تشکیل ائتلافی گسترده متشکل از تمامی نیروهای خواهان عبور از نظام جمهوری اسلامی و هوادار استقرار نظامی دموکراتیک با قانون اساسی مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماهیتی سکولار. این ائتلاف وظیفه برگزاری یک کنگره وسیع متشکل از نمایندگان مختلف گرایشات سیاسی ایران را به عهده میگیرد و آن کنگره با اتکا به تعقل جمعی راه گذار از جمهوری اسلامی را درقامت یک الترناتیو منتخب تعیین و معرفی می نمایند.
معادله دو مجهول دارد. همگرائی و تحکیم پایه های سیاسی جنبش آزادی خواهی و ارتقاء آن به سطح یک آلترناتیو؛ مهندسی افکار و کار سیاسی فعال در جهت پیوند آن با مردم.
اعضاء جدید شورای رهبری میتوانند از بین افراد خوشنام و قابل اتکاء از نیروهای ملی–مذهبی، ملی، چپ، لائیک، عرفیمسلک لیبرال و همچنین جنبشهای اجتماعی نظیر دانشجویی، جنبش زنان، کارگری، هنرمندان، روزنامهنگاران، استادان دانشگاه، فعالان «هویتطلب قومیتی» که حاکمیت ملی و حفظ تمامیت سرزمینی ایران را قبول دارند، انتخاب شوند.
در این راستا باید از هرگونه شتابزدگی پرهیز کرد. اتحاد اپوزیسیون به یکباره و از طریق صرف جمعکردن افرادی در یک مکان یا یک پروژه به دست نمیآید. بلکه گسترش فعالیتهای جداگانه گروهها و اقدامات مشترک بهتدریج این نیرو را خلق میکند. اگر هر گروه به جای ادعاهای بزرگ سعی کند بر اساس ظرفیتش فعالیتهای مستمری داشته باشد و در آن چهارچوب با دیگران به تعامل پرداخته و با جریانات همسو اقدام مشترک انجام دهد آنگاه به تدریج شبکه متشکل از این گروهها که به صورت مسئولانه و با رعایت اتیک در پراتیک سیاسی فعال هستند اپوزیسیون مقتدر و همبسته را شکل میدهد.
یک نهاد دموکراتیک و انتخابی مانند پارلمان ایرانیان مهاجر و تبعیدی، علاوه بر حل نسبی بحران نمایندگی در میان اپوزیسیون، از پشتیبانی قاطبه ایرانیان خارج کشور که آن را برگزیدهاند برخوردار خواهد بود. این نهاد همچنین به عنوان یک نهاد انتخابی مورد غبطه ایرانیان داخل کشور قرار میگیرد و به گسترش و تعمیق خواست انتخابات آزاد در ایران دامن میزند. در عین حال، ایرانیان داخل کشور که بیش از هر زمان به خارج کشور چشم دوختهاند، این نهاد را بیش از هر نهاد دیگر در خارج کشور نماینده منافع خود میشناسند و از آن حمایت خواهند کرد.
با دکتر مهران براتی کارشناس سیاست خارجی و فعال سیاسی مقیم آلمان درباره ایده کنگره ملی به گفتگو نشستیم. وی درباره شورای هماهنگی راه سبز امید میگوید که این شورا دیر یا زود باید گامی برای نزدیکی به نیروهای جمهوریخواه، لیبرال و سکولار بردارد، و به نظر وی این شورا نهایتاً چنین خواهد کرد.
باید نخست بر سر بهترین سیاست ها به گفتگو پرداخت و امکان داد تا نقاط اشتراک و تمایز آشکار و شفاف شود و دستکم چند بلوک سیاسی اصلی به وجود بیاید که با آگاهی از تفاوت ها برای همسویی در مشترکات برنامه ریزی کنند.
شاخص پيشروى چپ در برابر راست در جنبش اعتراضى عليه رژيم اسلامى، بالا رفتن انتظارات مردم و نپذيرفتن نقطه سازشهايى است که هيات حاکمه و اپوزيسيون بورژوايى قدم به قدم جلوى مردم قرار ميدهند.
گروهها و نیروهای سیاسی به سختی از محدوده امن خود خارج می شوند. به سختی دور میز هم اندیشی با دیگران می نشینند. در بین اپوزیسیون به مراتب به حصارهای تنگ و گاردهای بسته ای برخورد می كنیم كه امكان هرگونه اتحادی را از همان اول از بین می برد.
ارزیابی دستگاه های امنیتی و استراتژیک امریکا انقدر قوی هست که بدانند چلبیسم در ایران زمینه ندارد. جامعه ایران پیشرفته و پیچیده است... ایران چلبی بردار نیست! و طرفداران چلبی سازی در ایران برخلاف نمونه عراق نه برندگان سرافکنده بلکه به بازندگان سرافکنده تبدیل خواهند شد.