طرحی از سوی متخصصان و مسئولینی از نهادهای حل اختلاف و ایجاد تفاهم در آمریکا برای یافتن راه حلی در بحران سوریه ارائه شده است.
در این سند بر توافق سیاسی به عنوان راه حل اساسی بحران سوریه تاکید شده و درخواست تعقیب اسد در نهادهای جزایی بین المللی ارائه شده است.
به گزارش ملی-مذهبی امضا کنندگان این سند همچنین به ضرورت کمک های انسانی به آسیب دیدگان سوری اشاره کرده اند.
متن کامل این سند به شرح زیر است:
گزینه های اقدام در سوریه
پیشنهاد پرزیدنت اوباما مبنی بر حمله های هوایی محدود به قصد “تنبیه” رییس جمهور سوریه، اسد، که متهم به استفاده از سلاح های شیمیایی است، می باشد. ( گزارش بازرسان سازمان ملل برای تأیید استفاده از سلاح شیمیایی هنوز منتشر نشده است). پیشنهاد مزبور برای رساندن این پیام است که ایالات متحده، بی اعتنایی آشکار به منع سلاح های شیمیایی را که در پروتوکل ۱۹۲۵ ژنو و توافق نامهء سلاح های شیمیایی در ۱۹۹۳آمده، برنخواهد تافت.
ما به عنوان متخصصان آمریکایی در امر حل اختلاف که در کشورهای گوناگون دنیا فعالیت داریم، درک می کنیم که تهدید به اعمال زور می تواند انگیزهء قوی برای تغییر رفتارها باشد. با این حال، ما نسبت به این دیدگاه رایج که خشونت ( و استفاده از سلاح های شیمیایی) با به کارگیری زور و تخریب بیشتری کاهش می یابد، تردید داریم.
به نظر می رسد که بحث ها در واشنگتن بر حول محور حمله های هوایی همچون اقدامی منفرد، ولی بخشی از روندی طولانی تر، دورمی زنند. استراتژی کاخ سفید ورای این حمله های هوایی چیست؟ آیا این حمله ها انگیزه برای به جریان انداختن دوبارهء مذاکرات ایجاد خواهند کرد؟ یا آن که حتی بیش از این، اپوزیسیون سوری را متفرق و رژیم را مستحکم خواهد ساخت؟ آیا چنین حمله هایی همچون تسهیل کننده ای برای مذاکرات منطقه ای عمل خواهند کرد یا در جهت تشدید اختلاف های منطقه ای؟ طرح ما چیست اگر اسد یا شورشیان دوباره از سلاح های شیمیایی استفاده کنند؟
پژوهش ها در رشتهء ما نشان می دهند که مداخله ها برای حمایت از یک طرف درگیری، به میزان پنجاه درصد، درگیری را طولانی تر می سازد. صرفنظر از حمله های هوایی، ابزارهای دیگری برای ” تنبیه” اسد و کاهش تلفات انسانی وجود دارند.
بدون رسیدن به یک توافق سیاسی، درگیری پایانی نخواهد داشت. دیپلماسی، ابزاری ضروری است. ایالات متحده نیاز به همکاری با سازمان ملل و نهادهای دیگر در جامعهء بین الملل دارد تا هر چه زودتر، گفتگو با همهء طرف های ذینفع ( از جمله روسیه و ایران) صورت بگیرد. یک دیپلماسی خلاق از سوی ایالات متحده با مشارکت جنبش های جامعهء مدنی سوریه، از جمله گروه های زنان که هم اکنون در پیشبرد صلح و مدارا در محله ها فعال هستند، ضروری است.
دوم، اسد باید در برابر افکار عمومی شرمزده گردد و از راه سازوکار حقوق بین الملل از سوی دیوان بین المللی کیفری International Criminal Court (ICC) مسئول شناخته شود. ما قادر هستیم که هزینهء معامله های اقتصادی با اسد را از راه اعلام طرد جهانی او به عنوان فردی تنهکار افزایش دهیم. بیش از پنجاه کشور از ارجاع سوریه به دیوان بین المللی کیفری حمایت کرده اند، از جمله، اعضای شورای امنیت، بریتانیا و فرانسه. ایالات متحده باید به آنان پیوسته و شورای امنیت را درگیر اقدامات دیپلماتیک فشرده سازد تا روسیه و چین از رأی های خود برای رد این ارجاع استفاده نکنند.
اسد همچنین باید در افکار عمومی شرمزده شود که جنبهء مهمی از فرهنگ خاورمیانه است. برای نمونه، یک راه مؤثر در این جهت، نشان دادن شواهد استفاده از سلاح شیمیایی برعلیه شهروندان سوریه از راه رسانه هاست.
سوم، ما قادر به کاهش خسارت به شهروندان سوریه و ایالات متحده از راه اقداماتی در جهت نجات جان و کسب اعتماد شهروندان سوریه و کشورهای دیگر منطقه، خواهیم بود. راه حلی از سوی سازمان ملل برای آتش بس که شامل همهء طرف های مسلح درگیری شود، می تواند آغازگر این روند باشد. کنش های دیگر از این قرارند:
اگر کنگره رأی به حمله های هوایی بدهد، ارتش ما باید اطمینان حاصل کند که نقشه ها دقیق هستند تا از تکرار سانحه هایی شبیه آن چه در ۱۹۹۹ هنگام بمباران سفارت چین در بلگراد اتفاق افتاد، پرهیز شود. نهادهای اطلاعاتی/امنیتی ما باید مطمئن شوند که ما به دام کشتن شهروندان بیگناه نخواهیم افتاد. بنا به گزارش ها، اسد، زندان ها را خالی کرده و زندانیان را در مناطقی که هدف حمله های احتمالی ایالات متحده خواهند بود یا در نزدیکی آن ها اسکان داده است.
ایالات متحده لازم است که با آژانس های سازمان ملل جهت دسترسی بیشتر به نیازمندی های انسانی در صورت حمله های هوایی، هماهنگی به عمل آورد. در حال حاضر، ۶/۸ میلیون سوری نیازمند کمک در سوریه و بیش از ۲ میلیون پناهنده در کشورهای همسایه وجود دارند. ایالات متحده باید بودجه های لازم را برای پاسخگویی به نیازهای موجود و نیازهای جدیدی که در اثر حمله های هوایی پیش خواهد آمد، آمادهء استفاده سازد. ایالات متحده باید به سازمان ملل کمک کند که این آژانس ها را طی حمله های هوایی باز و امن نگه دارد.
ایالات متحده در کنار ناوگان های جنگی موجود در خاورمیانه، باید کشتی های بیمارستانی به منطقه اعزام دارد تا سوری ها را صرفنظر از وابستگی سیاسی آن ها و این که کی و کجا بیمار یا مجروح شده اند، پذیرا شوند.
ما معتقد هستیم که ایالات متحده نیرومندتر و امن تر خواهد بود اگر اقداماتی نظیر آن چه در بالا برشمرده شد، در پیش بگیرد. ما رهبران منتخب خود را فرامی خوانیم که منابع ضروری و پشتیبانی لازم را برای این تلاش دیپلماتیک مبرم و چند جانبه در سوریه فراهم سازند.
امضا کنندگان:
(Organizational affiliations are provided for identification purposes only; they do not indicate organizational endorsements of this statement)
1) Joyce Neu, Ph.D.
Founder and Senior Associate, Facilitating Peace
Redondo Beach, CA
2) Dee Aker, Ph.D.
Interim Director, Joan B. Kroc Institute for Peace & Justice
University of San Diego
3) Sanam Naraghi Anderlini
Co-Founder, International Civil Society Action Network (ICAN)
Senior Fellow, MIT Center for International Studies
Washington, DC
4) Eileen F. Babbitt, Ph.D.
Professor of Practice, International Conflict Analysis and Resolution
The Fletcher School of Law and Diplomacy
Tufts University
Medford, MA
5) Sandra I. Cheldelin, Ph.D.
Vernon M. and Minnie I. Lynch Professor, School for Conflict Analysis and Resolution, George Mason University
Arlington, VA
6) Diana Chigas, J.D.
Co-Director, Reflecting on Peace Practice Program, CDA
Cambridge, MA
7) Cameron M. Chisholm
President, International Peace & Security Institute
Washington, DC
8) Tamra Pearson d’Estrée, Ph.D.
Luce Professor of Conflict Resolution, Josef Korbel School of International Studies
Co-Director, Conflict Resolution Institute
University of Denver
9) Paula Garb, Ph.D.,
Co-Director, Center for Citizen Peacebuilding
University of California Irvine
10) Paula Green, Ph.D.
Founder, Karuna Center for Peacebuilding
Amherst, MA
And Professor of Conflict Transformation, School for International Training
Brattleboro, VT
11) Melanie Greenberg
President and CEO, Alliance for Peacebuilding (for identification purposes only)
Washington, DC
12) Gal Kleinman
Former member of the Israeli Defense Forces, 1989-1992
Israel
13) Milburn Line
Former Executive Director, Joan B. Kroc Institute for Peace & Justice
University of San Diego
Beijing
14) Christopher Mitchell, Ph.D.
Emeritus Professor of Conflict Research
Fairfax, VA
15) Christopher W. Moore, Ph.D.
Partner, CDR Associates
Boulder, Colorado
16) Charles A Reilly.
Kroc School of Peace Studies
University of San Diego
17) Rob Ricigliano
Partnership for Sustainability and Peacebuilding
University of Wisconsin, Milwaukee
18) Lisa Schirch, Ph.D.
Director of Human Security, Alliance for Peacebuilding
Research Professor, Center for Justice & Peacebuilding
Eastern Mennonite University
Harrisonburg, VA
19) Ali Shakeri
Former U.S. – Iranian hostage in Evin Prison, Tehran, May – October 2007
Center for Citizen Peacebuilding Board Member
University of California Irvine
20) Hilary Stauffer, J.D.
Human Rights advocate
(Former) Diplomat, Aid worker, UN legal officer
London, United Kingdom
21) Pamela Steiner, Ed.D.
Intercommunal Trust Building Project
Fellow, FXB Center for Health and Human Rights
Harvard School of Public Health
Harvard University
Cambridge, MA
22) Andrea Strimling Yodsampa, Ph.D. (agree in part)
Senior Researcher / Program Manager
The Fletcher School, Tufts University
Medford, MA
23) Anthony Wanis-St. John, Ph.D.
Associate Professor
Director, International Peace & Conflict Resolution, School of International Service
American University
Washington, DC
24) Peter Woodrow
Executive Director, CDA
Cambridge, MA
25) William Zartman, Ph.D.
Professor Emeritus of International Organization and Conflict Resolution
The Johns Hopkins University—SAIS
Washington, DC
