جنبش روایتگری آزار زنان اما در ابتدای مسیر، نقشی چونان مشاهده‌پذیرکردن آزاردیدگان داشت. زنان آزاردیده با روایات‌ خود از آزار و تجاوز، هم آزارگران را افشا می‌کردند و هم احیانا پرده از بستر ساختاری مستعد خشونت جنسی، برمی‌داشتند. برکنار از انبوهی نقدها و ایرادات واردشده به آن، در قلب این حرکت، نوعی چهره‌بخشیدن به آزاردیدگان و برملا ساختن زمینه‌های ساختاری آزار، قابل رویت بود. اما ماجرا از جایی پیچیده‌ شد که در قصۀ اخیر، ماجرا از «روایت» تجاوز به «دادخواهی» تجاوز، فراروی کرد. تلاش برای نوعی «ترجمۀ حقوقی» ادعاهایی بر سر حق‌های سلب‌شده. این نقطه‌ای تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز برای نسخهۀ ایرانی جنبش روایتگری آزار زنان محسوب می‌شود. «روایت» از آزار، در امتداد فهم خاصی از سیاست، سهمی مشخص در تولید آگاهی‌های اجتماعی و کنش‌مندی زنان داشت اما «دادخواهی» از آزار، «ادعا» بر سر یک حق را به «مطالبۀ‌»‌ اجرای عدالت از دم و دستگاه کیفری؛ این سخت‌ترین وجه حاکمانه، گره ‌می‌زند. این صورتی از یک فراروی مهم در مسیر حرکت این جنبش است. وجهی که اگر به‌دقت، کاویده ‌نشود، مستعد چالش‌هایی وسیع‌تر است.