این تناقض در کلام سروش نیز بازتاب پیدا می‌کند. از جمله اینجا و آنجا ،کتابی را که زاده خواب‌های محمد می‌داند «کلام‌الله» می‌خواند. از سویی دبگر خدایی را ترسیم می‌کند که بی‌صورت است و در جهان دخالتی نمی‌کند، و به قول او لاابالی است. خدایی که دعای به درگاه او معنی ندارد ، زیرا او نیرویی را برای یاری یا تنبیه نمی‌فرستد .، ذات لایتناهی است و در آن تغییری اتفاق نمی‌افتد، زیرا هر عملی با خود زمانی را می‌آورد و مسئله خدای پیش و پس از آن اقدام پیش می‌آید. از طرفی مثل هرمسلمانی به خدای موثر در عالم اعتقاد دارد و می‌گوید خدا وسط عالم است وفعال وموثر، تا آن‌جا که در هولوکاست وقتل عام‌های در جهان هم نقش فعال دارد؛ با این توجیه که هر آن چه در جهان اتفاق می‌افتد در اثر نیرو و خواست او است. به‌عبارتی مثل هر مومنی هم خدای ناظر بی‌اثر فلاسفه را قبول ندارد و هم خدایی را که تعریف می‌کند خدای فلاسفه است. البته می‌افزاید که این مشکل بسیاری از فلاسفه اسلامی است.از جمله می‌گوید ابن سینا گفته برای دعا حکم عقلی ندارد، اما چون پیامبران گفته اند می پذیرد.