بیانیه جمعی از زندانیان قبل و بعد از انقلاب و فعالان سیاسی و مدنی در باره بمباران زندان اوین

زندان اوین مورد حمله نیروی هوایی دولت تجاوزگر اسرائیل  قرار گرفت. در حمله به بخشی از زندان، به خصوص سر در و محل ورودی آن، عده ای از سربازان و کارکنان بخش اداری و نیز بعضی مراجعه کنندگان به زندان از خانواده های زندانیان، به شکل دهشتناکی کشته شدند. سازمان عفو بین‌الملل به فاصله کوتاهی پس از حمله اسرائیل، این حمله را «عمیقاً دلهره‌آور» خواند که می‌تواند «مصداق جنایت جنگی» باشد. 

دو تظاهرات صلح‌طلبانه

نخستین تظاهرات روز پنج‌شنبه به‌صورت زنجیره انسانی و در سکوت برگزار شد. این تجمع توسط گروهی از دانشجویان مستقل سازمان‌دهی شده بود و بیش از ۱۵۰ نفر در آن شرکت کردند. شرکت‌کنندگان با در دست داشتن پلاکاردهایی، خواستار پایان خشونت و برقراری صلح برای ایران شدند.
تظاهرات دوم روز یکشنبه به‌صورت راهپیمایی و به‌صورت خودجوش توسط گروهی از زنان آلمانی و با همکاری گروه Feminists4Jina برگزار شد. بیش از ۳۰۰ نفر در این تجمع حضور یافتند و شعارهایی نظیر «آتش‌بس اکنون»، «نه به خشونت»، «نه به جنگ علیه ایران» و «صلح برای ایران» سر دادند. یکی از محورهای اصلی این تظاهرات، درخواست آتش‌بس در ایران و غزه بود.

بیانیه‌ای برای نجات جان کارگران:

جمعی از فعالان سیاسی و مدنی در بیانیه‌ای خواستار اتخاذ تدابیر فوری و اقدام‌های مؤثر برای جلوگیری از تکرار حوادث دلخراشی چون فاجعه «معدنجو» شدند. آن ها نوشتند: «جامعه کارگری ایران سزاوار محیط کاری ایمن و به‌دور از خطرات مرگبار است.»

گزارش کمیته پیگیری وضعیت بازداشت شدگان

بر اساس تحقیقات کمیته پیگیری بازداشت‌شدگان، از ابتدای اعتراضات شهریور ۱۴۰۱ تاکنون، دستکم ۱۵ نفر در بازداشت بر اثر شکنجه برای اعتراف‌گیری و یا در نتیجه جلوگیری از دریافت درمان موثر بعد از زخمی شدن با گلوله، به قتل رسیدند.

آروین خادم مولا ، پژوهشگر حوزه تحولات عرب و خاورمیانه

 آمار تجارت خارجی غیرنفتی در نیمه اول سال اقتصادی برای کشور ها نشان دهنده
عملکرد قابل توجه اقتصاد ، استراتژی های اقتصادی ، نحوه تصمیمات اتخاذ شده ، عملکرد اقتصادی ، سیاست گذاری ها ، و سطح توسعه اقتصادی و هم چنین اثربخشی اقتصادی دولت هاست .
شواهد ،قرائن و آمار نشان دهنده خیز تصاعدی امارات برای قدرتمند شدن در بازار جهانی است.

ترجمه: افرا دولت‌آبادی

تعداد به‌اصطلاح جنایت ناموسی گزارش شده در اردن در طول دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بین ۲۰ تا ۲۵ نفر در سال بوده است که گاهی اوقات به ۳۰ مورد هم می‌رسید. اکنون به‌واسطه فعالیت‌هایی مانند کمپین‌های آگاهی انجام شده و همچنین با درگیرکردن دولت و همه دست‌اندرکاران در این مبارزه، این تعداد به ۱۰ تا ۱۵ مورد در سال کاهش‌یافته است.

راهپیمایی زنان در کابل در آستانه سالگرد سیطره طالبان

اما زنان از همان روز سیطره کامل طالبان بر افغانستان تا همین امروز که جلوی وزارت معارف دست به اعتراض زدند، در ولایات مختلف، از بلخ و هرات تا نیمروز و کابل، پا پس نکشیدند، بارها به خیابان آمدند، خواستار فرصت‌ها و آزادی‌های اولیه شدند و علیه ارتجاع شعار سر دادند.  این زنان معترض در راهپیمایی امروز در کابل بار دیگر به منع دختران از ادامه تحصیل اعتراض کردند و گفته‌اند که در ادامه اعتراض به «بی‌عدالتی، جنایت و اسارت زنان» از سوی طالبان به خیابان آمده‌اند. آنها در حالی که خواستار حقوق کار و مشارکت سیاسی بودند، بنرهایی را حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود: «15 اوت روز سیاه است»، «روز همبستگی زنان افغانستان، سالروز سیاه حضور طالب در کشور» و کاغذ نوشته‌هایی در اعتراض به تبعیض جنسیتی و سرکوب زنان در دست داشتند.

فکت نامه

با توجه به شواهد موجود و در غیاب اسناد معتبر در اثبات ادعای رسانه‌های جمهوری اسلامی و در نظر گرفتن سابقه حکومت در برخورد تبعیض‌آمیز با بهاییان، به نظر می‌رسد آنچه در روشنکوه رخ داده، حتی اگر مبنای قانونی داشته باشد، باز هم اقدامی تبعیض‌آمیز است.

گزارش اختصاصی سایت ملی مذهبی

فرض کنید ماهی هفت میلیون تومان حقوق می‌گیرید و یک فرزند هم در خانه دارید، یک فرزند محصل؛ آیا اساساً امکان اجاره‌ی یک آپارتمان هفتادمتری در تهران، تهران نه که حاشیه‌های تهران را دارید؛ بررسی میدانی قیمت اجاره خانه در شهرک‌های اطراف تهران نشان می‌دهد که حداقل نرخِ اجاره آپارتمان هفتادمتری در این مناطق، ۳ میلیون تومان اجاره ماهانه است با لااقل ۵۰ یا ۱۰۰ میلیون تومان ودیعه. این رقم‌ها روی کاغذ ساده به نظر می‌رسند، اما وقتی می‌دانیم سبد خوراکی‌های یک خانواده‌ی متوسط ۳.۳ نفره در پایان اردیبهشت به بیش از ۶ میلیون تومان رسیده، پرداخت ماهی ۳ یا حتی ۲ میلیون تومان اجاره خانه در حالیکه ماهی ۷ میلیون تومان حقوق می‌گیری، تبدیل به «امرِ لاممکن» می‌شود، امری کاملاً محال!

مرگ در شعله‌هاي اعتراض

حسين راغفر: انتخاب خودسوزي، ديگر نمايش نيست. پيام اصلي خودسوزي اين است كه فرد مي‌خواهد خودش را از فشارهاي روحي كه با آن مواجه است، رها كند ولي مي‌خواهد ضمنا تاثيري هم بر جامعه گذاشته باشد .