فرزانه میرزاوند، همسر سیامک قادری روزنامه نگار محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در نامه ای به مناسبت تولد همسرش که با دومین سالگرد بازداشت وی همزمان شده نوشته است: آنچه که در قاموس مدعیان عدالت مرخصی معنا می شود لطف است! می گویند زود است که به مرخصی بیاید، مرخصی حق زندانی سیاسی نیست لطف است در حق او! می خواهم بدانم که با استناد بر چه بند از قانون اساسی این قانون گریزی اعمال می شود؟ و آنانکه به اتهام نوشتن حقیقت به قانون گریزی! متهمت کردند چه کسانی قانون گریزیشان را به محکمه خواهد کشید؟
به گزارش کلمه،سیامک قادری، روزنامه نگار مرداد ماه سال ۸۹ بازداشت و به اتهام تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب به ۴ سال حبس تعزیری محکوم شد.
یکی از اتهامات اصلی این روزنامه نگار اداره کردن وبلاگ” ایرنای ما “بوده است. وبلاگی که او در آن به برخی عملکردها و اقدامات مسوولان خبرگزاری دولتی ایرنا انتقاد کرده و همچنین درباره جنبش سبز و رهبرانش مطالبی را در این وبلاگ نوشته بود.
خبرگزاری ایرنا شاکی اصلی پرونده آقای قادری بود، او همچنین بعد از ۱۸ سال کار در این خبرگزاری از آن اخراج و راهی زندان اوین شد.
متن کامل نامه فرزانه میرزاوند همسر این روزنامه نگار دربند به شرح زیر است:
امروز پانزدهم مرداد، سالروز تولدت، دو سال می شود که از در بند شدنت می گذرد. دو سالی که با ۱۵ روز بیخبری محض از زنده بودنت، تهدید و ارعاب شروع و با تردید و ناامیدی تا به امروز ادامه یافت.
تردید به محکمه ای عادلانه و نا امید از انتظار بر پایی دادگاهی به دور از سفارشات آقایان. اما چه بیهوده توقعی! خود از ابتدای امر پیدا بود که نتیجه استقامت در برابر خواسته های نامشروع مدعیان عدالت چیست، از آنجا که به جز فشار، مدام وسوسه آزادیت را در برابر همکاری و نوشتن آنچه بر تو دیکته شود و نه حقیقت را در گوشت فریاد کردند تا به آنجا در پیشگاه عدالت– آنجا که توقع دادرسی به دور از سفارشات را داشتیم– باز نجوای آزادیت را به بهای مصاحبه ای تلوزیونی که نمیدانم چه باید می گفتی را پیش کشیدند. و تو چه زیبا حق را بر آزادی ترجیح دادی…
چه بهایی دارد این آزادی! چه بهای سنگینی دارد این آزادی تو که در برابر وسوسه اش قد علم کردی پس علیرغم صدور حکمت، که خود سراسر جور بود و بی عدالتی، باز برای ۵ ماه دیگر نمی دانم به چه سودایی تو را در بند مخوف ۲۰۹ و ۲۴۰ اطلاعات نگه داشتند. نه ماه را سپری کردی و به خود اجازه انحراف از وظیفه ی خبرنگاری که همانا حق گویی است را ندادی.
شاید اینها همان قصه های ترجیح حق بر باطل بود که در گوش فرزندت می خواندی، شاید اینها درس صبر بود که می خواستی بیاموزد و در زندگی پیشه کند.
امروز بعد از گذشت دو سال هنوز هم محبوس همان سفارشات و فرمایشات اولیه ای. میخواهم بدانم اگر عدالت جاری است پس ممنوع التلفن بودن آن هم وقتی مادرت در حسرت شنیدن صدایت میسوزد و در تمام این مدت تنها یک بار توانسته رنج راه و آن همه پله را برای دیدنت به جان بخرد چه معنا دارد؟ و یا محرومیت یک ساله من فرزندت از ملاقات حضوری با تو دیگر چیست؟ بماند که در این دو سال حتی یک روز مرخصی را نیز بر تو روا نداشتند…
آنچه که در قاموس مدعیان عدالت مرخصی معنا می شود لطف است! می گویند زود است که به مرخصی بیاید، مرخصی حق زندانی سیاسی نیست لطف است در حق او! می خواهم بدانم که با استناد بر چه بند از قانون اساسی این قانون گریزی اعمال می شود؟ و آنانکه به اتهام نوشتن حقیقت به قانون گریزی! متهمت کردند چه کسانی قانون گریزیشان را به محکمه خواهد کشید؟
سخن کوتاه کنم از قانون گریزی که بسیار دیدیم از این مدعیان عدالت!
چه بگویم از دلتنگی که فرزندت بی تابت شده است، دیگر آمدنت را باور ندارد. در آغوش کشیدنت را در رویاهایش می بیند و شبانه همچنان بر بالشش اشک می ریزد …
و من شانه هایم دیگر طاقت این همه فشار را ندارد. با این همه توانمندیت را در به ظهور رساندن اراده و ایستادگی می ستایم. شکایت آنان که خود می دانند چه ظلمی را بر تو و ما روا داشتند را به پیشگاه احد یکتا می برم که همو است شنونده فریاد مظلومان.
