ملی مذهبی _ به نام خداوند مهربانی‌ها
از آغاز انقلاب یکی از دغدغه‌هایم زنان و حقوق فراموش‌شده انسانیِ ما زنان ایران بوده است و دریغا که اینک پس از ۴۵ سال همچنان زنان و حقوق فراموش‌شده آنان، دغدغه هر انسان شرافتمندی است که سرکوب و اهانت به نیمی از پیکره این ملت را تحمل نمی‌کند و حاضر است تا پای جان برای آرمان آزادی و حقوق انسانی زن و تمامی ملت پافشاری کند، چرا که تقارن حقوق زن و حقوق ملت اصلی جدانشدنی است.
حاکمیت در ملاء عام و جلوی چشم مردم و رسانه‌های ایران و جهان بی‌شرمانه زنان را کتک می‌زند یا فرزندان معترض‌شان را می‌کشد و سوگواران‌شان را زندانی می‌کند و گشت ارشاد و اضلال‌شان را همچنان مبتکرانه ادامه می‌دهد و زن‌کشی می‌کند؛ بخاطر چند متر روسری که دستور دیکتاتوری و من‌درآوردی است و نه دینی، فرقه‌ای است و نه مذهبی.
حتی وسیله نقلیه زنان را می‌رباید و تا چند میلیون پول جریمه نگیرد وسیله نقلیه را رها نمی‌کند و این دزدی سرگردنه همراه با پرونده‌سازی علیه زنان تکمیل می‌شود. حاکمیت همزمان با کتک زدن زنان و دستگیری و سرکوب جوانان و اعدام و قتل آنان، برای زنان و کودکان و مردان فلسطینی که توسط اسرائیل سرکوب شده‌اند اشک تمساح می‌ریزد.
اهانت به زنان و تضییع حقوق و شعورشان اگرچه هر روز قبیح‌تر می‌شود اما همزمان وجدان عمومی ملت آزاده ایران را هم به آتش اعتراض می‌کشد و غیرت و شرف ملی را آنچنان جریحه‌دار می‌کند که حمله مغول با دل و جان و مردم سرزمین‌مان کرد.
آیا حاکمان دریافته‌اند که لحظات سقوط‌شان فرا رسیده، که چنین شهر را به هم ریخته‌اند؟
زهرا رهنورد / زندان اختر
