«جمال زحالقة » ۱۱ ژانویه ۱۹۵۵ در روستای کفر قره به دنیا آمد. او سیاستمداری فلسطینی و یک دانشگاهی با مدرک دکترای فارماکولوژی است که در سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۹ به عنوان رئیس حزب دموکراتیک ملی خدمت کرد و از مهم ترین بنیانگذاران حزب رالی دموکراتیک ملی بود . او هم چنین یکی از اعضای حزب کمونیست بوده و از آن حزب به سبب اختلافات داخلی استعفاء داد او این مقاله را در این ایام به مناسبت سفر بایدن به منطقه نوشته وجناب علی سرداری آن را به فارسی ترجمه کرده است.
******
متن:
وضعیت متحدان ائتلاف علیه ایران چگونه است؟
وزیر امنیت اسرائیلی بنی گانتز صحت خبر پروژه «ائتلاف دفاع هوایی خاورمیانه» را تایید کرد و افزود: همکاری کشورهای منطقه به حوزه پدافند هوایی محدود نمی شود و اینکه ابعاد دیگری نیزدارد که آن هم از اهمیت کمتری برخوردار نمی باشد. اظهارات گانتز در کنست پس از بیانیه مطبوعاتی درباره نشست نظامی در شرم الشیخ در مارس گذشته منتشر شد که در آن ژنرال آویو کوخابی، رئیس ستاد ارتش اسرائیل، و ژنرال فیاض بن حامد الرویلی، رئیس ستاد ارتش عربستان سعودی، و همچنین افسران آمریکایی از فرماندهی مرکزی “سنتکام” و مقامات نظامی و مقامات عالی رتبه تعدادی از کشورهای عربی در آن شرکت کردند. این اظهارات و افشاگری‌ها در آماده‌سازی سفر آتی جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا به منطقه است که انتظار می‌رود پیامدهای امنیتی و استراتژیک مهمی در برداشته باشد.
دیدار بایدن
سفر بایدن به منطقه پیامی دوجانبه دارد: نخست این که ایالات متحده پس از شکست در جنگ های خود در افغانستان و عراق، آمادگی جنگ های جدید و دخالت مستقیم نظامی را ندارد. این تنها سیاست بایدن نیست، زیرا ترامپ و اوباما نیز با اتخاذ همین جهت پیش از او همینگونه بودند.
بخش دوم پیام این است که به متحدان آمریکا در منطقه اطمینان داده شود که قصد خروج از خاورمیانه را ندارد و با در آغوش گرفتن متحدان و محاصره مخالفان به ایفای نقش محوری در مسائل مرکزی آن ادامه خواهد داد. بایدن قصد دارد برای کسانی که با آنها ملاقات می کند روشن کند که فضای بسیار گسترده ای مابین اقدام و مانور مداخله مستقیم نظامی و خروج از منطقه وجود دارد که قابل مانور است و اینکه نگرانی هایی وجود دارد که برآن است آن را کاهش دهد.
در ضمن ایران علاقه ای به حل مناقشات داخلی در جهان عرب راندارد و به دنبال بهره برداری از آنها به نفع خود است و این سیاست هیچ ارتباطی با مقابله با هژمونی آمریکا و اسرائیل در منطقه ندارد.
افزون بر اهداف فوری ، درزمینه اقتصادی، هدف از سفر بایدن، تدوین مجدد اصول، مبانی و نهادهای همکاری استراتژیک و امنیتی بین متحدان ایالات متحده بر اساس جهت گیری های نهاد امنیتی آمریکا است که در سیاست های اعلام شده و اعلام نشده دولت دموکراتیک کنونی در بندهای معامله قرن ، منعکس شده است. انتظار می رود ائتلاف نظامی منطقه ای در نشست جده که تعدادی از روسای جمهور، پادشاهان و شاهزادگان عرب در آن شرکت خواهند کرد، اعلام شود. از سوی دیگراین اتحاد زیر چتر آمریکا خواهد بود. اما اسرائیل، دراین اجلاس شرکت نخواهد دا شت.
ولی یک مؤلفه محوری در هر همکاری منطقه ای تحت حمایت ایالات متحده وجود خواهد داشت و آن همان چیزی است که بنی گانتز، وزیر امنیت اسرائیل، زمانی گفت ائتلاف نظامی اسرائیل با کشورهای منطقه به حریم هوایی محدود نمی شوند و شامل کشورهایی هم می شوند که نامشان فاش نمی گردد.
همچنین انتظار می‌رود که جو بایدن هدایای ارزشمند امنیتی و سیاسی را به اسرائیل تقدیم کند که شاید مهمترین آنها چارچوب‌بندی همکاری امنیتی موجود بین اسرائیل و کشورهای عربی و پاسخ به درخواست اسرائیل برای کمک مالی آمریکا به پروژه‌های توسعه سلاح‌های لیزری در این کشور باشد.
اگر همه جانبه به مسائل نگاه کنیم که دموکرات ها به هیچ وجه علاقه ای به بازگشت نتانیاهو، متحد جمهوری خواهان، به قدرت در اسرائیل نداشته بلکه دولت بایدن علاقه زیادی به تقویت موقعیت مخالفان نتانیاهو، به ویژه یایر لاپید و بنی گانتز که به دلیل روابط گرم خود با رهبران دموکرات در دولت و کنگره شناخته می شود ، دارد و از آنجایی که به نظر می رسد توسعه و تدوین سامانه «ائتلاف دفاع هوایی خاورمیانه» به مرحله پیشرفته ای رسیده است، بعید نیست که در سفر بایدن به طور رسمی اعلام گردد.
ژنرال بنی گانتز، وزیر امنیتی اسرائیل، نه تنها از پیشرفت های صورت گرفته در ایجاد ائتلاف موسوم به «ائتلاف دفاع هوایی خاورمیانه» (MEADA) ) خبر داد، بلکه تأیید کرد که این سامانه می تواند تلاش ایران برای راه اندازی پهبادها با هدف قرار دادن اماکن در اسرائیل و دیگر کشورها را که از قبل شروع به کار کرده ، خنثی نماید.
اسرائیل و آمریکا بر ایجاد یک سیستم منطقه‌ای در برابر پهبادهای تهاجمی تکیه زیادی دارند، زیرا آنها را کمتر از موشک‌های دقیق خطرناک نمی‌دانند ولذا به دنبال خنثی کردن آنها هستناد، زیرا این موشکها در محدوده تسلط کامل هوایی آمریکا و اسرائیل در منطقه خاورمیانه نفوذ می‌کنند.
در واقع پس از آن که پهپادها به طور انحصاری بر روی کشورهای بزرگ به پروز درآمده و ایالات متحده از آنها در جنگ های خود در افغانستان و عراق استفاده کرد، این سلاح در دسترس همگان قرار گرفت، اکنون این سلاح که تولید آن ارزان و نسبتا ساده است در اختیار 103 کشور و همچنین 63 سازمان نظامی غیردولتی قرار دارد . بنابراین، هر چه این سلاح گسترش بیشتری داشته باشد، خطرات آن نیز بیشتر می شود تا جایی که آن را به سلاح فقرا تبدیل می کند.
به گزارش وال استریت ژورنال نشست شرم الشیخ ،که در مارس گذشته برگزار شد و افسران ارشد عرب و آمریکایی به علاوه رئیس ستاد ارتش اسرائیل در آن شرکت کردند، بر روی مقابله با تهدیدات پهپادهای تهاجمی به وفور در اختیار ایران و متحدان آن قراردارند، متمرکز شدند .
آنها نیز در این نشست خدمات خود را در زمینه پدافند هوایی به‌ویژه سامانه گنبد آهنین و شاخه‌های آن را با اتکاء به کمک مالی آمریکا و اعراب عرضه نموده و به عنوان پاسخی راهبردی به پروژه خود برای توسعه «سلاح‌های لیزری» علاوه بر پهبادهای تهاجمی پرداختند.
جزئیات سامانه «ائتلاف دفاع هوایی خاورمیانه» هنوز مشخص نیست، اما بر اساس آنچه در رسانه های تخصصی و عمومی منتشر شده می توان برخی از ویژگی های آن را چنین استنباط کرد:
* این یک سیستم منطقه ای تحت نظارت و چتر آمریکاست که در آن حداقل پنج کشور عربی در کنار اسرائیل مشارکت دارند که نقش مرکزی در آن حتی با حضور اسرائیل ، توسط ایالات متحده امریکا ایفاء خواهد شد.
این اولین مرحله برای نهادینه سازی همکاری های نظامی منطقه ای است که مراحل بعدی را به دنبال خود خواهد داشت.
* ائتلاف متکی بر یک سیستم هشدار اولیه مشترک است که اطلاعات فوری در مورد حمله پهپادها و موشک ها را ارائه می دهد و به طور خودکار هدف گیری مبدا تهدید را برای سرنگون و خنثی کردن آن را انجام میدهد و اگر پاسخ ناموفق باشد، خط دوم دفاعی برای انجام وظیفه فعال می شود. این همان چیزی است که اسرائیل از آن سود می برد، زیرا کمربند امنیتی کشورهای عربی یک کمربند امنیتی جلویی برای محافظت از کشور یهودی خواهند بود.
* این سامانه شامل نصب رادار و دستگاه های شناسایی اسرائیل در کشورهای حاشیه خلیج فارس می باشد و در ترکیب سامانه های پیشرفته پدافند، اسرائیل مستقیماً خود آنها را فعال خواهد کرد.
اکنون هم‌پيمان ایران کجا هستند؟
ما این روزها در یک مقطع تاریخی مهم ایستاده ایم که اتحاد کشورهای عربی دارای وزن استراتژیک، نظامی، سیاسی و حتی فرهنگی و تمدنی با اسرائیل به طور علنی و رسمی در حال متبلور شدن است . با تبدیل شدن اعراب به حامیان اسرائیل و پروژه های شهرک سازی استعماری، ما مرحله بیانیه های نمادین درباره بدبختی های آن را تا عمق دگرگونی های بنیادی فاجعه بار برای فلسطینیان پشت سر گذاشته ایم. هر توجیه و توجیهی که باشد، افتادن در آغوش اسرائیل گناه و جنایت علیه ملت فلسطین است.
اما تقصیر تنها بر عهده رژیم های عربی نیست، بلکه ایران نیز به دلیل سیاست مداخله اشکار و لجام گسیخته در امور کشورهای عربی و تلاش مستمر برای تسلط بر سرنوشت کشورهای عربی مثل عراق، سوریه، لبنان و یمن و حتی در موضوع صحرای غربی (پولیساریو) مسئولیت بزرگی بر عهده دارد.
ایران علاقه ای به حل و فصل هیچ یک از مناقشات داخلی جهان عرب ندارد و به دنبال بهره برداری از آن به نفع خود است و این سیاست هیچ ارتباطی با الزامات مقابله با هژمونی آمریکا و اسرائیل در منطقه ندارد. اگر ایران واقعاً می‌خواهد با آمریکا مقابله کند، باید با اعراب متحد شود، نه اینکه آنها را مطیع اراده خود کند. اگر واقعاً می‌خواهد با اسرائیل مقابله کند، باید از سوق دادن کشورهای عربی به سمت اتحاد با اسرائیل دست بردارد. چرا ایران به مردم عرب و رژیم های عربی اطمینان نمی دهد که آنها را به آتش نخواهد کشید؟ چرا یک ابتکار آشتی را مطرح نمی کند که دیگران از آن قبل سود ببرد؟ کسانی هستند که معتقدند سیاست ایران حیله گرانه است در حالیکه این یک اغراق است. ایران گام های زیرکانه ای بر می دارد، اما کل روند سیاست ایران فاقد خرد است، ایران هیچ منفعت اقتصادی، نظامی، سیاسی و فرهنگی در برخورد با اعراب ندارد. ایران ممکن است این نبرد را هوشمندانه مدیریت کند، اما در بلندمدت به هیچ وجه عاقلانه نخواهد بود.
همچنین مسلم است که اعراب علاقه ای به رویارویی با ایران ندارند، اما چه کسی می تواند نقش جدی در رفع این شکاف ایفا کند ؟ متحدان عرب ایران اکنون کجا هستند؟ چرا تلاش نمیکنند تا راهی برای برون رفت از پیامدهای بحران روابط ایران و اعراب پیدا کنند؟ آیا آنها سقوط را نمی بینند؟ آیا آنها نمی بینند که آنها نیز هزینه گزافی راخواهند داد؟
همه چیز به وضوح به سمت ورطه سقوط اعراب در تله اسرائیل پیش می رود و ممکن است در آخرین لحظه امیدی به نجات شرایط وجود داشته باشد. تا زمانی که ایران به سیاست های بی احترامی و خصمانه خود در قبال کشورهای عربی ادامه دهد، این اتفاق نخواهد افتاد. متحدان عرب ایران می توانند نقشی تاریخی در آشتی بازی کنند، بدون اینکه وابستگی عربی و دوستی خود با اعراب را کنار بگذارند. آنها باید این نقش را به نام فلسطین و به نام عربیت و اسلام بازی کنند. آیا آنها قبل از اینکه خیلی دیر شود این کار را انجام خواهند داد؟
رئیس حزب رالی ملی در سرزمین های 48
