دولت به معنی قوه‌ی مجریه، هدف انقلاب مشروطه بود که تفکیک قوا در دستور کار آن بود ولی هدف حاکمیت، تمرکز قدرت در دربار و کنترل دولت بوده است. رضاشاه اگرچه نهادهای دولتی را تشکیل داد و تقویت کرد ولی در چارچوب زیرمجموعه‌ی دربار، به آن نگاه می‌کرد. در شهریور 1320 رضاشاه سقوط کرد، قوه‌ی مجریه نیمه‌جانی گرفت و نخست‌وزیران به درجات مختلفی سعی می‌کردند استقلال مختصری از دربار داشته باشند. مصدق بود که زنده کردن اهداف انقلاب مشروطه را در دستور کار جدی قرار داد و دخالت دربار را دقیقاً در چارچوب مشروطه، منحصر کرد. لذا، هدف اصلی مصدق ملی شدن نفت نبود، ملی شدن قدرت و سیاست بود. کودتای 1332، روند کاری دکتر مصدق را متوقف کرد و دربار قدرت حاکمیت را به تدریج به دست گرفت. سرکوب 1342 و افزایش درآمد نفت در 1352، حاکمیت مطلق به محمدرضاشاه داد. چهل سال پس از سقوط سلطنت و انتشار خاطرات دولتمردان آن زمان، خاصه دست‌نوشته‌های علم، خاطرات داریوش همایون، اردشیر زاهدی، عالیخانی و... به وضوح نشان می‌دهد که چگونه قوه مجریه و نخست‌وزیر در زیر مهمیز دربار (شاه) له شده بودند و شاه همه‌ی قدرت را قبضه کرد. قوه مجریه، مجلس و در حد زیادی قوه قضا، نمایشی بودند برای اجرای اوامر شاه.