خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
وجه نظر هدی صابر نیز بر اساس چسب عشق و انگیزش امید در کنش‌ورزی و مسائل ناشی از تجربه زیسته بشر در خدمت حل مسأله اجتماعی و نه تحقق امید در دوردست‌ها است. در نتیجه او در دل هر رخداد (event) در پی سرمد آن است. امید در تلقی هدی صابر نه فقط امید در افق‌ها بلکه چنانچه خود او می‌گوید «امید استراتژیک» و در راهبردهاست و به تعبیری از مولتمان «امید فعال» است.
همان بچه‌های شیرآبادی که عاشق هدی بودند. همان‌ها که بر سینه‌شان در هر دو تیم فوتبال آبی و قرمز؛ یک نام را نوشته‌اند؛ «صابر». به چشم خود دیدم هر تیم گل می‌کاشت، هلهله و شادی و کف و سوت بود که برای صابر می‌زدند!!!! هدی برادرم تعجب نکن آنها ایتالیو کالوین اند و سبک نگارش واقعیت‌گرای جادویی‌اش را از فرط آشنایی با تو تشخیص خواهند داد، آنجا که می‌گوید: این زندگی اگر برای تو پولاد از آب درآمد و دلت جماعتی خشمگین که در سینه‌ات ازدحام کرد، باشد که عدل خداوندی/ بر تو سعادت آورد/ نامیرایی همه با تو باد.
به گمان من، آنچه که صابر می خواست، نه جدایی و تفکیک و فاصله گرفتن از توده ها، که پیشقراولی در کار مدنی برای ایجاد بستر مناسب در جهت مشارکت همان "متوسط ها" بود. طبیعی است تیپ نهادساز صابر در انبوه دغدغه هایی که به خانه های بزرگ تر، ماشین های شیک تر، لذت ها و پس اندازهای بیشتر برای تامین امنیت زندگیشان می اندیشند، تنها می شود.
همواره از آسیب دیدگان مراقبت و سرکشی میکرد خواه آسیب دیدگان جنگ خواه جنبش سبز! دل نگران وضعیت آنان حتی از درون زندان بود.
هاله ساده بود ولی بی تجربه نبود.تساهل فراوان داشت ولی مماشات گر نبود.به اصول و آرمانهایش متعصب بود ولی تغییر را باور داشت.
او ساده، مهربان، شفاف، امیدواروخوش بین بود ومنادی مبارزه غیرخشونت آمیز وبه همین دلیل به حلقه مادران صلح درآمد.
در یک سال اخیر، ترامپ با پیشروی گام به گام، شرایط تخریبی ایجاد کرده که مذاکرات جدی عملی نباشد و صورت نگیرد. در صورتیکه ترامپ به سادگی شرایط لازمه مذاکرات را می تواند برگرداند که مذاکره عملی شود. این بحث در چارچوب “ستایش گفتگو” بطور انتزاعی مشگات ملموس ایران را مطرح نمی نماید، این روند ها تخیلی و فانتزی نیست، بلکه در بستر تاریخچه سیاسی، و عملی تحقق می گردد.
گفته می شود که زندگی پدیده‌ای است سیال و فرار و غیر قابل کنترل و سرشار از غیر قابل پیش بینی و امکان ندارد بتوان به انقیاد درآوردش. تردیدی نیست که در این زمانه سرسپردگی و تن داده، با هدی صابر می توان به جور دیگری زندگی کردن اندیشید و مطمئن بود که دعای خیر او بدرقه راه ما خواهد بود اما ما به حضور او در کنار خود و نه بر بالای سرمان احتیاج داریم . در غیر این صورت او می ماند تنها و ما می مانیم متوسط.
بعدها به این نتیجه رسیدم که از منظر تبارشناسی فکری ، تفکر و موضع فقهی-سیاسی آیة‌الله خمینی در میانهٔ دو مکتب نجف (آخوند خراسانی -ملا محمدکاظم – و ..، شاگردش نائینی، حامیان مشروطه)، و مکتب سامرا (شیخ فضل‌الله نوری، شاگرد میرزای شیرازی، حامی «مشروطهٔ مشروعه»)، قرار داشته و ترکیب و تألیفی از آن دو آبشخور تاریخی و فقاهتی بوده است. پیش از انقلاب روشنفکران و مردم بیشتر با وجه اول این سنت و میراث در خانوادهٔ فکری روحانیت سیاسی و مبارز آشنایی داشتند، و پس از انقلاب به‌تدریج وجه دوم غلبه یافت و به گفتمان رسمی جناح غالب نظام تبدیل شد، و این دوگانگی تبارشناختی فکری-تاریخی در قانون اساسی فعلی نیز بیش از پیش تجلی بارزتری یافت.
