به دنبال سیاست های تبعیض آمیز و دوگانه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در برخورد با پناهجویان سیاسی ایرانی، چهار تن از آنها دست به اعتصاب غذا زدند. این چهار پناهجوی ایرانی با هشدار مجدد به دفتر سازمان ملل در ترکیه، عواقب این اعتصاب و موارد مشابه را بر عهده سازمان ملل دانسته اند.
کامران عبدالله زاده یکی از پناهندگان سیاسی کرد ایرانی در خصوص علل اعتصاب غذا به سایت ملی‑ مذهبی می گوید: “امروز وارد سومین روز اعتصاب غذای خود شده‌ایم. در ترکیه تعداد پناهندگان زیاد است و یو. ان توانسته با سیاست های تبعیض آمیز و دوگانه خودش آنها را سرکوب کند. اعتراض ما هم نسبت به این سیاست ها است که نباید جامعه سیاسی را اینگونه خفه کنند. کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد (یو ان اچ سی آر) تاکنون هیچ کمکی به ما نکرده و مدام با پلیس تماس می گیرند و ما را تهدید می کنند که ما را به ایران بازمی گردانند. ما هم گفتیم تا ما را به یک کشور امن منتقل نکنند از اعتصاب خود دست برنخواهیم داشت.”
اعتصاب کنندگان در بیانیه‌ای خطاب به نهادهای مدنی، رسانەهای گروهی، احزاب و فعالین سیاسی، شخصیتها و سازمانهای دفاع از حقوق بشر نوشته اند: “ما چهار پناهندە سیاسی کرد کە در زمرە قربانیان خشونت و سرکوب جمهوری اسلامی ایران هستیم، سالهای زیادی از عمر و زندگی خود را در بی حمایتی و بلاتکلیفی کامل در ترکیه بسر می بریم. علاوە بر این با وجود اینکه مدتها از گرفتن قبولی پناهندگی ما می‌گذرد اما در نهایت کم توجهی و تبعیض کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد(یو ان اچ سی آر) جهت انتقال به کشور امن با مشکلات معیشتی، روحی و بخصوص امنیتی فراوانی نیز مواجه شده‌ایم. لازم به ذکر است که با وجود درخواستهای متعدد هیچگونه تغییری در جهت انتقال ما صورت نگرفتە و گاهی نیز به ما ابلاغ شده که به دلیل سیاسی بودن پروندەهای مان هیچ کشوری حاضر به پذیرفتن ما نیست. بدیهی است کە این رویکرد کاملا مغایر با اصول و قوانین این کمیساریا می‌باشد کە در جهت کمک بە پناهندگان سیاسی اهداف و وظایف آن تعیین شدە است.”
عبدالله زاده می افزاید: “یو. ان می گوید که کشورها شما را بخاطر اینکه پرونده سیاسی دارید قبول نمی کنند در حالیکه اگر کشورهای دیگر با ما مصاحبه کنند صد در صد با بررسی پرونده، ما را پذیرش خواهند کرد. سالها می گذرد که حتی یو. ان حاضر نشده پرونده ما را به هیچ کشوری ارائه دهد. به سفارت فرانسه مراجعه می کنیم و می گویند اصلا پرونده ای به ما ارجاع داده نشده است و بعد از یازده ماه در سایت یو. ان می نویسند درخواست شما از سوی فرانسه رد شد! کانادا و کشورهای دیگر هم به همین ترتیب…علت را هم که می پرسم یو. ان می گوید علتی ندارد پرونده شما سیاسی است و شما را نمی پذیرند.”
پس از گسترش سرکوب و خشونت از سوی حاکمیت ایران بر علیه شهروندان خود موجی از مهاجرت به کشورهای همسایه آغاز شد. این مهاجران خسته از ظلم و استبداد برای دست یافتن به زندگی آزاد و امن، رنج ترک وطن را به جان خریدند و با خروج مخفیانه به کشورهای همسایه از جمله ترکیه پناه آوردند. اما طی سالهای گذشته ایرانیان پناه جو در ترکیه با شرایط دشوار و چالشهای اقتصادی، درمانی، اجتماعی و حقوقی روبرو بوده اند. این در حالیست که ترکیه یکی از کشورهای پناهنده پذیری است که دفتر کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد(یو ان اچ سی آر) در آنجا مستقر است اما هیچگونه رسیدگی به شرایط دشوار پناهجویان نمی کند.
کامران عبدالله زاده با اشاره به دلایل خروج خود از کشور عنوان می کند: “من در ایران فعال سیاسی و مخالف رژیم بودم که شش سال پیش از ایران خارج شدم. پدرم هیجده سال پیش توسط ماموران جمهوری اسلامی ترور شد. برادرم هم معلم بود و اخراج شد…ما تحت فشار و تهدید بودیم تا اینکه از کشور خارج شدیم. و با توجه به شرایط و پرونده ما خود ترکیه به ما پناهندگی سیاسی داد اما پناهندگان سیاسی اعم از کرد و غیر کرد در ترکیه از نظر امنیتی بشدت در خطر هستند. در حقیقت ترکیه یک کشور موقتی است و سازمان ملل متعهد شده که ما را به یک کشور سوم منتقل کند. ما برای اسکان پول می دهیم و حق خروج از شهر و حق دکتر رفتن و دارو گرفتن نداریم و از کلیه مسائل حقوقی محروم هستیم. یو. ان هم می گوید به ما مربوط نیست. یعنی به شکل جنایتکارانه ای ما را اینجا نگه می دارند و مورد تبعیض قرار می دهند.”
وی تصریح می کند: “ما در زمانیکه در ایران فعالیت سیاسی می کردیم به هیچ عنوان به خشونت دست نزدیم و با شیوه مسالمت آمیز می خواستیم به آرمان های دموکراسی خواهی و حقوق بشری برسیم. هدف ما برقراری عدالت و دفاع از آزادی اندیشه و آزادی بیان بوده است و بخاطر این اهداف بود که مورد سرکوب حکومت جمهوری اسلامی قرار گرفتیم و به کمیساری عالی ترکیه پناه آوردیم تا ما را به کشوری آزاد انتقال دهند. اما متاسفانه اینجا در شرایطی بسر می بریم که از ابتدایی ترین حقوق و امکانات برای زندگی “محروم” هستیم و علاوه بر این از نظر امنیتی هم بشدت در خطر هستیم. ما فقط بدنبال یک زندگی انسانی و آزاد هستیم. زندگی که بر مبنای آزادی و حقوق انسانی استوار باشد. بزرگترین آرزوی ما هم این است که کشور خودمان ایران به دموکراسی برسد تا به آنجا بازگردیم و یک لحظه درد و رنج غربت را تحمل نکنیم. به امید روزی که به کشورمان ایران بازگردیم و در بازسازی آن سهیم باشیم.”
این شهروند کرد ایرانی که بیش از شش سال است در شرایطی دشوار در ترکیه بسر می برد، خاطرنشان می کند: “در پایان اعلام می کنم ما حتی اگر بازداشت و زندانی و دیپورت هم شویم به اعتصاب خود ادامه می دهیم ، زیرا اعتصاب غذا چیزی نیست که ما خودمان انتخاب کرده باشیم، بلکه یو. ان با اقدامات تبعیض آمیز و سیاست های دوگانه خود ما را مجبور به این کار کرد. شاید که صدای مظلومیت و حقانیت خود را از این طریق به گوش جوامع بین الملل حقوق بشری برسانیم و این مشکلات به شکل ریشه‌ای حل شود زیرا ترکیه به قتلگاه پناهندگان سیاسی تبدیل شده است.”
