۳۷۸ نفر از دوستان و آشنایان عماد بهاور و فعالان مدنی و روزنامه نگاران، از جمله ده‌ها فعال سیاسی و فرهنگی و وزرا و نمایندگان سابق مجلس شورای اسلامی، در نامه‌ای خطاب به عباس جعفری دولت‌آبادی، دادستان عمومی و انقلاب ایران خواستار مرخصی عماد بهاور مطابق ماده ۲۱۳ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها شدند.
توصیه مجدانه و مشفقانه دارم که حاکمیت و حاکمان ایران دست از آزمودن آزموده ها بردارند و به اتخاذ تصمیم های عقلانی رجوع کنند و دریابند که تنها حامی واقعی هر حکومتی، مردم هستند و در برابر بحران های عظیم داخلی و بین المللی در عرصه های گوناگون سیاسی، اقتصادی و امنیتی، تنها حکومتی می تواند به مردم اتکا کند که در خصوص آنان مرتکب ستم و بی عدالتی نشده و آزادی ها و حقوق آنان را رعایت کرده باشد و یا به اصلاح خود در این راستا بپردازد. وگرنه تاریخ کم ندارد از مواردی که به گونه ای دیگر رقم خورده و بدیهی است که هیچ ملتی برای احقاق حقوق خود تا ابد منتظر نخواهد نشست.
این ویژه‌نامه که با آثار، گفتار و نوشتارهایی از مسعود پدرام، علیرضا رجایی، امیرخسرو دلیرثانی، جواد علیخانی، فریبرز رئیس‌دانا، سام محمودی سرابی، عماد بهاور، حسن اسدی زیدآبادی، مصطفی نیلی، سیدمهدی خدایی، سیدعلیرضا بهشتی شیرازی و... همراه بود، خاطره شهادت پهلوانانه این زندانی سیاسی در 21 خرداد 1390را در میان همرزمانش زنده کرد.
1391/03/26
نامه خانواده‌های ۴۶ زندانی سیاسی به دادستان تهران:
عرف جاری و آیین نامه اداره زندان های کشور برای زندانیان، اعم از آنانکه مرتکب جرائم بزرگ قتل و تجاوز و سرقت و یا جرایم کوچک شده اند، به حکم شئون انسانی آنان و خانواده هایشان حقوقی را به رسمیت می شناسد که در تبعیضی آشکار توسط شخص شما از فرزندان، همسران، پدران، مادران، و بستگان بیگناه ما که به صرف حق گویی و مبارزه با تقلب و دروغ در بند به سر می برند سلب شده است.
