ملی مذهبی _ نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی، روز دوشنبه ۱۵ خرداد در نامه‌ای از زندان اوین، به انتصاب نماینده جمهوری اسلامی به‌عنوان رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل اعتراض کرد.
محمدی در این نامه که خطاب به واتسلاو بالک، رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، نوشته شده است با اشاره به کارنامه جمهوری اسلامی در نقض گسترده حقوق بشر، می‌گوید با توجه به این کارنامه “اقدام اخیر شورای حقوق بشر، پرتناقض، ابهام‌آفرین و ناامیدکننده است”.
او در نامه خود “کشتار خیابانی، اعدام‌های گسترده، شکنجه معترضان و منتقدان در سلول‌های انفرادی، تعرض و تجاوز به زنان معترض در بازداشتگاه‌ها در جنبش انقلابی “ژینا” [را] تنها بخشی از کارنامه سنگین و ننگین نقض حقوق بشر جمهوری اسلامی” توصیف کرده و نوشته است که از زندان اوین برای تک تک این موارد سند و مدرک دارد و حاضر به ادای شهادت است.
خانم محمدی در ادامه نامه خود این سوال را از رئیس شورای حقوق بشر می‌کند که آیا آن شورا تا کنون «از جمهوری اسلامی پرسیده چه بر سر نهادهای مدنی در ایران از جمله کانون نویسندگان، کانون مدافعان حقوق بشر، نهادهای زنان، محیط زیست، معلمان، کارگران، روزنامه‌نگاران، دانشجویان، اقلیت‌های قومی، مذهبی و دینی و دگرباشان آورده و وضعیت اعضای زندانی این نهادها چگونه است؟ آیا شورای حقوق بشر می‌تواند ما اعضای زندانی این نهادها را نیز به این نشست دعوت و حضورمان را تضمین کند؟»
به نوشته این زندانی سیاسی و فعال حقوق بشر، وقتی که قرار است اهداف شورا از طریق گفت‌وگو و تعامل پیش رود، این در تناقض با انتصاب رژیمی به مدیریت یکی از زیرمجموعه‌های شورا است که “با مخالفان، معترضان و حتی منتقدان خود با سرکوب، شکنجه، سلول انفرادی، زندان، اعدام، محرومیت و قتل” روبه‌رو می‌شود.
نرگس محمدی در نامه خود جمهوری اسلامی را رژیمی توصیف کرده است که «هرگز تعامل و گفت‌و‌گوی بازی با مردم ایران نداشته است» و نتیجه گرفته است که چنین رژیمی باید در سازمان ملل و در مقابل شورای حقوق بشر، در جایگاه متهم و پاسخگو به مردم ایران و جهان بنشیند، نه بر مسند ریاست آن.
نامه با تاکید نرگس محمدی بر باورش به گذار از جمهوری اسلامی و عزم راسخ او و همتایانش برای مبارزه در این راه ادامه یافته، مبارزه‌ای که معطوف به تحقق “دموکراسی، آزادی و برابری” است. او ولی تصریح می‌کند که در این راه «برای من چون سایر هموطنانم قابل تحمل نخواهد بود که سکوت کرده و اجازه دهیم که حکومتی که ناقض حقوق بشر است، یک پای چکمه‌پوشش را بر گلوی ما بفشارد و پای دیگر کفش واکس‌خورده و براق‌‌پوشش را در غرب بر مسند نهادهای حقوق بشر بگذارد و دردناک‌تر آنکه “آنچه” را در ایران ویران کرده و به موجب “همان” ما را به زندان افکنده، در غرب، به‌عنوان ارزش‌های ستایش‌برانگیز نمایندگی کند.»
“از شورای حقوق بشر انتظار دیگری می‌رود”
نامه نرگس محمدی با این تاکید پایان می‌یابد که «حقوق بشر با درد و آلام بیان‌ناپذیر بشر و از دست دادن جان انسان‌ها حاصل آمده و نباید دستمایه مطامع حکومت‌ها قرار گیرد، همچنین شورای حقوق بشر در دنیای پرهراس کنونی، ملجأ و تکیه‌گاه ما و تمام مدافعان حقوق بشر در سراسر جهان است و سزاوار نیست مأمن دشمنان حقوق بشر گردد.»
نرگس محمدی که از فعالان سرشناس حقوق بشر و حقوق زنان در ایران است، در حال حاضر برای گذراندن دوره “محکومیت” خود در زندان اوین محبوس است. او در تاریخ ۳ بهمن ماه ۱۴۰۰ در یکی از شعب دادگاه انقلاب تهران به تحمل ۸ سال و ۲ ماه حبس تعزیری، ۷۴ ضربه شلاق، ۲ سال تبعید، ۲ سال محرومیت از عضویت در گروه‌ها و دسته‌جات سیاسی و ۲ سال محرومیت از حضور و فعالیت در شبکه‌های اجتماعی و مخابراتی محکوم شد. او در یک پرونده دیگر نیز به طور غیابی به اتهام “تبلیغ علیه نظام” مشمول یک سال و سه ماه زندان شده است.
نرگس محمدی در سال‌ها و ماه‌های اخیر نامه‌ها و بیانیه‌های متعددی در خصوص نقض فاحش حقوق بشر در درون و بیرون زندان‌های جمهوری اسلامی نوشته است. آخرین بیانیه او چند روز پیش با طرح هشدار نسبت به وضعیت سلامت ناهید تقوی، زندانی دوتابعیتی در اوین منتشر شد.
روزنامه نیویورک تایمز اخیراَ با انتشار عکس و گزارشی مفصل، نرگس محمدی را “صدای خاموشی‌ناپذیر آزادی ایران” معرفی کرد.
