خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
سبزها نباید کنش های خود را تنها به رفع حصر منوط کنند. ایران، میدانی از مسایل عمومی است که نیاز به حساس شدن افکار عمومی، کاهش نسبی تبعات آنها با استفاده از امکانات موجود است و در این میدان، جنبش سبز این توانایی را دارد با اتکا به قدرت شهروندان در عرصه عمومی به خصوص شبکه های اجتماعی، افکار عمومی را حول مسایل عمومی بسیج کند.
عزم ملی برای نجات و توسعه ایران، کانون و نهاد امید و بی طرفی می خواهد که بگوید ما برای خود پست و مقام و جاه نمی خواهیم؛ مسئله ما ایران است منتها ایرانی توسعه یافته و مدنی. بایسته است که رهبران جنبش سبز این پرچم را بلند کنند و کمیته وجدان ملی را برای حفظ ایران پایه گذاری کنند و صدای رساتر این کمیته یا جمع وجدان ملی شوند
انچه مایه ی نگرانی است، این است که این اقدام یک روش متداول حاکمیت برای آینده شود و این یعنی جنگ داخلی شهروندان با هم وسقوط قانون واقتدار حاکمیت. انحراف و شروع یک منش غلط محدود نمی‌ماند، گسترش میابد، پخش و پهن میشود. مساله و بحران میشود. بیش از هر چیز نگرانی آن است که مسئولین رده‌ی بالای مملکتی که باید بین شهروندان بیطرف باشند، سمت و سوی یک گروه را بگیرند وبر عمق تضاد بیافزایند.
ساختار قدرت در ایران بوضوح معیوب است و چنانچه کسی تصور کند با اتخاذ یک مشی سیاسیِ رفرمیستی و بدون حداقلی از اندیشه و ساز و کار مقاومت می‌توان از این مهلکه خلاصی یافت،لابد که جمع‌بندی روشنی از تاریخ چهل‌ساله‌ی اخیرِ ایران ندارد.اما این عنصر مقاومت در هیچ جریان سیاسی با رجزخوانی و خط و نشان کشیدنهای از راه دور خلق نخواهد شد.جنبش سبز این مقاومت را به شکلی عینی و بارز نشان داد و رهبران و پویندگان جنبش،صلاحیت خود را با پاپس‌نکشیدن از مواضع اصولی خود به اثبات رساندند.
در میان سیل واکنش‌ها به پدیده‌ی اقبال دانش‌آموزان به ترانۀ ساسی مانکن، مواضع مقامات رسمی به‌ویژه مقامات وزارت آموزش و پرورش مایه‌ی تاسف بود؛ مواضعی که نشان از ناتوانی آنها در فهم فرایندی دارد که سال‌ها پیش آغاز شد و پس از این نیز با قوت بیشتری هر روز به گونه‌ای بساط هژمونیک فرهنگ رسمی را بر هم خواهد زد.
اکنون هدی صابر در تاریخ ما بیش از آن‌که به نام اندیشمند، فعّال سیاسی، روزنامه‌نگار یا محقق شناخته شود به عنوان پهلوان شهرت دارد، زیرا پهلوان آن کس است که در عصر تراژدی و زوالِ اخلاق و تباهیِ جهان، با وجود همه‌ی تنهایی‌ها و بی‌یاوری‌ها، قامت برمی‌افرازد و تیرهای کینه‌توز بلا یکایک بر جان او فرومی‌ایند تا اثبات کنند که روزگار جوانمردی و امید به رهایی به پایان رسیده‌است. پهلوان امّا یکه و تنها می‌ایستد و فوران خونِ او بر باران تیربارها ریشخند می‌زند زیرا ایستادگی او بهانه‌ی عجز و نتوانستن را از ما می‌گیرد و در لحظه‌ای از هستی، یادآور میشود انسان همان موجودی است که آسمان بر وی نماز می‌گزارد و جباریت و ارتجاع، یارای غلبه‌ی بر او را ندارند.
