ملی مذهبی _ چند روز از شروع آتش‌بس گذشته و گردوخاک جنگ، حالا خوابیده است. در شبکه‌های اجتماعی اسامی و تصاویری از کشته‌شدگانی منتشر می‌شود که برخلاف باور عمومی، هیچ ربطی به حکومت نداشتند، رفته بودند از عابر بانک پول بگیرند، مددکار اجتماعی اوین بودند و با طفل خودسر کاررفته بودند یا موج انفجار در خانه‌شان، جایی که قرار بود مامن‌شان باشد، جانشان را گرفت.
این گزارش روایت زندگی و مرگ آن‌هایی است که حکومت به‌زور «شهید» می‌خواندشان و حالا میان انبوه «شهدای» حملات اسراییل که گفته می‌شود بیشتر از مقامات هسته‌ای و فرماندهان نظامی و امنیتی حکومت بودند، تبدیل به نام‌هایی تهی از جان شده‌اند. نام‌هایی که عرصه تبلیغات حکومتی هستند که رهبرش، در پناهگاه امن خود، مدعی است اسراییل را «له» کرده است و سوی دیگر ماجرا جان آن‌ها را «بهای آزادی» می‌خواند.
حجت رویین‌تن؛ کارگری که برای زندگی بهتر بچه‌هایش چند نوبت کار می‌کرد
تصاویری از رقص حجت در شبکه‌های اجتماعی منتشرشده است، پدری ۴۹ ساله و کارگر خدماتی بیمارستان «ولیعصر» تهران، وابسته به «ناجا».
«الناز محمدی»، دبیر گروه جامعه روزنامه «هم‌میهن» در گفت‌وگویی با همسر حجت درباره او نوشته است. او روز دوشنبه، ۲تیر۱۴۰۴، یعنی در شدیدترین و مرگ‌بارترین روز حملات اسراییل در تهران براثر این حملات به ساختمان‌های مجاور این بیمارستان، کشته‌شده است.
قرارداد حجت و همسرش، هر دو کارگری و با هجده سال سابقه کار در همین بیمارستان، حقوق آن‌ها ده میلیون و ۵۰۰ هزار تومان بوده است، یعنی حداقل دستمزد کارگری در ایران. به گفته همسرش، او چند نوبت کار می‌کرده تا زندگی بهتری برای خانواده و به‌خصوص فرزندانش بسازد، ازجمله کار نگهبانی برای شهرکی در نزدیکی بیمارستان که هدف حمله اسراییل در روز دوم تیر بوده است.
همسرش به روزنامه هم‌میهن گفته است که در روز حمله به این دلیل که بانک سپه، بانکی که در آن حقوق می‌گرفتند، هک شده بوده و آن‌ها ناچار شده بودند برای دریافت حقوق حساب دیگری باز کنند، مدام با همسرش در تماس بوده است؛ اما نهایتا همسرش دیگر تماس‌ها را پاسخ نمی‌دهد و مدتی بعد او متوجه می‌شود که به ساختمان‌هایی در نزدیکی محل نگهبانی حجت حمله شده است. او زیر آوار مانده بود و مدتی بعد سگ‌های زنده یاب پیکرش را یافتند، پیکری که برخلاف نام خانوادگی‌اش رویین نبود و تمام شد.
فرزانه آقایی؛ تکنسین اتاق عملی که تنها در خانه جان داد
گفته می‌شود که فرزانه آقایی ۵۱ ساله بوده و موقع حملات اسراییل، در روز یکشنبه، ۲۵خرداد۱۴۰۴، به خیابان «مهناز» در محله عباس‌آباد تهران، در خانه تنها بوده است.
روزنامه هم‌مهین در گزارش دیگری با همکاران او صحبت کرده و مشخص‌شده که او سابقا تکنسین اتاق عمل چشم‌پزشکی و پیش از کشته شدن، مدیر فروش یک شرکت تجهیزات چشم‌پزشکی مختص آب‌مروارید و شبکیه در تهران بوده است. موقع انفجار، او با یکی از همکارانش پای تلفن بوده و بعدازآن، آن همکار که صدای انفجار مرگ‌بار را شنیده، هر چه کرده نتوانسته با فرزانه تماس بگیرد. روز بعد فهمیده‌اند که او در اثر حملات اسراییل جان‌باخته است.
یکی از همکارانش درباره او نوشته است: «او سرپرستار بازنشسته اتاق عمل چشم و بسیار باتجربه، مهربان، شکیبا و وطن‌پرست بود.»
مهرانگیز ایمن‌پور؛ هنرمند نقاشی که رفته بود از عابر بانک در نزدیکی اوین پول بگیرد
دوشنبه‌ها روز ملاقات در اوین است، اما مهرانگیز ایمن‌پور، هنرمند نقاش، همسر سابق «رضا خندان مهابادی»، نویسنده منتقد حکومت، زندانی سیاسی سابق و از اعضای «کانون نویسندگان ایران»، آن روز برای ملاقات آنجا نبود. منزل خانم ایمن‌پور در نزدیکی اوین بود و گفته می‌شود که برای گرفتن پول از عابر بانک به آن دوروبر رفته بود، جایی که سه موشک ارتش اسراییل، ورودی زندان اوین را در اقدامی به گفته اسراییل، «نمادین» هدف گرفت، اقدامی که بسیاری از خانواده‌های زندانیان که برای ملاقات به زندان آمده بودند، خود زندانیان و البته شاکیانی که می‌خواستند در شورای حل اختلاف مشکلشان را حل کنند نیز در کنار مددکاران اجتماعی زندان هدف قرارداد.
رضا خندان مهابادی، درباره مهرانگیز، مادر فرزندانش در حساب اینستاگرام خود نوشته است: «مهرانگیز هنرمند نقاش و مادر فرزندانم، آرش و بهار بود. مهرانگیز زیبایی زندگی فرزندانم بود. جنگ میان دو حکومت مرتجع و جنگ‌افروز، دو روز پیش، زیبایی زندگی آن‌ها را گرفت. در این سرزمین، زشت‌خویان «مهرانگیز»های بسیار، زیبایی‌های بسیار، بر خاک افکنده‌اند تا تخت حکومت پلشتشان را استوار دارند.»
زهرا عبادی و مهراد خیری؛ مادری که مددکار زندان بود
«زهرا جعفری»، دبیر اجتماعی روزنامه «شرق» در گزارشی در گفت‌وگو با «طاهره پژوهش»، فعال حقوق کودک و دخترخاله «زهرا عبادی»، از کشته‌شدگان غیرنظامی حمله اسراییل به زندان اوین درباره او نوشته است.
خانم عبادی ۵۲ ساله بوده و فرزندش، «مهراد خیری»، ۵ ساله! گفته‌شده که او بعد از ده روز مرخصی و به‌اجبار رییسش سرکار آمده بود و می‌خواست دوباره مرخصی بگیرد. مهدکودک‌ها در تهران تعطیل بودند و او ناچار شده بود، طفل خردسالش را هم با خود بیاورد. در لحظه اصابت موشک‌های اسراییل به ورودی زندان اوین، مادر در دفتر کارش مشغول زدن نامه‌های زندانیان بود و فرزند در محوطه بازی، مشغول بازی. مادر را چند ساعت جلوتر از فرزند پیدا کردند درحالی‌که به سمت فرزند می‌رفته تا او را نجات دهد. فرزند را در آغوش یکی از کارکنان مرد زندان اوین یافتند، مردی که روزنامه شرق نوشته خودش هم یک طفل ۵ ساله داشته است.
۴ مددکار دیگر اوین؛ اکرم، عاطفه، مهناز و پوراندخت
روزنامه هم‌میهن در گزارشی روز شنبه، هفتم تیر از کشته شدن ۴ مددکار اجتماعی دیگر زندان اوین نیز خبر داده است. این یعنی، زهرا عبادی، تنها مددکاری نبوده که با حمله دوم تیر اسراییل به ورودی اوین، کشته‌شده است. البته گزارش هم‌میهن تاکید داشته که فرزند خانم عبادی، ده سال داشته است، نه ۵ سال.
«اکرم محمدسلیمی» متولد ۱۳۵۴، «عاطفه بعاج‌زاده» متولد ۱۳۵۸، «مهناز خوش‌کردار» و «پوراندخت سعادت‌نژاد»، متولد ۱۳۴۷ نیز در آن حمله جان باخته‌اند. یکی از کارکنان اوین در گفت‌وگو با هم‌میهن، گفته است که دل همکارانش، یعنی مددکاران کشته‌شده، «با مردم» بوده است. به نوشته هم‌میهن، هر ۵ مددکار کشته‌شده، فقط کارهای اداری زندانیان را انجام می‌دادند و با پروسه‌های دیگر قضایی و امنیتی بی‌ارتباط بودند.
سربازهای کشته‌شده؛ امیرعلی، امیرمحمد، علیرضا، مرتضی و محمدحسین
کاربران شبکه‌های اجتماعی از کشته شدن سه سرباز به نام‌های «امیرعلی فضلی»، ۱۹ ساله، «امیرمحمد رحمتی»، ۲۲ ساله و یک سرباز دیگر به نام «علیرضا محمودی»، اهل خمین در حمله اسراییل به ورودی زندان اوین خبر داده‌اند. بااین‌حال، تصاویری که از علیرضا محمودی منتشرشده، او را در یونیفرم سرمه‌ای‌رنگ و کلاهی نشان می‌دهد که مربوط به نیروهای دریایی ارتش جمهوری اسلامی است. برای ایران‌وایر مشخص نیست که آیا او واقعا در حمله به اوین کشته‌شده یا در سایر حملات جنگ ۱۲ روزه اسراییل و ایران.
«مرتضی خزایی» نیز یکی دیگر از سربازانی بوده که در حمله به اوین کشته‌شده است. کاربرانش سبکه‌های اجتماعی می‌گویند که او اهل نوشهر در استان مازندران بوده و نگهبان زندان اوین.
گفته می‌شود که «ایلیا نوبخت» نیز از سربازهای کشته‌شده زندان اوین است. کاربران شبکه‌های اجتماعی گفته‌اند که او ۲۰ سال داشته است.
علیرضا تنابنده، برادرزاده محسن تنابنده بازیگر سینما و تلویزیون یکی دیگر از سربازان کشته‌شده جنگ ایران و اسراییل است. تنابنده عکسی از مراسم خاک‌سپاری او در صفحه اینستاگرامش به اشتراک گذاشته‌شده است و تصاویری از مراسم ترحیم او و حضور چهره‌های سرشناس سینما و تلویزیون در فضای مجازی منتشرشده است.
اکانت اینستاگرام «سربازی فکت» نیز اخبار سربازی اجباری را برای مردان در ایران پوشش می‌دهد، دریکی از تازه‌ترین پست‌هایش از کشته شدن ۸ سرباز در جریان حمله اسراییل به اوین خبر داده است. این صفحه فقط نام سه نفر را از سربازان کشته‌شده حمله دوم تیر به زندان اوین منتشر کرده است: امیرعلی فضلی، «ماهان ستاره» و علیرضا محمودی.
به‌جز سربازهای اوین، نام یک سرباز دیگر که روز ۳۱خرداد۱۴۰۴ در تبریز کشته‌شده نیز بیرون آمده است؛ «محمدحسین عابدی‌آذر»، ۲۲ ساله. او اهل روستایی در نزدیکی سراب بوده و در یک پادگان نظامی در تبریز کشته‌شده است.
کودکان کشته‌شده؛ هانیه، زهرا، یاسین، میلان، پرهام و …
روزنامه هم‌میهن در روز دهم جنگ نوشت که «طاها بهروزی» و «علیسان جباری»، دو کودک خردسال تبریزی بودند که آتش جنگ جانشان را گرفت.
صفحه‌ای که در شبکه اجتماعی ایکس با نام «کشته‌شده به دست اسراییل» که به زبان انگلیسی فعالیت می‌کند نیز چند اسم دیگر از کودکان کشته‌شده را منتشر کرده است؛ ازجمله «هانیه بهمن‌آبادی»، «زهرا بهمن‌آبادی» و «محمدعلی بهمن‌آبادی»، «یاسین مولایی»، «زهرا ذاکریان»، «میلان صابر»، «پرهام عباسی»، «آیما و هیدا زینلی»، «سروین حمیدیان» و ده‌ها نام دیگر.
مطابق تعریف‌های بین‌المللی قربانیان غیرنظامی، به افرادی گفته می‌شود که عضو مجموعه نیروهای مسلح نیستند. این تعریف از ماه اوت سال ۱۹۴۹ در جامعه جهانی و تحت «کنوانسیون ژنو مرتبط با محافظت از افراد غیرنظامی در دوران جنگ»، ارایه‌شده است. بر اساس ماده ۳ این کنوانسیون، حتی کسانی که در جنگ و مخاصمه مشارکت فعال ندارند، مانند کسانی که سلاح را زمین گذاشته‌اند، یا «به دلیل بیماری، جراحت، بازداشت یا هر دلیل دیگری از جنگ ناتوان شده‌اند، در هر شرایطی باید بدون هیچ‌گونه تبعیض نامطلوب مبتنی بر نژاد، رنگ، مذهب یا عقیده، جنسیت، تولد یا ثروت یا هر معیار مشابه دیگر، با انسانیت رفتار شود.»
در این ماده بر حق حیات و کرامت انسانی، شکنجه نشدن و مورد تحقیر و اهانت قرار نگرفتن حتی نیروهای نظامی که دست از سلاح کشیده‌اند، تاکید شده است. در ایران اما نه جمهوری اسلامی و مشخصا «علی خامنه‌ای»، «اعلان‌جنگ» داده است و نه اسراییل توجیهی برای حمله به مراکزی دارد که غیرنظامیان در آن‌ها تردد داشته‌اند. مردم ایران مانده‌اند و جان‌باختگانی که طعمه قدرت توتالیتر برای تبلیغات هستند و «شهید» خوانده می‌شوند.
