انسان موجودی اجتماعی است و در اثر ارتباط زنده است. یکی از مهمترین دغدغه‌های انسان تنهائی اوست و انسانهای اولیه جهت رفع تنهائی به مرور دور هم جمع می‌شدند و به رقص و پایکوبی و حرکات جمعی می‌پرداختند. به مرور زمان برای این مراسم آئین‌ها با علائم به صورت نماد و سنبل ساختند و سپس آنها را اسطوره کرده و به نسلهای بعدی منتقل کرده‌اند. 

در فرآیند زندگی و شکل‌گیری نشانه‌، کلمات و  جملات به تدریج نظام نشانه‌سازی و زبان و گفتمان شکل گرفت و با عبور از زندگی جمعی به زندگی اجتماعی آگاهی و معرفت شناسی تکامل یافت.

به صورت کلی انسان مراحل "اسطوره، عقل و اراده" را به صورت تدریجی و فرآیندی طی کرده است و آگاه به خود و جهان شده است و نیازهای او نیز گسترش یافته است.