مصطفی القزار می‌گوید: «در سال ۱۹۴۸ امید به بازگشت داشتم، اما الان تنها امیدوارم که بتوانم جان به در برم. در چنین وحشتی زندگی می‌کنم. نمی‌توانم از پس تامین فرزندان و نوه‌هایم برآیم.»