گزارش به خاک پروین

پروین جان خاطره جانکاه زنگ های تلفنی که نزدیک ساعت ۱۲شب در ۱۷مهر و۸صبح در۱۸مهر۱۳۹۷ اگر بخواهد هر سال تکرار شود برایم بهت آور پراز سکوت رنج پر کشیدن توست.
چقدر می توان در نبود آدم ها هم با آنان درد دل کرد! مخصوصا با چهره قشنگ تو. باورش سخت است اما سال گذشته را نمی دانم در مرز میان عالم مردگان گذراندیم یا زندگان. خلاصه اگر مسائل نسلی را پیش بکشیم شاید مرگ باورمان شود!
الان چه گویم، بگویم جهان ما وجهان من ،پس از رفتن تو بهتر شده، بدتر شده، رو به بهبود است ویا رو به بدی. دیگر چه فرقی می کند.
فقط بالای این سخن فعلا حرفی نیامده است که روزگار غریبی است نازنین! و تو خود حدیث مفصل می خوانی از این مجمل!
اول یک خبر خیلی خوب !عروسی داری با همه خوبی های ارشاد و نیایش ات.و……….
اما یک خبر دیگر دخترآبی هم به پرونده زنان خودسوخته افزوده شده و این مسئله نیز ملی شد البته از بقیه آمار خبری ندارم.
راستی هنوز بعد از رفتنت نرگس به مرخصی نیامده ما بچه ها خوبند.
هنوز صفحه اینستاگرامت نقاشی هایت را محفوظ داشته در نقاشی طبیعت ات قایقی آماده رفتن گذاشتی تا سهراب را از اینجا ببری! چه کار خوبی! ازنقاشی آثار باستانی هزار رنگ شعف هویداست و چقدر پر آب و رنگ و شادند آنقدر خوش آب رنگ که چشمم را خیره کرد.
هنوز صفحه فیس بوک ات هم از رد پای شادی و جلوه های رنگ خبرها دارد. راستی به این راز پی بردی که چرا جهان چنین پر از رنج اندوه است؟
ببینم در نبودت زنان ترکمن چه غصه ها که نخوردند مگر بهتر از این هم می شود یاد در دل چنین بزرگانی!
بقیه دوستان، همفکران، همراهان و رفیقانت نیز این روزها در تب تاب یاد تو می سوزند.
عزیز من زیاده عرضی ندارم .
آسوده و جاودان باشی