روشنفکران دینی مرزهایی برای تعقل پیشاپیش وضع نکرده اند. کدیور در نوشته خود «نقد دین و قدرت»  آورده است که « جریحه دارشدن وجدان دینی مؤمنان از این روست که سخنان دشمن را از زبان دوست شنیده اند، و اینکه با چنین توصیفی از خدا، قرآن، اسلام و پیامبر چه رجحانی در ایمان  به ایشان یا در بقای آن باقی می ماند؟»( جلسه دوم، ۵ ). ظاهرا  نواندیشان  دینی بیش از آن که نگران عقلانیت باشند و دغدغه کشف حقیقت را داشته باشند ، نگران وجدان مومنان اند. در واقع کدیور معتقد است عقل را باید بر نص عرضه کرد