباره این احتمال نمی‌گویند؟ پاسخ روشن است. همان‌طور که دوست ندارند درباره ربودن اسناد چیزی بگویند. این را نافی ادعا‌های موجود تلقی خواهند کرد و به منزله اینکه اقرار به قدرتی از طرف مقابل است برای آن پاسخی وجود ندارد.
اطلاعیه ی دیرهنگام ستاد نیروهای مسلح در بامداد چهارمین روز حادثه که در آن، اصابت غیر عمد موشک پدافندی ایران به هواپیما، علت سقوط آن اعلام شده بود، ایران را در بهت و حیرت سهمگینی فرو برد.در حالیکه بسیاری از نیروهای معترض و منتقد و مخالف نیز با تحلیل های خاص خود، با همه ی وجود در کنار مسئولان برای اثبات ادعای نقص فنی ایستاده بودند، اینک می دیدند که بازی خورده و همه ی تلاش هاشان و همه ی اعتمادشان، دود می شود و به هوا می رود!
حاصل این برنامه ها این شد که رقابت بین عربستان و ایران تبدیل به یک درگیری همه‌جانبه شد. تا جایی که عربستان با هزینه بسیار شروع به یارگیری ازکشورهای عرب و مسلمان کرد و جبهه واحدی علیه ایران شکل داد. مرتب کنگره تشکیل داد و فشار برای صدور بیانیه علیه ایران. امارات بیش از همه همراه و حامی فعال عربستان شد. اما قطر که حاضر به مقابله با ایران نشد مورد تحریم عربستان و متحدینش قرار گرفت. ترکیه و مصر که خواستار برکناری بشار اسد بودند با ایران اختلاف پیدا کردند. داعش در عراق و سوریه درگیر با ایران شد و آن را دشمن اصلی خود دانست و با بی رحمی کامل شیعه‌کشی کرد .
در چنین وضعیتی، کنشگر بی قرار به تدریج از مردم "ارتفاع" می گیرد و علیرغم دلبستگی اش به آنها، ریز و توده وارشان می بیند. از جایی که او به مردم نظر می کند، هیچ تمایز و تفاوتی میان آحاد جامعه دیده نمی شود، همه ی رنگ ها در هم فرو شده اند و تنها یک رنگ است که دیده می شود: سیاهی و کنشگر بی قرار، از سیاهی بیزار است.
آمران کشتار سال ۶۷ هم چنان بر مسند قدرتند و حتی بر کرسی ریاست قوه قضائیه نشسته‌اند. خشونت‌های قضایی بیشتر می‌شود صدسال محکومیت برای فعالان کارگری و لجاجت در ممانعت از ورود زنان به ورزشگاه‌ها، ولی مادران قربانی ها و اعدام شدگان انجمنی تشکیل می‌دهند برای مبارزه با حکم اعدام. یا مادر یک قربانی در شمال با دست خود طناب دار را از گردن قاتل فرزندش بر می دارد و از انتقام گرفتن خود داری می‌کند تا از گردش چرخ خشونت پیشگیری کند. از همین روی است که بر آنم انقلاب با همه خشونت ها و ستمگری هایش جامعه را از پایه می سازد. ساختنی تدریجی اما ریشه‌ای و بر گشت ناپذیر. لذا بر آن باورم که «حساب انقلاب را از حاکمان انقلاب جدا کنید».
استمرار قابل توجه سیاست های منطقه ای ایران، پیش و پس از انقلاب، در تناقض با تلاش مقام های آمریکایی درباره "غیرعادی" توصیف کردن سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی و توجیه کارزار "فشار حداکثری" است. سیاست حمایت از بازیگران غیر دولتی و نیروهای شیعه در منطقه، نه چهار دهه، بلکه دست کم شش دهه پیش آغاز شده است. این استمرار و پیوستگی نشان می دهد که عوامل تاریخی و ژئوپلیتیک بیش از هر چیز دیگری شکل دهنده سیاست های منطقه ای ایران هستند. هم محمد رضا شاه و هم جمهوری اسلامی، برای ایجاد بازدارندگی در برابر تهدیدهای منطقه ای مد نظر خود، راهبرد حمایت از بازیگران غیر دولتی را در پیش گرفته و از بستر روابط تاریخی و مذهبی ایران با جوامع شیعه در منطقه بهره برده اند. در واقع، سیاست منطقه ای ایران بیش از آنکه مولود یک ایدئولوژی انقلابی باشد، در پاسخ به تهدیدهای منطقه ای و بین المللی شکل گرفته است.
شکل ترور سلیمانی دراماتیک و تحقیرآمیز بود. در افکار عمومی، تعرض آمریکایی ها به ژنرال ایرانی به شکلی از تحقیر تعبیر شد و نمایش قدرت ترامپ با پرچم آمریکا این حس را تقویت کرد. اگر محسن رضایی به این شکل کشته می شد این حس به این اندازه هم نبود. در نظر بسیاری تحلیلگران غربی، مردم ایران مردمی مغرور به پشتوانه تمدنشان هستند. این غرور با این شکل ترور جریحه دار شد.
