ملی مذهبی _ شماری از هنرمندان و فعالان عرصه هنر و فرهنگ ایران، با امضای نامه‌ای سرگشاده نسبت به پیگیری قضایی پرونده قتل داریوش مهرجویی، کارگردان مولف سینمای ایران و همسر فیلمنامه‌نویسش وحیده محمدی‌فر اعتراض کردند. در این طومار الکترونیکی که به امضای چهره‌های سرشناس زیادی از جمله بهرام بیضایی، ترانه علیدوستی، پرویز صیاد، شیرین نشاط، کتایون ریاحی و منیرو روانی‌پور رسیده آمده است: «ما برای دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر که با تکیه بر تحقیقاتی ناقص و کیفرخواستی پُر ایراد با شتابی چشمگیر به کار خود پایان داده است هیچ مشروعیتی قائل نیستیم.»
در بخشی از این نامه در مورد شیوه “دادرسی” در این پرونده آمده است :«از برپایی دادگاه‌های نمایشی بر اساس اقرارهای متزلزل و زیر فشار، لاپوشانی نظام‌مند، پیاده‌کردن سناریوهای ساختگی، بارکردن مجرمیت بر دوش ناتوان عده‌ای از یک سو، و انباشتن فضای عمومی با انبوهی از شایعه‌ها و روایت‌های ساختگی از سوی دیگر و نیز دامن زدن به ترس و بی‌تفاوتی در تاریخ معاصر ما روالی دیرین و سیاقی پلید است که در آن به زیان شهروندان دادخواه، حقیقت و عدالت را به سود قدرت قربانی می‌کنند.»
این چهره‌ها همچنین نوشته‌اند :«سکوت، بی‌تفاوتی و لاپوشانی تنها به سرخوردگی و انزوا می‌انجامد و به استمرار سرکوب و ستم دامن می‌زند.»
ده‌ها نفر از هنرمندان و فعالان عرصه هنر و فرهنگ ایران، با امضای بیانیه‌ای نسبت به پیگیری قضایی پرونده قتل داریوش مهرجویی، کارگردان شناخته شده سینمای ایران و همسر فیلمنامه‌نویسش وحیده محمدی‌فر اعتراض کرده و دادگاه قتل آنها را «نمایشی» و «لاپوشانی نظام‌مند» خواندند.
امضا کنندگان این بیانیه که روز شنبه ۲۶ اسفند منتشر شده، تاکید کرده‌اند روند بررسی پرونده نه به کشف حقیقت انجامید و نه توانست پاسخگوی پرسش‌ها و تردیدهای به وجود آمده درباره قتل این دو هنرمند باشد.
در این بیانیه که به امضای چهره‌های سرشناس زیادی از جمله بهرام بیضایی، ترانه علیدوستی، پرویز صیاد، شیرین نشاط، کتایون ریاحی و منیرو روانی‌پور رسیده آمده است: «ما برای دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر که با تکیه بر تحقیقاتی ناقص و کیفرخواستی پُر ایراد با شتابی چشمگیر به کار خود پایان داده است هیچ مشروعیتی قائل نیستیم.»
در بخشی از این بیانیه در مورد شیوه «دادرسی» در این پرونده آمده است: «از برپایی دادگاه‌های نمایشی بر اساس اقرارهای متزلزل و زیر فشار، لاپوشانی نظام‌مند، پیاده‌کردن سناریوهای ساختگی، بارکردن مجرمیت بر دوش ناتوان عده‌ای از یک سو، و انباشتن فضای عمومی با انبوهی از شایعه‌ها و روایت‌های ساختگی از سوی دیگر و نیز دامن زدن به ترس و بی‌تفاوتی در تاریخ معاصر ما روالی دیرین و سیاقی پلید است که در آن به زیان شهروندان دادخواه، حقیقت و عدالت را به سود قدرت قربانی می‌کنند.»
فعالان فرهنگ و هنر ایران همچنین نوشته‌اند :«سکوت، بی‌تفاوتی و لاپوشانی تنها به سرخوردگی و انزوا می‌انجامد و به استمرار سرکوب و ستم دامن می‌زند.»
داریوش مهرجویی، کارگردان مطرح سینمای ایران و همسرش وحیده محمدی‌فر، ۲۲ مهرماه ۱۴۰۲ در محل سکونت‌شان در ویلایی در کرج به طرز فجیعی به قتل رسیدند.
قبل از این جنایت، ویدیویی از داریوش مهرجویی منتشر شده بود که او در آن به توقیف فیلم‌هایش اعتراض می‌کند و تلویحا به تهدیدش اشاره می‌کند و می‌گوید: “این سینه من بیایید بزنید”. پس از قتل فجیع او این گفته محملی شد بر اینکه بسیاری این قتل را با انگیزه سیاسی و حتی قتل حکومتی بدانند.
پس از وقوع این قتل، بسیاری از چهره‌های شناخته‌شده و کاربران در فضای مجازی، نحوه انجام این قتل بویژه کاردآجین شدن مقتولان را با قتل‌های زنجیره‌ای در پاییز سال ۱۳۷۷ مقایسه کردند.
در ایران، احکام متهمان این پرونده که چهارنفر هستند بعد از دو جلسه محاکمه صادر شده است. دادگاه گفته عوامل قتل انگیزه “دزدی و خصومت شخصی” داشته‌اند و آنها را به به قصاص و حبس‌های طولانی‌مدت محکوم کرده است.
وکیل خانواده مهرجویی در مقابل گفته بود که دادگاه استدلال‌هایش را نپذیرفته و حتی دسترسی او به شواهد پرونده از وی سلب شده است، اظهاراتی که شائبه “سیاسی بودن” این پرونده را بیش از پیش در فضای جامعه ایران مطرح کرده بود.
