ملی مذهبی _ پس از جنگ ۱۲ روزه اسرائیل و ایران، وضعیت حقوق بشر در ایران روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود. بازداشت‌ها، سرکوب مخالفان با بهانه «جاسوسی برای اسرائیل»، اجرا و صدور احکام اعدام همچنان ادامه دارد. در چنین شرایطی، زندانیان در ۴۷ زندان کشور همچنان بر مبارزه با اعدام پافشاری می‌کنند. آن‌ها هفتادوششمین هفته کارزار خود با عنوان «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را روز سه‌شنبه ۱۷ تیر در قالب اعتصاب غذا پی گرفتند.
این زندانیان در بیانیه خود که عنوان «مرعوب نشویم و از حق حیات هموطنانمان دفاع کنیم» را دارد، ضمن گرامی‌داشت یاد جان‌باختگان در حمله به کوی دانشگاه تهران در تیرماه ۱۳۷۸، «نگرانی عمیق و خشم فزاینده خود را نسبت به موج تازه اعدام‌ها و تشدید سرکوب‌های امنیتی در سراسر کشور» اعلام کردند.
به‌گفته این زندانیان از ابتدای تیرماه جاری تاکنون، دست‌کم ۲۴ نفر در ایران اعدام شده‌اند و آمار اعدام‌ها از آغاز سال ۱۴۰۴ تاکنون به ۴۲۸ مورد رسیده است.
زندانیان اعتصابی این ارقام را «هولناک» خوانده و گفته‌اند این تنها نمایانگر «بخشی از نقض فاحش و سیستماتیک حقوق بشر در ایران است».
قتل دو جوان در همدان با شلیک نیروهای امنیتی در روز چهارشنبه ۱۱ تیر و حمله مسلحانه نیروهای جمهوری اسلامی به زنان روستای گونیچ از توابع خاش در بامداد سه‌شنبه ۱۰ تیرماه از جمله سرکوب‌های هفته گذشته بودند. در حمله به روستای گونیچ که از سوی منابع مستقل «یکی از خشن‌ترین حملات سال‌های اخیر علیه غیرنظامیان بلوچ» توصیف شده، نیروهای امنیتی و نظامی به خانه‌های مردم یورش بردند و بدون هشدار قبلی، مستقیماً به سوی زنان روستا آتش گشودند. خان‌بی‌بی بامری و لالی بامری، دو زن از اهالی گونیچ، بر اثر اصابت گلوله جان باختند و ۱۱ زن دیگر مجروح شدند.
همچنین شعبه یکم دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه دوشنبه ۱۶ تیر پنج نفر از بازداشت‌شدگان کُرد جنبش «ژن ژیان ئازادی» در بوکان به نام‌های علی (سوران) قاسمی، پژمان سلطانی، کاوه صالحی، رزگار بیگ‌زاده بابامیری و تیفور سلیمی بابامیری را در مجموع به ۱۲ بار اعدام و سال‌ها حبس تعزیری و پرداخت جریمه نقدی محکوم کرد.
در هفته گذشته گزارش‌هایی هم از اعدام دست‌کم شش نفر در زندان‌های تبریز، شیراز، زنجان و اهر منتشر شد.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، جامعه بین‌المللی، نهادهای حقوق بشری و مردم را فرا خوانده که نسبت به سرنوشت زندانیان دوتابعیتی، همچون احمدرضا جلالی که نهادهای امنیتی در شب بمباران زندان اوین آن‌ها «ربوده»اند و پس از سال‌ها رنج زندان، اکنون در معرض اجرای حکم اعدام قرار دارند، بی‌تفاوت نباشند.
این کارزار از همه نهادها و فعالان حقوق بشری خواسته است که فشارهای خود را برای شفاف‌سازی وضعیت زندانیان افزایش دهند و خواستار بازدید از زندان‌ها و گفت‌وگو با زندانیان سیاسی شوند و اجازه ندهند صدای این زندانیان در زندان‌ها خاموش شود.
دستگاه قضائی جمهوری اسلامی پس از حملات اسرائیل به زندان اوین در دوم تیر، شبانگاه گروهی از زندانیان سیاسی زن و مرد را به زندان‌های قرچک و تهران بزرگ منتقل کردند. وضعیت این زندان‌ها در گزارش‌های مختلف وخیم گزارش شده است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در بیانیه خود آورده است که «افشاگری زندانیان سیاسی تبعیدی به زندان‌های تهران بزرگ و قرچک، تنها گوشه کوچکی از وضعیت غیرانسانی حاکم بر زندان‌های کشور است. وقتی زندان‌های پایتخت چنین است معلوم است که چه جنایاتی در سایر زندان‌ها به‌خصوص در مورد زندانیان عادی و گمنام رخ می‌دهد».
این کارزار همچنین به واکنش مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران به سرکوب اقلیت‌های ملی و مذهبی و مخالفان سیاسی در ایران اشاره کرده است. مای ساتو ۱۳ تیرماه بر لزوم حفاظت از حقوق بنیادین تمامی شهروندان بر اساس قوانین بین‌المللی تأکید و حکومت ایران را به تداوم سرکوب سیستماتیک متهم کرد.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در پایان بیانیه خود بار دیگر خواستار لغو فوری تمامی احکام اعدام در ایران شد.
کارزار «سه‌شنبه‌های اعتصابی نه به اعدام» از سه‌شنبه ۹ بهمن ۱۴۰۲ از سوی زندانیان سیاسی در ایران آغاز شد. سه‌شنبه هر هفته شمار بیشتری از زندانیان زندان‌های مختلف ایران که با اتهام‌های گوناگون در حبس‌اند به این کارزار اعتصابی می‌پیوندند. تاکنون زندانیان سیاسی و غیرسیاسی در ۴۷ زندان ایران به این کارزار پیوسته‌اند و هر سه‌شنبه به‌طور دسته‌جمعی علیه مجازات اعدام دست به اعتصاب غذا می‌زنند. بسیاری از آن‌ها شاهد اعدام هم‌بندی‌های خود بوده‌‌اند.
