پرستاران باز هم بابت نادیده گرفتن خواسته‌هایشان تجمع اعتراضی برگزار کردند

پرستاران بار دیگر در خیابان؛ نارضایتی پرستاران از نادیده گرفتن مطالباتشان

ملی مذهبی _ امروز شنبه ۱۷ شهریور، طبق فراخوان سراسری «شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران»، پرستاران و کارکنان درمانی، در شهرهای مختلف مقابل استانداری و فرمانداری‌ها دست به تجمع اعتراضی زدند. در اطلاعیه این شورا آمده است که «مسئولان با نادیده گرفتن مطالبات و خواسته‌های ما که بارها با شفافیت فریاد زدیم، تنها به واریز معوقات آن هم به شکل قطره‌چکانی و با کسر مالیات و مبالغ ناچیز در برخی مراکز و شهر‌ها پرداختند.» تجمع امروز پرستاران در اعتراض به «پرداخت نشدن عادلانه‌ی فوق‌العاده خاص، تعرفه، کارانه و مبلغ‌های کم اضافه کاری» صورت گرفت.

پرستاران معترض خواستار بهبود واقعی دستمزدهای خود هستند و می‌گویند: «سیستم پرداخت کارانه و تعرفه‌گذاری باید مطابق قانون اصلاح شود. پرستاران معترض هم‌چنین می‌گویند که اضافه‌کار اجباری با دستمزد ناچیز بایستی برچیده شود.» شغل پرستاری از دسته مشاغل سخت محسوب می‌شود، اما پرستاران می‌گویند که حقوق و مزایا و مبلغ اضافه کاری پرستاری و تعرفه با درجه سختی شغل آن‌ها همخوانی ندارد. در برخی ویدئوهایی که از تجمعات پرستاران در شهرهای مختلف منتشر شده، شعار: پرستار داد بزن، حقت رو فریاد بزن، اضافه کار ۲۰ تومن خجالت، خجالت یا اضافه کار زوری، نمیخوایم، سر داده می‌شود. به گفته محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، حداقل حقوق، مزایا، کار سخت و پراسترس و برخورد‌های نادرست، راه مهاجرت را پیش روی پرستاران گذاشته است.

شریفی مقدم به تازگی گفته است که ماهانه نزدیک به ۲۰۰ پرستار مهاجرت می‌کنند، البته شاید یک ماه ۱۰۰ نفر یک ماه هم ۲۵۰ نفر مهاجرت کنند و به طور کلی شیب مهاجرت پرستاران طی سه سال گذشته افزایشی بوده است. به گفته شریفی پرستاران می‌گویند که حقوق اضافه کاری ساعتی ۲۰ هزار تومان را در اسنپ که خیلی راحت‌تر کسب می‌کنند و این رقم‌ها باعث می‌شود انگیزه کار در این حوزه باقی نماند. با گذشت بیش از سه هفته از اعتراضات صنفی پرستاران، مسئولان به واریز معوقات آن‌ها دستور دادند، اما بسیاری از پرستاران از ناچیز بودن مبالغ پرداختی ناراضی هستند. در هفته‌های اخیر در بیش از ۳۹ شهر و ۷۰ بیمارستان ایران پرستاران برای رسیدگی به مشکلات معیشتی‌شان دست به اعتراض و اعتصاب زدند.

در همین حال شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران در اطلاعیه‌ای از همه پرستاران و کادر درمان و همه نیروهای شرکتی و طرحی و فوریت‌های پزشکی خواسته است که بار دیگر در روز شنبه ۱۷ شهریور دست به اعتراضات سراسری بزنند. در این اطلاعیه آمده است که «مسئولان با نادیده گرفتن مطالبات و خواسته‌های ما که بارها با شفافیت فریاد زدیم، تنها به واریز معوقات آن هم به شکل قطره‌چکانی و با کسر مالیات و مبالغ ناچیز در برخی مراکز و شهر‌ها پرداختند.» به‌گفته این شورا، نیروهای شرکتی حتی سهمی در واریز ناچیز معوقات نداشتند.

شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران اعلام کرده است که تجمعات اعتراضی ساعت ۹ صبح شنبه در تهران مقابل مجلس، در مراکز استان‌ها مقابل استانداری‌ها و در سایر شهرها مقابل فرمانداری‌ها برگزار خواهد شد. با گذشت بیش از سه هفته از اعتراضات صنفی پرستاران، مسئولان به واریز معوقات آن‌ها دستور دادند، اما بسیاری از پرستاران از ناچیز بودن مبالغ پرداختی ناراضی هستند.

یک پرستار که نام او منتشر نشده سه‌شنبه ۱۳ شهریور در گفت‌وگو با خبرگزاری کار ایران (ایلنا) از پرداخت مبلغ ۷۰۰ هزار تومان به‌عنوان ‌کارانه و تعرفه یک ماه و ۹۰۰ هزار تومان به‌عنوان فوق‌العاده خاص انتقاد کرد و گفت: «پرداخت این مبالغ ناچیز در جهت آرام کردن پرستاران بوده است». این پرستار افزود: «در مجموع یک میلیون و ۶۰۰ هزار تومان به حسابم ریختند؛ آیا فکر می‌کنند همه مشکلات ما پرستاران با این یک میلیون و ۶۰۰ هزار تومان حل می‌شود؟»

مطالب مرتبط

فاجعه انسانی در زندان تهران بزرگ

سخنگوی قوه قضائیه اعلام کرده است که تاکنون «مطابق آمار رسمی ارائه شده» ۷۱ نفر از کادر اداری زندان، سربازان وظیفه، محکومین زندانی، خانواده محکومین و همسایه‌ها در حمله اسرائیل به زندان اوین کشته شده‌اند

موج‌های بی‌قاعده‌ی اخراج مهاجران افغان

امروز نیز در سایه موج‌های بی‌قاعده‌ی اخراج مهاجران افغان، همان الگوی آشنای تاریخ در حال تکرار است: حذفِ بی‌پناه‌ترین‌ها به نام امنیت یا نظم، با همراهی رسانه‌ای و سکوت جامعه. اما حذف هر «دیگری» به دست ساختار قدرت، فقط آغاز یک روند است؛ روندی که دیر یا زود، دایره‌اش گسترش می‌یابد و به بدنه‌ی جامعه بازمی‌گردد. اگر جامعه در برابر بی‌قانونی علیه مهاجران ساکت بماند، فردا ممکن است همان سازوکار خشونت، گریبان شهروندان‌اش را نیز بگیرد. سرنوشت خاموشان، همیشه شبیه‌ هم است.

ضیا نبوی

اگر قرار است در کشاکشِ این تراژدی هولناک، جبهه‌ای را انتخاب کنیم، بهتر آن است که آن سو، طرفِ زندگی باشد و ازینکه بواسطه یک چنین انتخابی چگونه داوری می‌شویم و مطابقِ گفتارهای زندگی‌ناباورِ موجود، در کدام دسته قرار می‌گیریم، پروایی نداشته باشیم. اگر آری گفتن به شیوه‌ی پوششی که می‌پسندیم ما را از نظر مدافعین وضعیت، در صفِ براندازان تعریف می‌کند، نهراسیم و اگر بواسطه‌ی آری گفتن به غریزه‌ی زیستن یا همدلی با هموطنانمان آسیب‌دیده‌ از جنگ در صف مدافعین نظام قرارمان می‌دهند، پروایی نداشته باشیم.

مطالب پربازدید

مقاله