یادی از یادآوران عرصه روشمندی
۴۳ سال پیش در سحرگاه ۴ خرداد ۱۳۵۱، پنج نفر از فرزندان ایران‌زمین از طریق اعدام به شهادت رسیدند. فرزندانی که مسیر انجمن اسلامی، جبهه‌ملی، نهضت‌آزادی و سازمان مجاهدین خلق ایران را طی کرده بودند؛ محمد حنیف‌نژاد، سعیدمحسن، اصغر بدیع‌زادگان، رسول مشکین‌فام و محمود عسگری‌زاده.
محمد در آخرین پیامی که به من داد گفت: «ما را در آستانه ورود نیکسون به ایران حتماً قربانی خواهند کرد.» گفتنی درباره شهادت این فرزندان برومند زیاد است که بخشی از آنها در کتاب‌های خاطرات (جلد ۱ و ۲) آمده است. رضا عطارپور معروف به حسین‌زاده، سربازجوی ساواک، به گزاره مهمی اعتراف کرد. او می‌گفت: جبهه‌ملی با روشنفکران در ارتباط است و روحانیت با توده‌های مذهبی، ولی نهضت‌آزادی پل ارتباط بین روشنفکران و توده‌های مذهبی است. این مقوله خطرناکترین خطر برای دستگاه امنیتی ساواک و رژیم شاهنشاهی است. اما فرخ نگهدار در مقاله‌ای که در کیهان هوایی نیز منعکس شد، نوشته بود: «مجاهدین خلق حلقه واسطی بین نیروهای مذهبی، ملی و چپ بودند و توانستند تا سال ۱۳۵۴ هژمونی مبارزان ایران را به‌دست آورند و همه نیروها از آنها حمایت می‌کردند و اگر آن بیانیه تغییر مواضع نبود می‌توانست الگوی مناسبی برای ایران باشد.»
ضمن تبریک و تسلیت به ملت ایران، امیدواریم ما راهرو راهی باشیم که این بزرگان با خون خود آن را امضا کردند.
