حق انتخاب سبک زندگی از زمره حقوق اساسی فرد فرد انسان ها، از زن ومرد است،.
ما می‌توانیم در دو جا ریشه[های سبک زندگی و پوشش هر جامعه و تمدنی] را پیدا کنیم. بینش والگوهای رفتار وفرهنگ هر قوم وملتی از درون تجربه های زیسته جمعی آنها در جریان هم زیستی آزاد با یکدیگر ـ وبه شرط عدم مداخلات مخرب عوامل بیرونی ـ برساخته می شوند، آنجا که با خواسته ها وامیال طبیعی سرکوب نشده و نیروی خرد جمعی ممنوع نگردیده شان به تعامل می پردازند. در شرایط فارغ از فشار وسرکوب است که مردم از زن و مرد، امیال واستعدادهای تفکیک ناپذیر جسمانی، فکری ومعنوی شان را که تجلی سرشت یا فطرت خدادای شان است، بروز می دهند.
نوع پوشش هم در گذر زمان وهم بنابر تحول شرایط زیست از سوی انسان انتخاب شد و با تغییرات وتنوع اقلیمی سرزمینی و شرایط و عادات زندگی وشیوه های تامین معیشت یکسان وثابت نماند. تا زمانی که مداخله ای از بیرون و خارج از اقتضای امیال شعور مند طبیعی جوشیده از درون خرد جمعی، صورت نمی گرفت، همان سرشت طبیعی انسانی(فطرت الهی)، راهنمای گزینش وتغییر سبک زندگی جوامع بشری بوده است، فراموش نکنیم که طرح های مطلوب خدا برای زیست آدمیان در هر زمان همانهایی اند که از درون امیال طبیعی و شعورجمعی(الهی) جماعت انسانی می جوشند و در هر دوره تاریخی وبه مقتضای شرایط دوران صورت های خاصی به خود می گیرند.
نوع پوشش را عرف تعیین می کرد، وعرف محصول تمایل طبیعی مردم به همنوایی در نحوه ابراز وپی گیری تمایلات طبیعی و همزیستی مسالمت آمیز است، از درون تعامل آزاد و فارغ از اجبار بین مردم و هدایت خرد جمعی شکل می گیرد، و تا آنجا که بیانگر تمایلات طبیعی (فطری)انسانی شان باشد،رضایت خدارا در بردارد. خداتوجه مردم را به تجلیات صفات خود جلب می کند تا به کمک آنها، امیال اصیل و زایا را از اشکال کاذب و القاء شده از بیرون تمیز دهند. این‌ها سنجه‌‌های ارزشی عرف هستند. دوام همبستگی خودآگاهانه و داوطلبانه مردم یک جامعه مستلزم وجود نظام ارزشی مشترکی است که ریشه در نیازها ومیل های طبیعی دارند.
شرط لازم چنین انتخاب های اصیلی، نبود شرایط سلطه وسرکوب است.
