پیچیدگی ها و پیامدهای رابطه با آمریکا
گذر از تاریخ گذشته ساده نیست
گفت و گو از زهره آقایانی
مردمسالاری و جامعه مدنی در ایران بدون عامل خطر خارجی قطعا بهتر میتوانست که مسیر پیشرفت را در بستر طبیعی خود طی کند/اطمینان‌سازی باید از دو طرف ایجاد شود. حمله به سفارت انگلیس در تهران چند سال پیش عمل بسیار ناسنجیده‌یی بود، قطعا فرهیختگان جوامع مدنی در هند، برزیل و آفریقای جنوبی در شگفت بودند که کسی که خود سفارت دارد، چگونه به دیگری تعرض میکند/بر خلاف استنباط بسیاری، روابط دیپلماتیک کشورها مثل میهمانی و تعارف نیست. اینجور نیست که اگر مودب بودید، به‌جای کاپشن، کت بپوشید، امریکا امتیاز بدهد. عوامل متعددی نقش بازی میکنند ولی مهم‌ترین‌آنها این است که هر‌چه موقعیت ایران در داخل از نظر اقتصادی و سیاسی قوی‌تر و با ثبات‌تر شود، دیگران را به تعامل وا می‌دارد…
به موازات پیشرفت پروسه مذاکرات هسته‌یی میان ایران و کشورهای غربی و میان هیات ایران با مقامات بلندپایه امریکایی این روزها امید برای بازگشایی سفارتخانه‌های دو کشور بیشتر شده است. این موضوع در کنار حل پرونده هسته ای ایران در ذهن دنبال‌کنندگان آن، چه در داخل و چه در جامعه بین‌الملل این‌بار چهره علنی‌تری به خود گرفته است. هر چند حل موضوع هسته‌یی درداخل بسیار بااهمیت بوده اما بازماندن پنجره دیپلماسی حتی پس از گذر از این مرحله، توقعی است که این روزها بیشتر به گوش می‌رسد و سوال‌هایی که در ذهن‌ها شکل می‌گیرد. گاهی متصور است که سرانجام، پایانی بر بیش از سه دهه گسست تاریخی در پرونده مناسبات ایران و امریکا وجود خواهد داشت؟ آیا این دو کشور قادر به فرو ریختن دیوار قطور بی‌اعتمادی در آینده سیاسی خود خواهند بود؟ و بالاخره دستی از حسن نیت برای فرونشاندن این آتش بدبینی، ازمیان انبوه سیاسیون و روشنفکران دو کشور برون خواهد آمد؟ پرواضح است که قطع رابطه دیپلماتیک دو کشور با انبوهی از موانع روبه‌روست. در طول ۳۴ سال گذشته دو دولت، گذرگاه‌های پرمخاطره‌یی را در مسیر این جدایی تجربه کرده‌اند؛ هرچند که از سوی دوکشور گاهی خیزهای نصفه نیمه‌یی برداشته شد اما آنقدر جاندار نبود که بتواند این سه دهه قطع ارتباط را از سر بگذراند. فرید مرجایی، تحلیلگر مسائل سیاسی ایران و جهان که در نیویورک زندگی میکند با این تعبیر که «گذر از تاریخ گذشته ساده نیست» به این شکاف نگاه میکند اما می‌گوید «روابط دیپلماتیک کشورها مثل میهمانی و تعارف نیست. اینجور نیست که اگر مودب بودید، به جای کاپشن، کت بپوشید، امریکا امتیاز بدهد. عوامل متعددی نقش بازی میکنند.» او که در کمپین ضد تحریم و اقدام نظامی علیه ایران فعالیت میکند راه‌حل برون رفت ازکمای سیاسی میان دو دولت را چنین عنوان میکند که «هر چه موقعیت ایران در داخل از نظر اقتصادی، سیاسی قوی‌تر و با ثبات‌تر شود، دیگران را به تعامل وا می‌دارد.» در همین رابطه و موضوعات دیگری با فرید مرجایی، تحلیلگر سیاسی، گفت‌وگوی اختصاصی داشته‌ایم که مشروح آن را در ذیل می‌خوانید.
۳۴سال قطع ارتباط سیاسی میان دو دولت و حتی مردم دو کشور ایران و امریکا چه تبعاتی برای دو کشور در پی داشته است؟
بی شک قطع رابطه در این سال‌های طولانی به ضرر هر دو کشور و جامعه بوده است. معمولا مبادلات فرهنگی، علمی و بازرگانی به سود کشور‌هاست. ولی در این سال‌ها شرایط اضطراری سیاسی باعث خصومت دو دولت شده بود. جامعه مدنی ایران در محیط آرام منطقه بهتر میتوانست سیر طبیعی پیشرفت خود را طی کند ولی خصومت امریکا (تحریم یا خطر جنگ)، به عنوان یک عامل دخالت‌دهنده، نقش مزاحم در پیشرفت جامعه مدنی داشته و بحران‌آمیز بوده است. بعد از انقلاب فرصت‌هایی پیش آمد که دو کشور با دیالوگ به تعامل برسند ولی متاسفانه امریکا به خاطر رویکرد هژمونیک به دنیا و منطقه از فرصت‌ها استفاده نکرد. از نظر تاریخی ۳۴ سال مدت طولانی است و دید امریکا به منطقه عوض نشد. چند سال از آن دوره، ادامه جنگ سرد بود و بعد دوران نظام نوین جهانی -که امریکایی‌ها آن را «پایان تاریخ» نام نهاده و یک جانبه‌گرایی را شاخص منزلت خود در دنیا می‌دیدند. در غالب این پرسپکتیو یک جانبه‌گرایی، بر‌خلاف تعامل و عرف بین‌المللی، امریکایی‌ها می‌خواستند که با همکاری دولت‌های وقت گرجستان و اوکراین، پیمان نظامی ناتو را تا مرزهای روسیه گسترش داده و پایگاه‌های موشکی در کشورهای چک و لهستان قرار دهند. (به عنوان مثال، چند هفته پیش در اقدامی تحریک‌آمیز، سناتور مک کین و خانم ویکتوریا نولاند، معاون وزارت خارجه امریکا در دو نوبه در بین تظاهرات‌کنندگان کیو اوکراین حضور پیدا کردند.)
از طرف دیگر، حمایت بی‌چون و چرا و همه‌جانبه امریکا از سیاست‌های هژمونیک و غیرمنطقی اسراییل، باعث شد که از دیکتاتورهای فاسد کشورهای عربی در منطقه حمایت کند. به همین جهت سیاست آن کشور در منطقه خاورمیانه در این ۴۵ سال بحران‌آمیز بوده و شرایط استثنایی و اضطراری ایجاد کرده است. با این سیاست معیوب، غرب هیولای تکفیری‌ها و جهادی‌ها را از شیشه بیرون آوردند و اکنون معضل خطرناکی شده است برای همه. خیلی از ناظران معتقدند که این شرایط در راستای منافع ابژکتیو کشور امریکا نبوده است و حداقل با تعامل با ایران از بحران منطقه کاسته میشد. فناوری و عقل ابزاری برای پیشرفت تکنولوژی و اقتصاد ایران بسیار مهم است ولی مردمسالاری و جامعه مدنی در ایران بدون عامل خطر خارجی قطعا بهتر میتوانست که مسیر پیشرفت را در بستر طبیعی خود طی کند.
مردم امریکا جدای از دولت، آیا خواهان این قطع ارتباط هستند؟
تا حدود زیادی افکار عمومی و دولت در امریکا هر دو تابعی از «سیستم قدرت» هستند. بدون نقد فرهنگی، نمی‌توان درک عمیقی از دینامیسم سیاسی داشت. «مردم امریکا» به عنوان یک پدیده یکپارچه وجود ندارد. این مفهوم را می‌توان سعی کرد که از دید جامعه‌شناسی (و تئوری انتقادی) تا اندازه‌یی کالبدشکافی کرد. در امریکا یک طبقه سیاسی- اقتصادی حاکم است که به مسائل جهان آگاه است و درباره سیاست‌های خارجی یا اقتصاد داخلی امریکا تصمیم‌گیرنده است– نوعی پلوتاکراسی. اکثر «مردم امریکا» درکی از نظام اقتصادی و سیستم بازار مالی کشور خودشان ندارند، چه برسد به مسائل برزیل یا قزاقستان یا ایران و ان‌پی‌تی. درصد خیلی کمی از مردم امریکا درکی از سیستم اقتصادی، مناسبات بانکی و امور مالی امریکا قبل از بحران ۲۰۰۸ دارند. در امریکا سه هزار خبرنگار و گزارشگر اقتصادی/مالی/بازرگانی مشغولند ولی قبل از بحران ۲۰۰۸ هیچ یک از آنها از شرایط بحران‌آمیز مناسبات مالی تحلیلی نمی‌دادند، چون خود را در آن مناسبات ذی‌نفع می‌دیدند. فقط دو نفر (یکی در دانشگاه نیویورک و دیگری در نیویورک تایمز) اعلان خطر کردند. بنابر‌این، برای مسائل امور خارجی، «مردم» کاملا وابسته هستند به روایت‌های یک جانبه رسانه‌های رسمی امریکا. در ضمن ابر‌رسانه‌های امریکا جزوی از سیستم قدرت در امریکا هستند.
رسانه‌ها در کار تحلیل و گزارش خبر، با متافور و زبان‌شناسی، تحولات سیاسی و فاکت‌های ابژکتیو را در حوزه عمومی یکجانبه، ناکامل و نامیزان مطرح میکنند به عنوان یک مثال جزیی، رسانه‌های امریکا درباره دولت دیکتاتوری مبارک در مصر، یا عربستان واژه «دولت» را به‌کار می‌بردند ولی درباره ایران همواره واژه «رژیم» را به‌کار می‌برند. ولی از طرف دیگر، در برهه‌های استثنایی که آگاهی‌هایی برای مردم و متن جامعه پیش می‌آید، که سیاست‌های صلح‌جویانه، مداراگرایانه و منطقی را ترجیح میدهند. این فرآیند در نظر‌سنجی‌های مختلف به‌طور مشخص منعکس می‌شود ولی این «نظر مردم» در گفتمان و سپهر غالب امریکا پنهان و گم می‌شود و کنگره و کاخ سفید الزاما از نظر مردم امریکا تبعیت نمی‌کند (مثل شکست لایحه محدودیت برای حمل سلاح گرم). شاید بتوان گفت که «افکار عمومی» امریکادر ۱۰سال گذشته با و صدها هزار کشته از فاز تاریخی عقب است. این نکته هم درباره جنگ ویتنام صادق بود و هم درباره جنگ‌های دهه اخیر امریکا در خاورمیانه. اکثر مردم امریکا نمی‌دانند که تحریم‌های گسترده و یک جانبه علیه ایران وضع شده است. اکثر مردم امریکا نمی‌دانند که این تحریم‌ها چه تبعاتی برای کشور و جامعه ایران داشته است؛ نمی‌دانند که شبکه فعلی تحریم‌ها یک موضع بسیار خصمانه و تهاجمی علیه آن کشور است؛ آنها نمی‌دانند که کشور ایران برای مقابله به مثل اصلا به جامعه امریکا هیچ صدمه‌یی وارد نکرده است. در کشورهایی مثل ایران، خاورمیانه، خاور دور یا امریکای لاتین، مردم به جز روایت رسمی در کشورشان، (به‌وسیله اینترنت و آنتن ماهواره) در معرض روایت رسانه‌یی غرب و روایت آلترناتیو قرار دارند. ولی در امریکا به جز خواص (طبقه مدیریت سیاسی- اقتصادی)، مردم نه به روایت بدیل دسترسی دارند و نه آگاهی به اینکه روایت بدیل از رویداد‌های جهان موجود است.
با آغاز دولت یازدهم و شعار تعامل با جهان روحانی، موجی از انتظارات برای باز شدن پنجره‌ها برای ارتباط با غرب به ویژه امریکا شکل گرفت. با توجه به تحولاتی که در این ۵ ماه اخیر در سیاست خارجی ایران پدیدار شده است آینده این تحولات را چگونه می‌بینید؟
دولت‌های ایران همیشه مواضع تعامل با جهان را داشتند. در ۱۰ سال گذشته روابط ایران با کشورهای امریکای لاتین خیلی وسیع‌تر و گسترده شد. در طول سال‌ها، دولت‌های ایران هیچگاه کشوری را تهدید به تهاجم نکردند– این ارزشمند است، چون دوکشور به‌ویژه ایران را همواره تهدید نظامی کرده‌اند. همان‌طور که آقای سید حسین موسویان اخیرا در یک مصاحبه متذکر شد، در دوران آقایان خاتمی و احمدی‌نژاد هم ایران توقف غنی‌سازی بالای ۵ درصد را پذیرفته بود. این سیاست یک سیاست واحد و در حقیقت سیاست نظام بوده است. آقای صالحی، رییس آژانس اتمی ایران در فوریه ۲۰۱۰ اعلان کرد که اگر میله‌های سوخت مورد نیاز ایران تامین شود، غنی‌سازی بالای ۵ درصد متوقف خواهد شد. آقای احمدی‌نژاد هم در سفر ۲۰۱۱ خود به نیویورک همین موضع‌گیری را تکرار کرد. تحلیل استراتژیک را نمی‌توان تقلیل داد به روابط عمومی. امریکایی‌ها در تبلیغات خود همه چیز را می‌خواهند تقلیل بدهند به روابط عمومی ولی در نهایت اعمال سیاست‌های ملموس تعیین‌کننده است. به نظر من غربی‌ها و امریکایی‌ها می‌توانستند که با دولت دهم هم موافقتنامه امضا کنند (مثل ترکیه-برزیل-تهران) ولی چنان تبلیغات وسیعی را علیه ایران در زمان دولت دهم پیاده کرده بودند که فکر می‌کردند راه برگشت برایشان نیست و موقعیت مخمصه ایجاد شده. در این راستا، انتخابات یازدهم برای آنها فرصت و گسلی ایجاد کرد. در ضمن آنها می‌دیدند که مجلس از دولت دهم حمایت کافی را نمی‌کند.
ما می‌توانیم که با سیاست اقتصادی یک دولت مخالف باشیم ولی در برابر دشمن و خطر خارجی وحدت و همبستگی نشان دهیم. یک عده فعالان قلیلی در ایران، جنبش ضدتحریم را فقط منوط به انتخاب شدن یک دولت یا حزب خاص می‌دیدند. پنج روز بعد از انتخاب شدن آقای دکتر روحانی ناگهان به فکر حرکت ضدتحریم افتادند، مثل اینکه هفته قبل از انتخابات یازدهم این تحریم‌ها مردم ایران را آزار نمی‌داد. ما هم مثل بعضی اقتصاددانان نهادگرا مثل دکتر فرشاد مومنی ممکن است که انتقاداتی به سیاست اقتصادی اطاق بازرگانی و دولت یازدهم داشته باشیم، که با جذب سرمایه خارجی همه مسائل حل نمی‌شود. ولی در مذاکرات با قدرت‌های خارجی از دولت باید حمایت شدید بشود. در دوران مشروطیت و دوران نهضت ملی نفت نیز اختلافات داخلی به ایران صدمه زد. در نهایت من آینده این تحولات را بسیار مثبت می‌بینم، در صورتی‌که جامعه ایران در مقابل خطر و تهدیدات خارجی وحدت و همبستگی بیشتری از خود نشان دهد؛ تقویت جامعه مدنی و بهبودی وضع حقوق بشر برای این همبستگی بسیار مهم است.
ما یک‌بار در دوره محمد خاتمی تجربه سامان بخشیدن به مناسبات‌مان با جهان غرب را داشته‌ایم. تجربه‌یی که نتوانست قفل گفت‌وگو با امریکا را بگشاید. چه تضمینی وجود دارد که این‌بار نه همه‌جانبه اما در حوزه‌های دیگر و حتی سیاسی در مناسبات‌مان با امریکا شاهد تغییراتی باشیم؟
بله نکته حساس و جالبی را مطرح کردید. ۱۰ سال پیش در زمانی که غرب به توافق سعدآباد و توافق بروکسل بی‌اعتنایی کرد، دنیا، منطقه خاورمیانه و امریکا در شرایط کاملا متفاوتی بود. امریکا فکر می‌کرد که با حملات نظامی خود خاورمیانه را مثل بلوک شرق به زانو در می‌آورد. نومحافظه‌کاران بر اساس ایده « امریکن اکسپشنالیسم» به‌طور علنی از امت برگزیده و منزلت استثنایی و ممتاز امریکا سخن می‌گفتند. در آن مقطع آنها خود را تابع سازمان ملل و معاهده‌های بین‌المللی نمی‌دیدند. سران امریکا بی‌پروا از سیاست بحران‌سازی- استحاله- سرنگونی و تغییر رژیم کشورهایی که اطاعت‌پذیر نبودند حمایت‌می‌کردند. در این دهه، با سر کار آمدن دولت‌های مردمی، مستقل و سوسیال دموکرات در امریکای لاتین، نفوذ سلطه سابق امریکا ضربه مهمی خورد.
بهار عرب معادلات خاورمیانه را برای غرب دگرگون کرده است تا وقتی که دیکتاتورهای حرف گوش کن سرکار بودند، برنامه استراتژیک منطقه برای امریکا قابل پیش‌بینی بود ولی اکنون تغییرات بهار عرب شرایط را برای امریکا و شیخ‌نشینان پیچیده کرده است. دستکاری و تحریکات شیخ نشینان در سوریه و هم‌بستر شدن آنها با گروهای تکفیری و بنیادگرا منعکس‌کننده همین اضطراب است.
از طرف دیگر با وجود تحریم‌های گسترده و غیر‌انسانی علیه مردم ایران کشور پا بر جاست. ۱۱ سال پیش اگر ایران ۱۰۰ سانتریفوژ داشت، امروز واقعیت آن است که ایران ۱۸ هزار سانتریفوژ دارد. به عبارت دیگر، نظام تک قطبی با چالش‌های جدی روبه‌رو است. امریکا، انگلیس و فرانسه چاره‌یی ندارند که در سیاست‌شان تجدید‌نظر کنند. واقعیات عینی به‌طور فاحشی تغییر کرده ولی از نظر فاز تاریخی حاکمان امریکا ممکن است درباره تحولات تاریخ مقاومت بیجا نشان دهند.
در یک سال آینده مشخص خواهد شد که آیا امریکا دست از سیاست تغییر رژیم در ایران برداشته یا خیر. بعضی معتقدند ممکن است که اکنون امریکا به ایران مثل کشور چین در سال ۱۹۷۲ بنگرد و مجبور شده که تثبیت ایران در منطقه را بپذیرد. اوباما در سخنرانی‌اش درباره سوریه چهار ماه پیش در کنگره باز اشاره به جایگاه استثنایی و برتری امریکا کرد. این‌بار رییس‌جمهور روسیه پوتین در نامه‌یی به نیویورک تایمز به نقد «امت برگزیده» پرداخت و نوشت که همه سعی داریم به سوی دموکراسی حرکت کنیم، متفاوتیم ولی از دید خداوند همه انسان‌ها برابرند، بحث «امت برگزیده» مفاهیم بدی چون نژاد پرستی را القا میکند.
با اینکه در دوره‌های مختلف ایران خیزهایی برای از سر‌گیری رابطه ایران و امریکا برداشته شد اما هنوز دیوار بزرگی میان دو کشور حایل است. به‌نظر شما چه موانع عملی وجود دارد که تهران هنوز نتوانسته تابوی رابطه با امریکا را بشکند؟
اطمینان‌سازی باید از دو طرف ایجاد شود. حمله به سفارت انگلیس در تهران چند سال پیش عمل بسیار ناسنجیده‌یی بود، قطعا فرهیختگان جوامع مدنی در هند، برزیل و آفریقای جنوبی در شگفت بودند که کسی که خود سفارت دارد، چگونه به دیگری تعرض میکند. صحبت رییس‌جمهور در داووس شاید سعی داشت که آن موضوع را ترمیم کند. این پروسه کوتاه‌مدت نیست و چند عامل آن را پیچیده‌تر کرده است. شایان ذکر است که بر خلاف آنچه بعضی تحلیلگران در ایران باور دارند، امریکا از ایران درباره کودتای ۲۸ مرداد معذرت‌خواهی نکرده است. در جلسه سمیناری در واشنگتن (که دوستان من شرکت داشتند) خانم مادالین آلبرایت، وزیر خارجه پرزیدنت کلینتون اظهار داشت که درباره کودتای ۱۳۳۲ و سرنگونی دولت دموکراتیک دکتر مصدق «متاسف» است. دولت امریکا به‌طور رسمی هرگز عذر‌خواهی نکرد. در پروتکل دیپلماتیک معذرت‌خواهی خیلی مشخص است و پرزیدنت کلینتون در زمان ریاست‌جمهوری خود به‌طور رسمی از کشور یونان و کشور گواتمالا به خاطر نقش امریکا در کودتا‌های نظامی و سرنگونی دولت‌های دموکراتیک آنها معذرت‌خواهی رسمی کرد (این نکته را می‌توانید در شبکه اینترنت جست‌وجو کنید). تابو یک مفهوم اجتماعی و یک استنباط است. مفاهیم در خلأ شکل نمی‌گیرند بلکه همچون گفتمان، کلمه، همه در واکنش به پدیده‌های اجتماعی و تحولات تاریخی و مناسبات شکل می‌گیرند. اگر امریکا سیاست استحاله جامعه ایران را هدف بگیرد، اگر شدید‌ترین تحریم‌ها را به مردم ایران تحمیل کند اگر ویروس کامپیوتری به ایران سرازیر کند، اگر دانشمندان ایرانی کشته شوند، این تابو بر سر جای خود می‌ماند. اگر عامل خصومت امریکا از محاسبات و معادلات ایران خارج شود، جامعه مدنی فرصت میکند که به خود بپردازد و رشد کند.
در همین رابطه چه موانع داخلی و خارجی بر سر راه واشنگتن برای تعامل با ایران وجود دارد؟
گسل از تاریخ گذشته ساده نیست. محور عربستان- اسراییل مشکل بزرگی برای امریکا ایجاد و از نظر دیپلماتیک دست امریکا را تنگ کرده. در رابطه با ایران و سوریه، هر دو هفته یک‌بار عربستان و نتانیاهو به‌طور علنی انتقادی از پرزیدنت اوباما میکنند که این امر دولت وی در امریکا را تحت فشار شدید قرار داده است. حاکمیت امریکا نسبت به کره شمالی یا کوبا و ونزوئلا این حساسیت را ندارد چون اسراییل به آنها آن توجه را نمی‌کند. بسیاری از نومحافظه‌کاران که در رسانه‌ها، مراکز تحقیقاتی و اتاق‌های فکر جمع شده‌اند در این جریان سنگ انداخته و با همان زبان و لحن «جنگ سرد» علیه عادی شدن روابط با ایران تلاش میکنند. لابی اسراییل در امریکا کاملا به جناح راست و تندروی اسراییل متصل است.متاسفانه جناح لیبرال اسرائیل در فضای مدنی و سیاسی امریکا حضوری ندارد. از طرف دیگر، برای نخستین بار ما مقالات بسیاری در مطبوعات امریکا در حمایت از گفت‌وگو و مذاکره با ایران می‌بینیم. این تحول جدید و مهمی است. صحبت‌های مناسب دکتر ظریف و رییس‌جمهور هم این خوشبینی را تسهیل کرده است.
ما طی چند روز اخیر اجلاس جهانی داووس را در پیش داشته‌ایم. هر چند تصور بر این است که تهران در این اجلاس تنگناهای اقتصادی را در نظر داشته باشد اما سخنان رییس‌جمهور روحانی و مصاحبه‌های او در این نشست نشان داد هنوز نیاز به تلاش در حوزه سیاسی و رابطه با کشورها اهم اهداف ایران است. در همین اجلاس حسن روحانی به شبکه آر تی اِس سویس گفت: «با وجود معضلات و مشکلات میان ایران و امریکا، بازگشایی سفارت این کشور در تهران غیرممکن نیست» این موضع تازه ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
صحبت‌های دکتر ظریف، وزیر خارجه و رییس‌جمهور، دکتر روحانی در اجلاس داووس بسیار سنجیده و مناسب بود و من ملاحظه کردم که مورد توجه بسیاری از دیپلمات‌های جهان قرار گرفته است. جذب سرمایه خارجی بحث جدایی است در باب توسعه و اقتصاد ملی ولی اگر جزییات را کنار‌گذاریم، با زبان مختلف دولت به نمایندگی از کل نظام یک پیام کلان به دنیا ارائه میکند و در کلیت می‌گوید که ما با کشورهای مختلف حتی امریکا آماده دیالوگ هستیم و با این روش ابتکار عمل را به دست گرفته است. این نوع مواضع دولت ایران، کار امریکا و اسراییل را برای استمرار دادن به گفتمان خصومت‌آمیز و خشونت مشکل میکند و آنها را در آچمز قرار می‌دهد.
اصولا چنین نشست‌هایی و رویارویی مقامات دو کشور میتواند در دیوار بی‌اعتمادی میان دو کشور شکاف ایجاد کند؟
خیر، اکثرا نشست‌های رویارویی در نتیجه مثبت هستند و بوده‌اند. هر دو طرف می‌دانند که حریف مقابل برای مصرف داخلی نیازمند است که پوزیسیون بگیرد و صحبت‌هایی بکند. خوب است که در این اجلاسیه‌ها به امریکا القا می‌شود که کل نظام از اقدامات دولت حمایت کرده و طرف مقابل امیدی به اختلاف اندازی در کشور ایران نداشته باشد. عده‌یی از ناظران بین تندروهای امریکا و محافظه‌کاران ایران قرینه‌سازی میکنند که ممکن است خطری برای عادی‌سازی روابط ایجاد کنند ولی این قرینه‌سازی اشتباه است. محافظه‌کاران ایران ممکن است که انتقاداتی به توافقنامه داشته باشند ولی آن را تهدید به تخریب نکرده‌اند ولی در مقابل، با عزم به نصب تحریم‌های جدید، تندروهای امریکا خطری برای تخریب موافقتنامه در مد‌نظر دارند.
در آخر شما چه راهکارهایی بر خاتمه دادن به ۳۴ سال قطع ارتباط سیاسی میان دو دولت ایران و امریکا پیشنهاد می‌کنید؟
بر خلاف استنباط بسیاری، روابط دیپلماتیک کشورها مثل میهمانی و تعارف نیست. اینجور نیست که اگر مودب بودید، به‌جای کاپشن، کت بپوشید، امریکا امتیاز بدهد. عوامل متعددی نقش بازی میکنند ولی مهم‌ترین آنها این است که هر‌چه موقعیت ایران در داخل از نظر اقتصادی و سیاسی قوی‌تر و با ثبات‌تر شود، دیگران را به تعامل وا می‌دارد. البته در کنارآن پیشرفت‌های فنی ،گسترش جامعه مدنی، مشارکت مردمی و حقوق بشری هم حایز اهمیت است.
نقل از اعتماد
سایت ملی – مذهبی محلی برای بیان دیدگاه های گوناگون است.
فراماسونر ا عظم مارکسیست های روسی , امید اینترنشنال سوسیالیسم , رم چپ های ورشکسته , قبله عالم امریکا ستیزان ضد نئو لیبرالیسم , عالیجناب پوتین موش زایید .
آیا واقعا شما چپ های روسی ایران به این دلقک بی عرضه خودنما امید دارید ؟ مثل دزدان دریایی چندتا مزدور فرستاده بروند فرودگاه شهری را که مدعی است به او تعلق دارد و ۵٨ درصد آنها به ادعای او هوادار او هستند , تصرف کنند !!!! {…}!
آیا واقعا نمی دانید که اگر اوباما سر سوزنی اراده پایین کشیدن اسد را دا شت الان اسد هم مثل قذافی تو جوی آب زیر یک پلی دشنه در پشت دا شت ؟ یا مثل یاکونوویچ که الان از داخل خاک روسیه !!! ادعای اکثریت داشتن در اوکراین ( نه حتا ٣ شهری که به دلیل خدمات استالین به روسیه و اخراج مردم آنها روس زبانان اکثریت دارند ) را دارد, مدعی تاج و تخت سوریه میشد از داخل روسیه یا ایران .
مشکل دموکرات ها در امریکا این است که به جای تو دهنی زدن فوری ( مثل جمهوری خواهان ) خودشان را شکست خورده جلوه میدهند و ٣۴ سال بعد یکی دیگر از آنها بر میگردد و{…} . این سیاست اگر چه برای آنها که به دنیای علمی سیاست آشنا هستند بسیار قبل درک و معقول است . اما د رکشور ما که عده ا ی {…}که همیشه وجو د دارند که یا فریب بخو رند یا به دنبال عوامفریبی باشند از این سیاست موقتا به سود خودشان استفاده میکنند .
روزی که عده ای {…} ریختند سفارت امریکا را اشغال کردند , افرادی مثل با زرگان و همفکران او میدانستند که بعد ها ما تا وان سنگینی بابت ان دیوانگی به ظاهر رادیکال و انقلابی خواهیم داد . اما ان {…}مردم ما را و بسیاری از گروه های سیاسی و بی سیاست های حا کم را علی الحساب فریب دادند .
امروز که پوتین مثل لات ها و شر خر ها در اوکراین و سوریه و مصر هما کار را میکند , بعضی ها ممکن است آنرا نشان قدرتمند ی ! و یا داشتن کارت های ! با زی برنده ! بدانند و یا جا بزنند .
اما یک نگاه کوچک به فرار آقای اکثریت ! در حالیکه پشتیبانی کامل پوتین را دا شت و ١۵ میلیارد دلار کارت اعتباری روسیه در جیبش بود و اینکه د را وکرا ین برای او جایی نیست و باید برود روسیه ! کنفرانس برگزار کند انهم پس از چند روز غیبت ! و حالا این فیل روسی پوتین که موش میزا ید ! ( اشغال بزدلانه یک فرودگاه در یک شهر مثلا خودی !) به کنار
یکی نیست بپرسد
آنروز که شوروی ابر قدرت بود
حکومت افغانستا ن دست آنها بود
ارتش شوروی در افغانستان بود
چندتا چریک افغان آنها را عا جز و با سلاح های اولیه از آنجا راندند
صد البته کمک های امریکا و عربستان هم بود . اما مگر این کمک ها الان توجیه بهتری هم ندارند ؟
وقتی امریکا چند میلیارد دلار تلف میکند برای نظامیان مصری که بروند با پوتین متحد شوند چرا ندهد مردم اوکراین تا یک منطقه حفاظتی علیه این دیوانه مست با شمشیر ایجاد کنند ؟
یادتان هست که پوتین به بوش اینرا میگفت ؟
حالا آقای آزادی بیان ! نامه نویس به اوباما در مورد دموکراسی ! خودش همان کار را میکند با بی شرمی
چون بوش حد اقل به درخواست شیعیان و کردها به عراق حمله کرد نه حفاظت یک دیکتاتور فراری که در کشورش جایی ندارد
اینکه یاکونوویچ در روسیه است چه چیز را ثا بت میکند ؟ جز این است که او سرسپرده و مزدور روس هاست ؟
اما به نظر من پوتین بر خلاف مارکسیست های ستایشگر او به خوبی می داند که ادامه این بازی برای او و کشورش که مشکلات عدیده ای پیش رو دارد ( فساد , دیکتاتوری , مبارزات قو می , زخم های چرکین به جا مانده از عصر شوروی , تلاش همه مردم جهان من جمله روس ها و اوکراینی ها و سو ریه ای ها و … برای رسیدن به دمکراسی و حقوق اولیه انسانی , کافی نبودن دلارهای نفت و گاز برای ایجا د ابرقدرت جهانی , رقابت های درون الیگارشی ) هزینه بسیار سنگینی خواهد دا شت .
به همین دلیل به اقدامات تبلیغاتی ایذایی بسنده خواهد کرد به این امید که با ز اوباما خویشتن داری زیادی نشان دهد و او آبرویش نرود .
اما در این معا دله سه مجهولی حتا معلو م نبودن مقدار یک مجهول ( مردم مصمم اوکراین ) مقدار نهایی معادله را میتواند از این رو به آنرو کند .
به همین دلیل راه حل میانه برد برد اوباما – پوتین در همان شب اول در میدان اوکراین شکست خورد و مزدور بدون پشتیبان روسیه از کشور گریخت از ترس محاکمه !
حالا سویس و اتریش پولهای فاسد او را بلوکه کردند .
بنده هنوز منتظر اقدام سنجیده روحانی -ولایتی هستم . امیدوارم که مثل زمان خاتمی (منظورم اون اولش ) با یک پیشنهاد واضح بدون اما و اگر ! به امریکا بگو یند که برا ی حل و فصل یکجای همه مسائل فی مابین آما ده هستند . و این بازیهای ۵ + ١ و روسیه و چین و ماچین را بگذارند کنار بروند صاف ایالات متحده و به این بازی خانمان سوز روسی پایان دهند . اگر ندهند هم باز مردم به میدان می آیند ممکن است در آنزمان یک فرد مناسبی در امریکا باشد و این طلسم بشکند .
البته در آنزمان ( اوایل خاتمی ) متا سفانه بوش که مغرور بود از موازنه قدرت بی نظیری که سقوط آسان جنایت کار بعثی و بلاهت اسلام تروریستی و خو ش خدمتی بی نظیر پوتین و دنباله روی کم نظیر بلر , به او داده بود , ان درخواست را که میتوانست از ایران یک متحد نیرومند و دائمی مثل ترکیه برای امریکا بسازد ندیده گرفت .
امروز اوباما از زاویه دیگری قا د ربه ایجاد چنین متحدی نیست . این از بدشانسی ما ایرانیهاست که همیشه رئیس جمهوری در امریکا سر کا ر است که با تحولات فصلی ایرانیها هم سو و هم خوان نیست . وقتی بوش را میخواهیم اوباما آنجاست و وقتی اوباما را میخواهیم بوش آنجاست .
اشتبا نکنید بنده از امریکا یا روسیه نمی خواهم بیایند در ایران حکو مت عوض کنند . منظورم این است که این دخالت هایی که به نام امریکا ستیزی و روسیه پرواری مانع تصمیم گیری مردم ایران در مورد سرنوشت آنها است جمع شود تا مردم در فضای بدون خصومت مصنوعی و اتهامات و انگ ها وطن پرستان وا قعی و طرح های وطن پرستانه و مبتنی بر منافع ملی را بشناسند و انها را مصدر امور کنند . و این جیر جیرک ها و قورباغه های سمی را بریزند بیرون مثل یاکونویچ ها بروند کشوری که منافع آنرا نمایندگی میکنند .
برای یاکونوویچ هم یک پیشنهاد دارم
بهتر است شما کاندید ریا ست جمهوری در روسیه بشوید . چون این مهری که بر {…} شما زده شده روسی است نه اوکراینی !