وقوع جنگ همچنان خطری است محتمل که می‌بایست برای دفع آن، تا آنجا که هر یک از ما شهروندان این مرز-و-بوم بتوانیم، آماده شویم، و همچون همهٔ خطرات بوم‌زیستی رایج در این اقلیم، سبک زیستی پیش‌گیرانه و دفاعی متناسب با شرایط اضطرار را در سال جاری برگزینیم. هر اقدام انتقادیِ اعتراضی و اصلاحیِ انقلابی می‌بایست معطوف به گشایش فضای انسداد و انحصار و اقتدار باشد و به نیّت گسترش جوّ اعتماد، همبستگی ملی، و تنش‌زدایی در درجهٔ نخست با ملت خویش و سپس با ملت‌های همسایه و منطقه‌، یعنی با احترام و گشودن آغوش بر تنوع فرهنگی و عقیدتی، تا «صلح‌طلبی» پیش‌شرط روحیهٔ دفاع مشروع از حق بقای خویش و منجر به «ارج‌شناسی» متقابل گردد.

در آستانهٔ اول ماه مه، روز جهانی کارگر، ایران از نادر کشورهایی است که روز کار را جشن نمی‌گیرد و به احترام کارگران تعطیل رسمی اعلام نمی‌کند. وعجیب‌تر آن که ما ملت نسبت به این تصمیم اهانت بار غیرمردمی احساس شرم ملی نمی‌کنیم و به این هم مثل خیلی موارد دیگر عادت کرده‌ایم و دم بر نمی‌آریم!

اما معنای فعلی «بعثت» در عصر ما و در حوزۀ فرهنگ و تمدن اسلامی، اهتمام به نوعی نهضتِ تجدید تولد و نوزایی (رنسانس) است. سرزمینهای اسلامی پس از چند سده رخوت، بیش از پیش نیازمند چنین نوزایی‌ای هستند که جز از راه لایروبی، زنگارزدایی و ساختار شکنیِ «علوم و معارف» اسلامی نمی‌توان به جاری شدن سرچشمه‌های «کتاب و سنّت» چشم امید داشت.

ملی-مذهبی‌ها به آیندهٔ نیک‌فرجام ایران امیدوارند و این «امید»، در کنار «مسئولیت» (پاسخ‌گویی به نسل‌های آینده)، از اصول و شاخصه‌های بارز جهانبینی و خطمشی آنها است. جامعه نیز به این طیف اعتماد اخلاقی بیشتری دارد. جوان‌سازی نسل‌های گذشته در حوزهٔ نظر و سپهر عمل، می‌بایست در دستور کار آتی این خانواده قرار گیرد.