ملی مذهبی _ دو روز بعد از مقاومت دانشجویان «دانشگاه هنر» تهران به اجباری شدن مقنعه برای خانم‌ها در دانشگاه و تحصن آنها در پردیس «باغ ملی» این دانشگاه، حالا نه تنها دانشجویان ده‌ها دانشگاه ایران به این حرکت پیوسته و از هم‌قطاران خود حمایت کرده‌اند بلکه جمله محوری بیانیه دانشجویان دانشگاه هنر که می‌گفت «ما با شما هیچ حرفی نداریم الا یه کلمه؛ نه!» تبدیل به درون‌مایه اعتراض جوانان، هنرمندان و دانشجویان در شبکه‌های اجتماعی شده است.
به گزارش ایران وایر، در بیانیه شماری از دانشجویان «دانشگاه هنر» تهران که روز ۲۸ خرداد ۱۴۰۲ در حساب اینستاگرام «دادبان»، منتشر شد، از اقدام حراست این دانشگاه در نصب ورقه‌ای آهنی بر محوطه دانشگاه به منظور جلوگیری از دیده شدن فضایی که این روزها بسیاری می‌گویند با یک سال قبل بسیار متفاوت است و دختران دانشجو شجاعانه بدون حجاب اجباری تردد می‌کنند، یاد شده است.
دانشجویان آن ورقه آهنی را نمادی از «جدایی دانشگاه از خیابان» خوانده و نوشته‌اند: «فکر کردید حالا دیگر دانشگاه مُرده و از خیابان‌های اطرافش جدا است؟ میان ما و شما دریایی خون فاصله است. ما که حالا نزدیک یک سالی می‌شود ما شده‌ایم، هیچ حرفی با شما نداریم الا یک کلمه؛ نه.»
این جملات در یک روز گذشته بارها و بارها در شبکه‌های اجتماعی و از سوی شهروندان، هنرمندان و جوانان مخالف حکومت بازنشر شده‌اند.
«روشی روزبهانی»، تصویرگر ایرانی ساکن بریتانیا و از فعالان دانشجویی سابق «دانشگاه تهران» نیز به بازنشر این بخش از بیانیه دانشجویان دانشگاه هنر، یک نه از امواج خون را تصویرگری کرده است.
صفحه اینستاگرام «پاپ آرت ایرانیان» که در ماه‌های گذشته هنر اعتراضی ایرانیان را بازتاب داده، در چندین پست اینستاگرامی کارهایی از هنرمندان را بدون نام و با محوریت کلمه «نه» منتشر کرده است.
هنرمندان خالق این آثار که اغلب تصویرسازی‌های ساده ولی گویای مخالفت جوانان با حکومت هستند، نه خود را حتی به رفراندوم سال ۱۳۵۸ که در آن اعلام شد جمهوری اسلامی با بیش از ۹۸ درصد آرا رای آورده، اعلام کرده‌اند.
این اقدام سلبی، کنایه‌ای نیز به بخشی از سخنان «روح‌الله خمینی» در بدو ورود به ایران در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ دارد که گفته بود: «به فرض پدران ما در مورد سرنوشت‌شان تصمیم گرفتند، ما قبول نداریم. آیا نسل حاضر هم می‌تواند همین پرسش و مطالبه را داشته باشد و برای سرنوشت خودش تصمیم جدیدی بگیرد؟»
با این وجود، در سال‌های گذشته با وجود اعتراضات گسترده ضد حکومتی و طرح شفاف و روشن مطالبه برگزاری رفراندوم از سوی جامعه، جمهوری اسلامی از برگزاری دوباره رفراندوم درباره ماهیت نظام سیاسی ایران خودداری کرده است.
در آخرین اقدام، «علی خامنه‌ای»، رهبر جمهوری اسلامی مردم را فاقد صلاحیت و قوه تحلیل لازم برای تصمیم‌گیری درباره مسایل مهم دانسته و گفته بود: «کجای دنیا این کار را می‌کنند؟ مگر همه مردم که باید در رفراندوم شرکت کنند، امکان تحلیل آن مساله را دارند؟ این چه حرفی است؟»
میان ما و شما یک دریای خون فاصله است
در برخی دیگر از مطالبی که در یک روز گذشته توسط کاربران جوان در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده نیز بسیاری به جنایت‌های حکومت در ماه‌های گذشته، از جمله کشتار دست‌کم ۵۳۰ معترض شامل ۷۰ کودک، مجروح کردن معترضان و شلیک عمدی به چشم آنها، اعدام هفت معترض و البته بازداشت و شکنجه هزاران زن و مرد جوان معترض و آزار و اذیت خانواده‌های کشته‌شدگان اشاره کرده‌اند.
«شورای انقلابی دادخواهان»، گروهی که در سال‌های اخیر با محوریت برقراری «عدل» در ایران فعالیت می‌کند، در توییتی نوشته است: «این نه از جانب همه مردم ایران است به نظامی که جز فلاکت، سرخوردگی و نابودی، چیزی برای ما نداشت. زنده باد هنر؛ زنده باد زندگی.»
«علیرضا برادران»، فعال دانشجویی «دانشگاه پلی‌تکنیک» تهران نیز در توییتی نوشت: «بیانیه اخیر دانشجویان دانشگاه هنر از درخشان‌ترین بیانیه‌های صادر شده از جمع‌های دانشجویی در سال‌های اخیر است.»
او با بازنشر بخشی از این بیانه، بر تداوم اعتراضات دانشجویان از زمان کشته شدن ژینا در بازداشت «گشت ارشاد» تا به امروز تاکید کرده است: «از زخمی که شهریور دهن باز کرد، هنوز خون می‌چکد و ما ایستاده‌ایم؛ دست در دست هم برای آزادی.»
«میم»، یک فعال دانشجویی ساکن تهران است که به دلایل امنیتی نام او نزد «ایران‌وایر»، محفوظ است. او درباره تکرار چندصد باره این جمله از دیروز به ما می‌گوید: «اولین بار این جمله دریای خون میان ما و شما است را از زبان خواهر مصطفی کریم‌بیگی، مریم، شنیدیم و امروز ۱۴ سال بعد از سال ۱۳۸۸، از زبان کسانی که در آن دوره بچه دبستانی بودند، می‌شنویم.»
او ادامه می‌دهد: «این یعنی ظلمت این شب هر چه‌قدر هم طول بکشد، این درد و دادخواهی نسل به نسل و سینه به سینه منتقل می‌شود تا جایی که همه فرزندان ایران سپیده‌دم را ببینند.»
به گفته این فعال دانشجویی، این نه از دل برآمده، روزی به روی صفحه تاریخ حک می‌شود.
به باور میم، مخاطب این نه محکم امروز دانشجویان، کل نظام و سیستمی است که منجر به این دریای خون شده و این در تداوم جنبش دادخواهانه ایرانیان علیه حکومت است.
دانشگاه سنگر آزادی و مقاومت است
میم معتقد است که اعتراضات کنونی دانشجویان دانشگاه هنر و حمایت بیش از ۲۰ دانشگاه ایران از مقاومت آنها در مقابل اجباری شدن مقنعه، تداوم همان اعتراضات مهرماه دانشگاه‌های سرتاسر ایران است.
او در این باره به «ایران‌وایر» می‌گوید: «در موج اول اعتراضات دانشجویی که در مهرماه شکل گرفت، شاهد همگامی دانشجویان با خیابان بودیم. از جنبش سبز به این سو دیگر ندیده بودیم که دانشگاه تا این حد با مردم همگام باشد و شعارهایی که در خیابان و دانشگاه داده می‌شوند، یکی شوند.»
به گفته او، این همگامی تبعات زیادی برای دانشگاه داشته است که شامل اخراج دانشجویان و بازداشت خیلی گسترده دانشجویان به نحوی که حتی تعداد مشخصی از تعداد دانشجویان بازداشت شده در دست نیست، می‌شود.
این فعال دانشجویی توضیح می‌دهد: «با این بازداشت‌ها سعی کردند در لحظه فضای دانشگاه را مرعوب کنند اما در مقطع زمانی اول موفق نشدند و این بار دانشجوها برای آزاد کردن دوستان‌شان بود که به صحن دانشگاه برگشتند و شعار دادند. ولی در اواخر ترم بهمن، هم تظاهرات خیابانی کم‌کم رو به افول رفت و هم بازداشت‌ها از شمارش خارج شدند و کمیته انضباطی و حراست دست در دست نیروهای امنیتی دادند و باعث شدند که دانشجویانی که آزاد شده یا حتی بازداشت نشده بودند، اخراج شده یا برای مدت طولانی تعلیق و از خدمات دانشگاه، مانند خوابگاه محروم شوند.»
او این موضوعات را ضربه بزرگی بر پیکره دانشگاه توصیف کرده و می‌گوید همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، اعتراضات در صحن دانشگاه کمتر شد ولی از بعد از تعطیلات عید نوروز، در فروردین ماه، دانشجویان تغییر استراتژی داده و بار دیگر همگام با مردم در خیابان‌ها، به مقاومت مدنی علیه حجاب اجباری پیوستند.
اشاره این فعال دانشجویی به موج گسترده سر باز زدن زنان و دختران از سر کردن حجاب اجباری در شهرهای مختلف ایران است که همزمان با تعطیلات عید نوروز شروع و در ماه‌های بعدی به یکی از رویه‌های مبارزاتی مردم ایران علیه حکومت بدل شد.
او در همین باره توضیح می‌دهد: «این یعنی آن‌هایی که هنوز در دانشگاه مانده بودند، مقاومت کردند و مبارزه‌شان در برابر خواست بیرونی که به دانشگاه تحمیل می‌شود، آنها را یک‌دست و متحدتر کرد.»
این فعال دانشجویی بیانیه هفت دانشگاه و سپس ۱۴ دانشگاه ایران در حمایت از دانشجویان متحصن در دانشگاه هنر تهران را نمادی از این همبستگی و اتحاد دانسته و می‌گوید: «دانشگاه در حال ایستادگی است و در مهرماه که بچه‌های تعلیق شده و بچه‌هایی که این مدت از دانشگاه دور نگه داشته شده بودند برگردند، موج جدیدی از اعتراضات را دوباره همزمان با سال‌روز کشته شدن مهسا امینی خواهیم داشت.»
این فعال دانشجویی در پایان تاکید می‌کند: «این ایستادگی دانشگاه شکسته شدنی نیست و حکومت نخواهد توانست با حمله به کوی دانشگاه و بازداشت دانشجوها و تعلیق کردن‌شان، صدای آنها را بخواباند. دانشجوها قرار نیست به عقب برگردند. این نسل، نسلی نیست که بخواهد با چنین چیزهایی ساکت شود.»
