دو حادثه با فاصله ی زمانی دو سه روز در زندان اوین اتفاق افتاد. حادثه ی یکم: یک زندانی سیاسی که به نحوه‌ی سرشماری( شمارش آمار حاضران) اعتراض کرده بود، مورد ضرب و شتم شدید مامور زندان و دستیارانش قرارگرفت.
حادثه دوم: سه زندانی سیاسی، یک زندانی که متهم به موارد متعدد تجاوز به عنف است را به علت فحاشی به هم بندان خود، مضروب کردند.
آغاز خشونت‌ورزی توسط هر کس که باشد، محکوم است ولی تامل در این دو حادثه می‌تواند درس‌آموز باشد.
در مورد یکم، علاوه بر شخص مضروب، افسر نگهبان مربوطه نیز با ادعای اینکه ضربهای هم به او وارد شده است به دادگاه شکایت کرد. در واقع با اینکه افسر زندان، زندانی را مضروب کرده و بعداً به او دست‌بند زده و آنگاه مجدداً با کمک همراهانش وی را وحشیانه زده‌اند، طلبکارانه از مضروب شکایت هم کرده است.
درمورد دوم، اما به نتیجه‌ایی متفاوت ختم شد. در مورد اینکه ضاربین، فردی را مضروب کرده‌اند که پرونده‌ی خلاف‌های اخلاقی دارد و از آنجا که برخوردشان خشن بوده، خود را مقصر دانستند و عذرخواهی کردند.
حرکت بعدی و زیباتر این سه جوان سیاسیِ تازه‌کار نیز با فاصله چند روز اتفاق افتاد. زمانی که بیانیه‌ایی با اسامی بسیاری از زندانیان سیاسی در محکوم کردن خشونت‌ورزی ماموران تهیه شد، این سه نفر که از معترضان آبان ۹۸ و نیز طرفدار کارگران و مظلومان هستند، اظهار داشتند از آنجا که مرتکب عصبانیت و خشونت ناخواسته علیه یک زندانی عادی و خلافکار شده‌اند، خود را شایسته‌ی این نمی‌دانند که خشونت‌ورزیِ افسر زندان و همراهانش را محکوم کنند.
آنان جوانمردانه با حذف اسامی خود از ذیل بیانیه، در واقع به تنبیه خود پرداختند.
بنابراین، پیام این خود انتقادیِ سه جوان زندانی، باور آنان به ضرورت پرهیز از خشونت است.
خشونت و تخریب پدیده‌ایی است که در شریط سخت، استمرار ظلم یا سرکوب منتقدان و معترضانی که مطالبات خود را مطرح می‌کنند بر مظلومان تحمیل می‌شود. محرومان و محذوفان ترجیح می‌دهند از روش خشونت پرهیز و کم‌هزینه خواسته‌های قانونی خود را پیگیری کنند. اما در تجربه‌های مکرر چهل‌ساله دریافته‌اند که رسیدن به حقوق اقتصادی و اجتماعی‌شان از طریق ساختار اداری، بله قربان‌گو و روش فرقه ی محور پارلمانی ناممکن است و از این رو است که به حضور آرام خیابانی و مطالبه‌محور روی آورده‌اند.
این جنبش مسالمت‌آمیز اجتماعی که رسیدن به مطالبات خود را تنها از طرق تغییرات زیربنایی و تحولات ساختار می‌داند و از اصلاح‌طلبی روبنایی عبور کرده است، چنانچه با مانع سرکوب مواجه شود، طبیعی خواهد بود که به سمت تخریب و نهایتاً براندازی میل کند.
