طی نیم قرن اخیر کشور ما در دو نوبت قبل و پس از انقلاب با کشور عراق درگیری نظامی داشته که آخرین آن جنگ هشت ساله عراق علیه ایران بوده است. هم اکنون و به‌رغم وجود برخی نیروها و احزاب هوادار و حامی جمهوری اسلامی ایران در عراق متقابلاً نیروهای مخالف جمهوری اسلامی و حتی متخاصم نیز در نظام و حاکمیت عراق حضور دارند. مطابق اخبار منتشر شده عربستان نیز تلاش دارد با حضور سیاسی اقتصادی در عراق به تقویت گرایشات ضدایرانی کمک کند. بر این اساس حضور آزادانه نیروهای عراقی آن هم در استان‌های هم مرز عراق خطر شناسایی این مناطق توسط کسانی را دارد که ممکن است در آینده بار دیگر به مرزهای ایران تهاجم کنند. بنابراین دوراندیشی و منافع ملی حکم می‌کند حتی در صورت نیاز به نیروهای نظامی از نیروهای بالقوه متخاصم در این زمینه دعوت نشود.
در مواردی ادعا شده حضور نیروهای نظامی خارجی به بهانه کمک به سیل‌زدگان انجام شده اما هدف اصلی بازدارندگی بوده به این معنا که به نیروهای متخاصم از جمله امریکا نشان می‌دهد در صورت حمله نظامی به ایران یا تلاش برای تشدید فشارها با نیروهایی فراتر از مرزهای سرزمینی ایران روبرو خواهند شد. اگرچه ادعای مذکور را می‌توان از جهت نظامی-سیاسی مورد نقد قرار داد اما حتی در صورت پذیرش قوام این استدلال نکته مهم و اساسی این است که آیا به لحاظ اخلاقی می‌توان موضوعی انسانی و بشر‌دوستانه یعنی کمک به سیل‌زدگان را دستمایه سیاسی قرارداد؟
کمتر ناظر بی‌طرفی این ادعا را رد می‌کند که: «حجم منابع و نیروی انسانی ایرانی که آمادگی و تمایل کمک به سیل‌زدگان را دارند بسیار بیشتر از کل نیروهای نظامی و تجهیزات خارجی وارد شده به کشور است». در حالی که هر روز محدودیت‌های بیشتری برای حضور و کمک‌رسانی فوج سازمان‌های مردم‌نهاد و فعالان سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، ورزشی ایجاد می‌شود و آنها با عبور از موانع بسیار کمک‌های خود را به دست مردم نیازمند در مناطق سیل‌زده می‌رسانند، در حالی که میزان نیروی انسانی و تجهیزات بیکار و معطل در پادگان‌ها و مراکز نظامی اعم از ارتش و سپاه بسیار فراتر از نیازهای مناطق سیل‌زده است، در حالی که دولت هنوز تنها منابع محدودی را برای کمک اختصاص داده، چه نیازی به نیروهای غیرمتخصص و تجهیزات حداقلی بیگانه در ایران وجود دارد. آیا چشم بستن بر لشگر بزرگ نیروهای داوطلب و مردمی کمک به مناطق سیل‌زده و منابع داخلی موجود و دراز کردن دست به سوی نیروهای نظامی خارجی وهن ملت ایران و حاکمیت ملی نیست؟ آیا این اقدام حکایت از بی‌اعتمادی به ملت و منابع ملی ندارد؟
در میان هیاهوی ورود نیروهای نظامی بیگانه به ایران شاهد تناقض‌گویی های مقامات لشگری و کشوری بودیم. از تکذیب‌های اولیه تا توجیهات متعارض همه نشان از عدم هماهنگی و رعایت قوانین و مقررات در دعوت و ورود نیروهای بیگانه به کشور است. بی‌تردید دیر یا زود باید به سئوالات و ابهامات جدی در برابر این اقدام نسنجیده، غیرقانونی، مغایر منافع ملی و زاید پاسخ داده شود.
ایران فردا
