يادي از يادآوران عرصه روشمندي

43 سال پيش در سحرگاه 4 خرداد 1351، پنج نفر از فرزندان ايران‌زمين از طريق اعدام به شهادت رسيدند. فرزنداني كه مسير انجمن اسلامي، جبهه‌ملي، نهضت‌آزادي و سازمان مجاهدين خلق ايران را طي كرده بودند؛ محمد حنيف‌نژاد، سعيدمحسن، اصغر بديع‌زادگان، رسول مشكين‌فام و محمود عسگري‌زاده.
محمد در آخرين پيامي كه به من داد گفت: «ما را در آستانه ورود نيكسون به ايران حتماً قرباني خواهند كرد.» گفتني درباره شهادت اين فرزندان برومند زياد است كه بخشي از آنها در كتاب‌هاي خاطرات (جلد 1 و 2) آمده است. رضا عطارپور معروف به حسين‌زاده، سربازجوي ساواك، به گزاره مهمي اعتراف كرد. او مي‌گفت: جبهه‌ملي با روشنفكران در ارتباط است و روحانيت با توده‌هاي مذهبي، ولي نهضت‌آزادي پل ارتباط بين روشنفكران و توده‌هاي مذهبي است. اين مقوله خطرناكترين خطر براي دستگاه امنيتي ساواك و رژيم شاهنشاهي است. اما فرخ نگهدار در مقاله‌اي كه در كيهان هوايي نيز منعكس شد، نوشته بود: «مجاهدين خلق حلقه واسطي بين نيروهاي مذهبي، ملي و چپ بودند و توانستند تا سال 1354 هژموني مبارزان ايران را به‌دست آورند و همه نيروها از آنها حمايت مي‌كردند و اگر آن بيانيه تغيير مواضع نبود مي‌توانست الگوي مناسبي براي ايران باشد.»
ضمن تبريك و تسليت به ملت ايران، اميدواريم ما راهرو راهي باشيم كه اين بزرگان با خون خود آن را امضا كردند.