خواب آدم‌ها را می‌آشوبند

تندیس سربین آشتی را با پای چوبین می سازند

                  و عقاب خونین بال جنگ را

                             با بال پرواز فرشتگان

                                                می آرایند.

                       ابرها رگبارخون می بارند

                                       و عجوزکان سِحر خوان

                                                  در دشت های سبز

                                                     بذرسرب و آتش و خردل می کارند.

         برق لِیزر

                    در یاخته یاخته ی کودک شیرخوار که می دود

                                          تندر بمب که می غرد و می ترکد

                                                      درجای جای شهر ماتم ناک

             و زان سپس

                         آوار سنگ و خاک

                                چوب و ترکش و آهن

                                           آن سان که می بارد

                                              بر پا و دست و بر تن آدم ها

             خوابم را

                         عجوزکان سِحرگر ِ نفت، پول، اسلحه

                                                                      می آشوبند.

سپید کبوترکم

               مرغکم

                       دلارامم!

                                 و کوکوی ِ نحس ِ مرگ

                                            بر ویرانه های ، هر دوسوی

                                                                                                                                                                         که می تازد

                فریاد در گلوی آن زن ِ آبستن                                                                                                                                             که می پیچد

              و دّراشک

                         تلخ ِ تلخ                                                                                                                                                                          گرم ِ گرم

                                                 درصدف چشمان آن کودک

                                                                      که سنگ می شود

عفریت ِ مرگ

             با بال های ِ خونین

                         با ورد ِ عجوزکان ِ نفت، پول، اسلحه

                                                                         می غرد

        سپید کبوترکم

                          مرغکم

                                   دلارامم

                                             و دیدبانش دیوی است

                                                        با چنگ ِ آهنین و جامه ی سربین فام

       سپید کبوترکم

                  مرغکم

                        دلارامم

                             پربرگشای و پروازگیر

                                           درهرسوی ِ جهان

                                                       و به پروازِ بلندت ویران کن

       جادوی ساحرکان ِ نفت، پول، اسلحه را

                                             که  به  ورد ِ خود هردم

                                                               خواب ِ آدم ها را می آشوبند.

                                       علی رضا جباری (آذرنگ)

                                       8/17 /91 (12/11/7)

سایت ملی – مذهبی محلی برای بیان دیدگاه های گوناگون است.

مطالب مرتبط

ایرج سبحانی، استاد علوم پزشکی دانشگاه کرتی پاریس، فرانسه


در سال‌های اخیر، نظم بین‌الملل که روزگاری بر پایه احترام به قواعد و گونه‌ای اخلاق جمعی بنا شده بود، با بحران بی‌سابقه‌ای مواجه شده است. نه تنها ارزش‌های مشترک مانند حقوق بشر، دموکراسی و حاکمیت قانون تضعیف شده، بلکه نهادهای جهانی که وظیفه‌ی پاسداری از این ارزش‌ها را داشتند، به شدت مورد بی‌اعتمادی و تردید قرار گرفته‌اند.

جمال کنج*

وقتی آن حسابرسی فرا برسد، مورخان مسیر را ردیابی خواهند کرد که نشان می‌دهد چگونه قوی‌ترین ملت روی زمین اجازه داده است قدرت نظامی و سیاست خارجی‌اش برای خدمت به یک کشور خارجی برون‌سپاری شود

مطالب پربازدید

مقاله