پروین بختیارنژاد نه نخستین زنی بود که از جوانی دنیای سیاست را برگزید و نه آخرین. اولین زنی نبود که در قامت یک مادر و یک همسر به زندان راه یافت و در زندان انفرادی هم مادری کرد. اولین زنی نبود که روزها و ساعت‌ها در انتظار خبری کوتاه از همسرش یا ملاقاتی چند دقیقه‌ای با او در سرمای زمستان و گرمای تابستان پشت درهای بسته منتظر ماند. نخستین زنی نبود که رنج غربت و مهاجرت اجباری به خارج از وطن را متحمل شد؛ اما بی‌تردید او با بازگشت به وطن و پذیرش مصائب دوری از خانواده و فرزندان از یک سو و مخاطرات بازجویی، محاکمه و زندان در ردیف استثناها قرار گرفت. او در عین بی‌ادعایی و در سکوت خبری بدون جار و جنجال به میهن بازگشت تا نشان دهد در تداوم زندگیِ سراسر اضطراب و رنجش، اجازه نمی‌دهد قداره‌بندانِ قدرت میان آخرین صفحات زندگی‌اش و فصل های پیشین آن جدایی اندازند. پروین بختیارنژاد را باید به خاطر همۀ ارزش‌هایی که از جوانی تا امروز مدافعشان بود به یاد سپرد.
آصف بیات
«فوراً تخلیه کنید؟ کجا؟» یکی از دوستانم در تهران پرسید؛ «اصلاً می‌دانند تهران کجاست؟ آیا تا به حال در خیابان‌ها یا بازار بزرگ آن پرسه زده‌اند تا زندگی پر جنب و جوشش را حس کنند؟» تهران شهری با حدود ۱۰ میلیون نفر جمعیت است
- 1404/04/12
