ملی مذهبی _ ۱۳ آذر روز ملی مبارزه با سانسور است. نام‌گذاری این روز توسط کانون نویسندگان ایران ۱۵ سال پیش برای زنده‌نگه‌داشتن یاد دو عضو فعال این کانون، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده بود.
مختاری و پوینده دو تن از قربانیان قتل‌های سیاسی موسوم به “قتل‌های زنجیره‌ای” بودند که در آذرماه ۱۳۷۷ توسط عوامل وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی انجام گرفت.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای که به این مناسبت منتشر کرده یادآور شده است: «اگرچه در همان زمان نیز قرار دادن یک روز برای جلب توجه جامعه نسبت به سانسور ضرورت و اهمیت بسیار داشت، گذشت زمان و بروز اتفاق‌های گوناگون در حیات فرهنگی و اجتماعی و سیاسی بر این اهمیت تاکید گذاشت و نشان داد که سانسور به عنوان یکی از صورت‌های اساسی نقض آزادی بیان در زندگی انسان‌ها چه نقش ویران‌گری ایفا می‌کند.»
در ادامه بیانیه این نهاد فرهنگی به سانسور در یک‌ونیم قرن گذشته اشاره شده و این که پس از انقلاب ۵۷ به “یکی از ابزارهای تعیین‌کننده در دست حاکمیت برای سرکوب جنبش‌های اجتماعی، مقابله با اعتلای فرهنگی، برای تحمیل تک‌صدایی، برای فریب و مهندسی افکار” تبدیل شده است.
بیان شماری از اقدامات حکومتی
در این بیانیه ضمن تاکید بر این که “سانسور مکمل همه‌ی شیوه‌های سرکوب است” تصریح شده است: «حاکمیت با استفاده از این ابزار بود که اخبار و اطلاعات واقعی دهه‌ی سراسر سرکوبِ ۶۰ را از دسترس مردم دور کرد؛ با همین ابزار به قلب ماهیت اتفاق‌ها و پدیده‌ها و شخصیت‌ها دست زد و از آنها “هویت” جعلی ساخت، “چراغ”های دروغین برافروخت و به وارونه کردن ارزش‌های انسانی پرداخت؛ با همین ابزار بر فساد گسترده‌ی نهادها و دست‌اندرکارانش و بر فقر روزافزون مردم و تبعات غیرانسانی آن پرده کشید، کشتار ۱۷۶ سرنشین هواپیمای اوکراینی را، پس از سه روز دروغ و انکار، “حادثه” وانمود، بر هر معترض و مخالف و منتقد انگ “جاسوس” و “امنیتی” و “بیمار” زد؛ با همین ابزار تیراژ کتاب را در جامعه‌ای هشتادوپنج میلیونی به ۲۰۰ نسخه رساند، تئاتر را از صحنه خارج کرد، سینمای رسمی را به ابتذال کشاند، سازها را پشت پرده نشاند، بسیاری از هنرمندان را تاراند یا منزوی ساخت، توصیف و گزارش واقعیت‌های اجتماع را توطئه‌ی خبرنگار و گزارش‌گر و عکاس نمایاند و چیزی به نام روزنامه‌ی مستقل باقی نگذاشت، اینترنت را برای مردم به گران‌ترین و آزاردهنده‌ترین اینترنت جهان بدل کرد، امواج پارازیت را به جای تصاویر ماهواره پراکند تا چشم مردم را بر روی جهان ببندد».
در ادامه بیانیه به سرکوب مضاعف زنان هنرمند اشاره شده و این که جمهوری اسلامی با سانسور “پیرامون اخبار دستگیرشدگان اعتراضات خیابانی و زندانیان سیاسی و عقیدتی دیوار کشید و بر خون جاری معترضان در خیابان‌های سراسر کشور خاک پاشید و آن را «هزینه جراحی» رمزگذاری کرد”.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه خود ضمن گرامی‌داشت جنبش “زن، زندگی، آزادی” و یاد بکتاش آبتین یکی از اعضای کانون که در زندان جمهوری اسلامی به دلیل عدم رسیدگی به موقع پزشکی جان باخت، به این نکته اشاره کرده است که سانسور را نباید محدود به ادبیات و هنر پنداشت، زیرا “این کار تقلیل دادن نقش سانسور در دوره‌ای است که به آن عصر اطلاعات می‌گویند”.
این نهاد صنفی به مقاومت و مبارزه در برابر سانسور هم ادای احترام کرده و نوشته است: «مقاومت در برابر سانسور، عمل به حقِ آزادی بیان است و آنها که چنین می‌کنند حق آزادی خود را به جا می آورند. این یعنی آزادانه زیستن در شرایط استبدادی. تعیین یک روز برای بزرگداشت مبارزه با سانسور بخشی از مقاومت در برابر اختناق است.»
