تقسیمات کشوری در دوران اشکانی تا حدود زیادی متاثر از سیاست‌ورزی یونانی‌ها به مدت بیش از هشت دهه در ایران است. مثلا مقاماتی نظیر آپارچی (فرماندار) و هیپارچی (شهردار) از دوران سلوکی‌ها در ایران باقی ماند. با این حال مقاماتی نظیر دیزپارت( بخشدار) ، ساتراپ (استاندار) و مرزبان، در تقسیمات کشوری اشکانیان وجود داشت که علاوه بر تلفیق با تجارب پیشین، شامل ابتکارات جدیدی نیز بود. وجود مجالس ایالتی که مرکب از خاندان‌های بزرگ ایرانی و دهقانان بزرگ هر ساتراپ‌نشین بود، امکان قانون‌گذاری‌های فدرال را به مناطق مختلف ایران می‌داد. با این حال، مجلس بزرگان و مجلس شاهی که با یکدیگر در شرایط بحرانی تشکیل جلسه می‌داد و مجلس مهستان را برقرار می‌کردند. این شرایط باعث می‌شد تا امکان مشارکت افراد بسیار بیشتری از یک شخص یا یک خاندان در حکمرانی محقق شود و علاوه بر کاهش خودکامگی شاه، ثبات ملی نیز افزایش یابد. شاید به صراحت بتوان اعلام کرد که ریشه‌های نظام‌های پادشاهی مشروطه را باید در دوران حکومت اشکانیان باید جست‌وجو کرد.