خوراک متنی این بخش
ابوالحسن بنی صدر 
زندگی او تاریخ نزدیک به یک قرن استقامت، یک قرن ابتلا در پرحادثه ترین قرن ها است. زندگی وقتی ایستادن برحق می شود، همه روزش، روزهای ابتلا است و او کسی است که کهن سال ترین مبارز و پیروز در ابتلاها گشت. اینک، در حالی روی در نقاب خاک وطن می کشد، هم او سرفراز است که در آزمون ها، کامیاب گشته است و هم ایران که به کهن سال مردی می نازد که به عهد خود با او وفا کرده است.
در حالی که مخالفان رئیس دولت دهم تلاش می کنند وی را با بنی صدر مقایسه کنند مسعود شفیعی‌کیا از روحانیون حامی محمود احمدی‌نژاد می‌گوید هدف از تشبیه رئیس دولت دهم به ابوالحسن بنی‌صدر٬ تلاش برای اثبات اشتباه علی خامنه‌ای در حمایت از احمدی‌نژاد است.
مشاور رییس‌دولت در اجرای قانون اساسی گفت: از صداوسیما به عنوان رسانه ملی انتظار نمی‌رفت در شرایط حساس فعلی بحث‌های سیاسی را حاد و تنشی کند.
امروز اطلاع یافتم که کسالت دارید و در بیمارستان بستری هستید. بسیارغمگین و نگران شدم. امیدوارم به فضل خداوند که سلامت حاصل کنید
ابوالحسن بنی صدر اولین رئیس جمهور ایران در گفت و گو با رادیو عصر جدید در رابطه با سخنان اخیر هاشمی رفسنجانی در باره رهبری شورایی گفته است:وقتی ایشان پیشنهاد می کند رهبری شورایی بشود، یعنی اعتراف می کند که این شیوه رهبری شکست خورده است که اعتراف بسیار مهمی است. وی در جای دیگری از این گفت و گو اظهار می دارد: سپاهی را فرض کنید که طرف او یک شورا است، خودکامه تر می شود و می گوید تا این شورا بخواهد تصمیم بگیرد ما کار خود را کرده ایم، همانطور که این آقای رهبر را در مقابل عمل انجام شده، قرار می دهند، آن شورا را راحت تر می توانند در مقابل عمل انجام شده، قرار دهند. امری که باید اتفاق بیافتد اینست که ولایت مطلقه فقیه منحل شود و حاکمیت یا ولایت جمهور مردم برقرار بشود.
هر بلایی بر سر سوریه بیاید از دید آن مردم و مردم دیگر کشورهای منطقه، ایران مسئول و شریک است. علاوه بر اینکه کشور ما در موقعیتی قرار می‌گیرد که می‌تواند در معرض تکرار همچین تجربه ای قرار بگیرد. اگر در سوریه با سطح کوچک کشور و مرزهایی که دارد و همسایگی اسرائیل، این کار شدنی است، با کشوری به بزرگی ایران با مرزهایی که دارد چرا ناشدنی باشد؟ وقتی که یک رژیم کاملاً ضعیف شد، بیزاری عمومی از آن هم به حداکثر رسید، راه برای اینکه همان تجربه در ایران انجام بشود، باز می شود.
در کشورهای بحران زده، «ریاضت اقتصادی» را، بمثابه تنها علاج بیرون رفتن از بحران، به کارگران و زحمتکشان، عموم مردم کم درآمد، تحمیل کرده اند: نه تنها باوجود افزایش قیمتها، مزدها افزایش نمی یابند و یا افزایش درخور را نمی یابند و در مواردی از آنها کاسته می شوند
