مجید دری، دانشجوی محروم از تحصیل محبوس و زندانی در تبعید، چهارمین نوروز خود را در زندان می گذراند و تاکنون با مرخصی وی موافقت نشده است. این در حالی است که وی از وضعیت جسمانی مناسبی برخوردار نیست و طی هفته های اخیر حملات میگرنی وی افزایش پیدا کرده است.
به گزارش جرس منور هاشمی، مادر مجید دری می گوید:«مجید مشکلات جسمانی زیادی در این سالهایی که در زندان بوده پیدا کرده و مخصوصا اخیرا میگرنش خیلی شدید شده است. قبلا هر پانزده روز یک بار شدت می گرفت اما الان در یک هفته دوبار دچار حمله میگرنی می شود و خیلی نگران وضعیتش هستم. پزشک قانونی هم رفته و از وضعیت او خبر دارند و گزارشش را رد کرده است اما هیچ جوابی نه به خودش داده اند نه به ما.»
مجید دری از روز هیجدهم تیرماه سال ۸۸ بدون حتی یکروز مرخصی در زندان در تبعید بسر می برد. این دانشجوی محروم از تحصیل که تنها جرمش دفاع از حق تحصیل است در دادگاه بدوی به ده سال زندان محکوم شد که طبق حکم، پنج سال از آن را باید در تبعید بگذراند. این حکم در دادگاه تجدید نظر به شش سال تغییر یافت.
مادر مجید دری از عدم موافقت مقامات قضایی با مرخصی فرزندش گفته و خاطرنشان می کند: «دو روز قبل از عید با همسرم دادستانی رفتیم اما هیچکس جواب ما را نداد. فقط می گویند به هیچوجه به مجید مرخصی تعلق نمی گیرد و علت آن را هم نمی گویند چرا باید چهار سال عید را در زندان بگذراند. مگر در قوانین مرخصی حق زندانی نیست؟ چرا چهار سال در زندان آن هم زندان در تبعید باشد که ما حتی نتوانیم بخاطر مسافت طولانی هر هفته او را ببینیم؟ و هزار چرای دیگر که جواب نمی دهند. علاوه بر او من و پدرش هم افسرده و طاقتمان تمام شده است.»
سال گذشته با مرخصی وی برای شرکت در مراسم ازدواج برادرش موافقت شد، اما به رغم قول قاضی و تودیع وثیقه، دادستان در روز آخر حاضر به امضای نامه مرخصی نشد.
پس از آن مجید دری با انتشار نامه ای به برخوردهای صورت گرفته با خانواده اش اعتراض کرده و نوشت: «اینجانب مجید دری صراحتا اعلام می کنم که خانوده ام تحت شکنجه روانی رژیم قرار گرفته اند و مورد آزار واقع شده اند و مصداق بارز نقض حقوق انسانی اند. آقای احمد شهید! من مصداق زنده و بارز این نقض اساسی ام و کسانی که ادعا می کنند بر اساس موارد انسانی با افراد برخورد می کنند دروغی بیش نیست، بیایید و ببینید در زندان بهبهان که تبعیدگاهم شده انتظارتان را می کشم، بیایید وببینید دیدنی ها را.»
خانم هاشمی می افزاید:«این چهارمین نوروزی است که پسرم سال را در کنج سلولش تحویل می کند. دو ماه پیش ما توانستیم برویم بهبهان او را ببینیم و فقط گاهی می تواند تلفن بزند. امروز صبح یک تماس تلفنی گرفت اگرچه سعی می کند دلتنگی خود را نشان ندهد اما شرایط سختی را تحمل می کند.»
