امروز معلمان کشورمان ایران یکی از منسجم‌ترین و مدنی‌ترین اعتراض‌های صنفی تاریخ معاصر را در شهرهای مختلف سازماندهی کردند. تجمعاتی که به اندازه یک کتاب پیام دارد و مخاطبینش متنوع هستند:
به انتخابات‌گرایان: که به جای نصیحت و التماس اصحاب قدرت به لایه‌های اجتماعی و مردم مطالبه محور برگردید و با اتکا به پشتوانه مردم با قدرت مذاکره کنید. اگر انتخابات‌گرایان همین نکته را بفهمند که دیکتاتور برای نیروهای سیاسی بدون پشتوانه اجتماعی تره هم خرد نمی‌کند خطاهای تحلیلی‌شان قابلیت رفع پیدا خواهد کرد. معلمان نشان دادند خیابان نه علیه دموکراسی که معنابخش دموکراسی است و دموکراسی بدون تلاش برای به رسمیت شناختن حق حیات در عرصه عمومی از جمله خیابان معنا ندارد.
به طرفداران جنگ و تحریم: مسیر شکست دیکتاتوری از کنشگری در عرصه عمومی و ممارست در مطالبه‌محوری می‌گذرد. جنگ و تحریم علیه دموکراسی اصیل است و تامین کننده منافع باندهای قدرت و گفتمانش دکان پر چرب کاسبان رنج مردم در داخل و خارج است.
به حاکمیت: این پرنده مردنی نیست. ایران کره شمالی نمی‌شود، حتی در بهترین حالت دیکتاتوری، چین هم نمی‌شود، سطح مدنیت مردم ایران بالاتر از آن است که ایران سوریه‌ای دیگر شود. مقاومت شما در برابر مطالبه‌محوری مردم شکست خواهد خورد؛ فقط هزینه‌های سنگین به کشور تحمیل خواهد شد اما مسیر حرکت مدنی مردم ایران در یک سیر تاریخی قرار دارد که توقفگاه و عقبگرد دارد اما اجتناب ناپذیر و رو به جلوست.
به اپوزیسیون صلح طلب و مستقل: با ایران جدیدی مواجه هستیم. نه روش‌ها، نه ادبیات گذشته کفایت نمی‌کند. میدان جدید قاعده‌های نو می‌طلبد. اولین گام برای به روز شدن درک فضای جدید است.
به همه ناامیدان: در برابر سلطه، مقاومت عین زندگی است. کنش‌های مدنی کارگران، معلمان، کشاورزان و … و همه شهروندانی که نان و آزادی و شناسایی خود را به عنوان عنصر صاحب منزلت می‌خواهند در راستای گفتمانی است که در برابر سلطه استبداد دینی، مقاومت مدنی را توصیه می‌کند. مقاومتی که شکل‌های متنوع دارد و حضور در خیابان تنها یک گزینه است. مقاومتی که در صدد تسخیر همه نمودهای عرصه عمومی در برابر حاکمیتی تمامیت‌خواه است.
*
