بانوی گل سرخ چهر ه ای از زن ایرانی است که به هر دلیلی کمتر شناخته شده و کمتر به عنوان الگوی موفق زن ایرانی فعال در زیست اجتماعی و اقتصادی معرفی شده است. زنی که تمام موانع محیطی، فرهنگی و سیاسی را به چالش کشید تا به ایجاد نهاد مدنی پایدار اقدام کند. نهادی که مردم منطقه ای را وارد فاز فعالیت اقتصادی سالم کرد و به نمونه ای از مشارکت مدنی تبدیل شد. اکنون ” گلاب زهرا” نه تنها اشتغال آفرین شده بلکه به نهاد حامی ” بنیاد خیریه فرهنگی حاج علی اکبر صنعتی” هم تبدیل شده است. بنیادی که وارد دهمین دهه از عمر خود شده است.
در زمستان 1295 بود که حاج علی اکبر صنعتی معروف به ” اکبر کَر” تصمیمی بزرگ گرفت. او خانه خود را ماوای کودکان یتیم کرمان کرد تا ” پرورشگاه اکبر کر” تاسیس شود، پرورشگاهی که بعدها موسسه ای موفق در امور خیریه شد و اولین دارالایتام ایران شد. ” بنیاد خیریه فرهنگی حاج علی اکبر صنعتی”، همان پرورشگاه “اکبر کر” بود که اکنون بیش از 92 سال از قدمت آن می گذرد. بنیادی که خیلی زود به پاتوق جمعی از دانشمندان، پزشکان و مهندسان و نویسندگان کرمانی تبدیل شد و اکنون در پنج مرکز در کرمان و بم، میزبان 131 پسر و 89 دختر است، دختران و پسرانی که امیدوار هستند تحت حمایت های این بنیاد به عناصر سازنده اجتماعشان تبدیل شوند. کارنامه بنیاد نشان می دهد از دل همان فرزندان یتیم مهندس، پزشک و نقاش … به جامعه ایران معرفی شده اند. یکی ازاین نمونه ها علی‌اکبر صنعتی، هنرمند نقاش و مجسمه‌ساز معروف ایرانی است که دو موزه به نامش ثبت شده است. این نقاش معروف در سال 1295 در کرمان متولد شد و وقتی شش ماهه بود، پدرش را که به بیماری طاعون مبتلا بود، از دست داد و مادرش که توانایی تامین مخارج زندگی او را نداشت، علی‌اکبر را به پرورشگاه صنعتی کرمان سپرد. نمونه هایی از این دست که از دل همین پرورشگاه برآمده اند کم نیستند. پرورشگاه “اکبر کر” راه های موفقیت را خیلی زود پیمود و در سال های پر قدمتش به ایتام خدمات فراوانی کرد. اما در میان مدیران و حامیان بنیاد، نام یک زن بیشتر از همه جلب توجه می کند: “شهیندخت سرلتی”، زنی که از سال 1354 تا 1358 مدیریت بنیاد را بر عهده داشته و شاید اگر مستند مجتبی میر طهماسب در سال 1387 پخش نمی شد کمتر کسی با این الگوی موفق زن ایرانی آشنا می شد. ” بانوی گل سرخ” روایتی تامل برانگیز و جذاب از سرنوشت یک زوج موفق است. همایون صنعتی، مرد نام آشنای صنعت نشر ،مترجم و نویسنده و کارآفرین کرمانی بود که در سال 1388 با یادگارهایی بزرگ برای مردم سرزمینش از خود بر جای گذاشت به دیار باقی شتافت. او در این مستند، راوی سرگذشت خود و همسرش می شود و با روایت حزن انگیزش، از موفقیت یک نام بزرگ پرده بر می دارد:” بانوی گل سرخ ایران”
بانوی توانمند و ناشناخته
بانوی گل سرخ ایران با این مستند بر سر زبان ها افتاد، لقب زنی ایرانی که در رسانه های ایران کمتر شناخته بود اما شاهکار او در تبدیل زمین های کشاورزی کشت تریاک به گل سرخ نه تنها نمادی از فعالیت سازنده اجتماعی شد بلکه نشانی از توانمندی زن ایرانی در مبارزه با بحران های اجتماعی هم شد. زنی که در کنار همسرش و حتی در سال های زندانش، با مدیریتی مثال زدنی هم با موانع محیطی مبارزه کرد و هم در برابر تنگ نظری های سیاسی مقاومت کرد تا خود را در قامت بانوی توانمند ایرانی کارآفرین، نشان دهد.
اواخر بهمن 1383 “شهین دخت سرلتی” همسر همایون صنعتی زاده بر اثر تصادف چشم از جهان فرو بست تا به یک عمر فعالیت مدنی هدفمند و پایدار پایان یابد. همایون صنعتی زاده به خاطر کارهای بزرگ تحقیقاتی و ایجاد نهادهای اجتماعی مشهور بود، او بنیان‌گذار چند موسسه فرهنگی و اقتصادی در ایران بود و به خصوص قبل از انقلاب در مبارزه با بی سوادی پیشرو بود. مؤسسه انتشارات فرانکلین، شرکت سهامی افست، چاپخانه ۲۵ شهریور، سازمان کتابهای جیبی، کاغذ سازی پارس، کشت مروارید کیش،…همه با نام همایون صنعتی زاده عجین شده اند اما کمتر کسی می دانست که همراه او “شهیندخت سرلتی” بوده است . همان “بانوی گل سرخ” که پا به پای شوهرش در ایجاد نهاد اجتماعی موفق و پایدار فعالیت کرد تا از رنج های مردم کشورش کم کند و بر تونایی های آنها بیفزاید.
“گلاب زهرا” الگوی کار کارشناسی شده با آوازه جهانی
“شهیندخت سرلتی” در سال ۱۳۲۷ در شهر بافت کرمان به دنیا آمد. او پس از پایان تحصیلاتش در مقطع دکترا در رشته روان شناسی اجتماعی و ارتباطات در آمریکا به ایران بازگشت و به کارهای فرهنگی روی آورد و در ” بنیاد خیریه فرهنگی حاج علی اکبر صنعتی” مشغول به کار شد . در سال 1356 همایون صنعتی‌زاده، پاجوش‌های گل محمدی را از کاشان به لاله زار بردسیر آورد تا همراه همسرش به جای تریاک، ” گل محمدی ” بکارد. در همان روزهای نخست بسیاری از اهالی محل، این زوج را به رویا پردازی متهم کردند و معتقد بودند کاشت گل سودی ندارد و سرانجامش ورشکستگی است. اما همایون و شهیندخت نه تنها مایوس نشدند بلکه در کار خود راسخ تر هم شدند. “گل سرخ” آنچنان رونقی گرفت که نه تنها مردم لاله زار را وارد یک فعالت اقتصادی مناسب کرد بلکه هزار هکتار زمین کشاورزی را زیر کشت گُل برد. زمانی که همایون صنعتی بعد از انقلاب راهی زندان شد بانوی گل سرخ با مقاومتش تمام سختی ها را به جان خرید و به کشت گل ادامه داد. آنچنان که همایون صنعتی در فیلم مستند میرطهماسب می گوید همسرش در زمان زندان او متوجه می شود گل های محمدی حتی بدون آبیاری هم رشد می کنند. موضوعی که از نظر این زوج شبیه یک معجزه است. گل های محمدی این زوج آب کمی برای رشد می خواستند ، با خشکی و خشکسالی های منطقه سازگار بودند و در سال های خشک تنها محصول بارآور منطقه بودند.
زحمات بانوی گُل سرخ به تاسیس شرکت “گلاب زهرا” منجر شد، شرکتی که خیلی زود طلايه دار کشاورزی ارگانيك در ایران شد و اکنون سالهاست که صدها هکتار مزارع “گل محمدی” در منطقه لاله زار و صاحب آباد بردسیر را به روش ارگانیک مدیریت می کند . این شرکت که نخستين شرکت ایرانی دارای گوهینامه ارگانیک از انجمن خاک انگلستان (Soil Association ) است ، یکی از معتبرترین نهادهای بین المللی در زمینه کشاورزی ارگانیک است و همه ساله مزارع و کارخانجات گلابگیری این شرکت توسط کارشناسان انجمن خاک انگلستان بازدید می شود. زحمات بانوی گل سرخ نتیجه داده است. گلاب ، اسانس و گل محمدي شرکت او شهرتی جهانی یافته و مورد تقاضای بسیاری از شرکت های جهان از انگلستان، آلمان ، فرانسه ، کانادا، روسیه، ترکیه، اتریش، سنگاپور، نیوزلند، استرالیا تایلند و چین… هستند. اما نکته مهمتر اینکه عواید این شرکت مطرح به بانوی گل سرخ و همسرش تعلق نگرفت بلکه سهام عمده آن به “بنیاد خیریه فرهنگی تربیتی صنعتی” تعلق گرفت. بنیادی که وظیفه دارد زمینه ورورد کودکان بی سرپرست را به بازار کار فراهم کند. بنیاد هم اکنون پروژه‌های اجتماعی بسیاری در استان کرمان، شامل پرورشگاه پسران و خانه‌های متعدد برای کودکان معلول در شهر کرمان همچنین پرورشگاه دختران در شهر بم را پشتیبانی می کند.
بانوی گل سرخ چهر ه ای از زن ایرانی است که به هر دلیلی کمتر شناخته شده و کمتر به عنوان الگوی موفق زن ایرانی فعال در زیست اجتماعی و اقتصادی معرفی شده است. زنی که تمام موانع محیطی، فرهنگی و سیاسی را به چالش کشید تا به ایجاد نهاد مدنی پایدار اقدام کند. نهادی که مردم منطقه ای را وارد فاز فعالیت اقتصادی سالم کرد و به نمونه ای از مشارکت مدنی تبدیل شد. اکنون ” گلاب زهرا” نه تنها اشتغال آفرین شده بلکه به نهاد حامی ” بنیاد خیریه فرهنگی حاج علی اکبر صنعتی” هم تبدیل شده است. بنیادی که وارد دهمین دهه از عمر خود شده است.
