روش مطلوب مطالبه گری مدنی-سیاسی دانشگاه است یعنی با نگاه مدنی خواسته سیاسی هم داشته باشد.اما وضع جامعه عقب تر از این وضعیت جامعه ما است که دانشجو فقط مدنی باشد از طرفی سیاسی شدن به معنی مخالفت با حکومت هم پر هزینه است.بازوی یک جناح هم شدن هم بسیار تکراری برای داشگاه سم است اگر چند نفر و چهره را به جای و مقامی از مخالف تا مقام حکومتی می رساند اما کل جمعیت دانشجو به مفهوم عام آن را بی حاصل می کند.

رفتار درست را روشنفکران فرهنگی در ایران داشته اند. این نسل به ایران توجه داشته است؛ هم به مدیریت و حکومت ایرانی و هم به جغرافیای ایرانی و هم مفاخر فرهنگ ساز ایرانی و آنچه که ایرانی می دانسته است را نشان داده است و به قبل و بعد از اسلام هم توجه زیادی نداشته است.این جریان حتی به نوع حکومت شیعه یا سنی یا غیر اسلامی توجه نداشته است و در عوض فرهنگ جامعه ایرانی را کاویده است. نه ضد صفویه بوده نه برانداز عباسیان بلکه هر آنچه ایرانی بوده از قیام و اعتراض و خلاقیت هنری و انحطاط را بیان کرده است.در نتیجه روشنفکران فرهنگی بستری مناسب برای کاویدن در ایران گذشته برای ما فراهم کرده اند. این بستر را باید شناخت، ارزیابی کرد و باز دوباره ایران را دید.

طاهر را گناه این بود که سران بعدی کشور در برابرش احساس تحقیر می کردند در سن 80 سالگی هم بازبه دلیل ملی-مذهبی بودن دستگیر شد و به زندانی عشرت آبادی سپاه در تهران آورده شد تا باز بداند که وضع همان است. در زندان انفردای بعد از چند ماه تحمل انفرادی آزاد شد.

مشکل فقه که با شرایط مدنی و قضایی جامعه به جلو نیامده بود در دوره حکومت دینی خود را بهتر نشان داده است چرا که در سه سطح سیاسی و مدنی و قضایی که تبعات اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی دارد، این دانش عملی نیاز به روز آمد شدن دارد. این دانش عملی که در دوره پهلوی با انزوا گرایی و نقد رقیبی ناکارآمد برای خود حقانیت کسب کرده بود امروز در میدان عمل دارای بحران است. در عین حال ریشه دار بودن و ضعف حریفان در عدم ریشه داری، برای فقه فرصت باز سازی فراهم کرده است اما این فرصت همیشگی نخواهد بود. به نظر می رسد که توان روز آمدی در میان فقها وجود داشته باشد که گاه علامتی نشان داده می شود.