به مناسبت بیست و چهارمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در تابستان 1367 مراسم یادمانی در استرالیا برگزار شد . خلاصه ای از گزارش تفصیلی این مراسم که از سوی کمیته همبستگی با جنبش کارگری ایران – استرالیا تهیه و نسخه ای از آن برای سایت ملی –مذهبی نیز ارسال شده در زیر می آید:
مراسم با قطعه شعری از شاملو توسط مجری برنامه خانم غفاری شروع شد. خانم غفاری در خوش آمد گویی خود خطاب به شرکت کنندگان گفت “حضور شما باعث پربار شدن برنامه و نیز تقویت نیروهایی است که برای محو شکنجه و اعدام از زندگی بشریت تلاش می کنند. دهه 1360 در ایران برای نیروهای مترقی و پیشرو سالی پرغرور، افتخار، شکست و مبارزه است. در این مجموعه تلاش، با اینکه نیروهای سیاسی توسط رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی به وحشیانه ترین روش ها سرکوب شده و به جوخه های اعدام سپرده شدند، اما خونی که از رگ های این مبارزات جاری شد به تاریخ خونبار مبارزات مردم ما پیوست. دور نیست روزی که مردم ما با سرنگونی رژیم انسان کش در ایران، جواب تاریخی درخوری به آنها بدهد.”
مراسم سپس با اجرای قطعه ای ادبی و حماسی توسط رفیق سعید ادامه یافت. وی در قسمتی از برنامه اش گفت” حماسه آفرینان ما در دهه 1360 در این برهه خونین تاریخ زمان ما به خاطر تحقق آرزوهای مردم زجر کشیده، با عبور از توفان ها و بیرون آمدن از کوره آزمایش های بس دشوار سربلندانه مقابل جهل و تاریکی ایستادند و مرگ را پذیرا گشتند.”
سالن با پوسترها و پلاکاردهایی که توسط کمیته کارگری تهیه شده بود و نیز نورپردازی زیبایی آراسته شده بود تا بتواند شایسته این مراسم باشد. گل های لاله سرخ در جلوی سن و شمع ها بیاد آنهائی که شمع جانشان را افروختند تا روشنائی بر زندگی انسانی بتابد روشن شده بود. پوستر و پلاکاردهای سال های گذشته و نیز دیگر پوستر مراسم های سرتاسر جهان در قسمت های مختلف سالن، همبستگی همه ایرانیان در سراسر جهان در برپائی این مراسم و اعتراض به رژیم را به نمایش می گذاشت.
بعد ازاین برنامه نوبت اجرای ” سرود شورا” با صدای فروغ و با همراهی پیانوی آقای هیوا محمودی بود. سپس وصیت نامه رفیق عزت طباییان به همراه اسلاید شویی از عکس های او پخش شد. پس از آن قطعه ای در باره این شهید و شعر گنج بانشان با صدای همسرش، مجید نفیسی پخش گردید. آنگاه فیلمی از افشاگری های بازماندگان خانواده شهدا در دادگاه ایران تریبونال به مدت 15 دقیقه پخش شد که همه را متاثر کرد.
سپس خانم غفاری به معرفی آقای بهرام رحمانی سخنران مهمان پرداخت. بعد از آن آقای رحمانی سخنرانی خود را با عنوان ” قتل عام زندانیان سیاسی دهه 1360 و بویژه قتل عام 1367 و تاثیرات و پی آمدهای اجتماعی آن در ایران ” شروع کرد.
آقای رحمانی با نگاهی تاریخی درشکل گیری رژیم جمهوری اسلامی و جنبش های اجتماعی و نیز وضع حکومت در سال های اولیه به قدرت رسیدن و نیز شروع سرکوب های سیاسی تا مقطع سال 1367 به تحلیل دلایل اجتماعی – سیاسی و طبقاتی آن پرداخت و با اشاره به سازمان یافتگی این قتل عام در مقطع پایان جنگ ایران و انتخاب یکی از دو راه در آن مقطع در برابر رژیم ، یکی جواب به خواسته های تاریخی مردم در اوضاع بعد از جنگ و تجربه رژیم از آزاد کردن زندانیان سیاسی در تاریخ جدید ایران و امکان رشد و گسترش جنبش های اجتماعی و راه دیگر قتل عام و در هم شکستن هرگونه اعتراض همراه با بازکردن درها به روی بازارهای جهانی، پرداخت و نشان داد که رژیم بطور ناگهانی به این کشتار دست نیازیده است و حمله مجاهدین تحت عنوان فروغ جاویدان تنها می توانست بهانه ای برای اجرای طرح های آماده شده رژیم باشد. آقای رحمانی در حین سخنرانی خود به مسائل ذیل نیز اشاره کرد که بطور مختصر سرفصل هایی از آنها را می آوریم.
” نشست گوادلوب و نقش امپریالیست ها در بروی کار آمدن خمینی و ادامه کمربند سبز دور شوروی سابق، جنگ و اثراتش، حمله به دانشگاه ها و خفقان و کشتار 62-1360، رعب و وحشتی که حتی باعث شد که خانواده ها و فامیل بهم اعتماد نکنند و عذر هم را بخواهند، در هشت سال جنگ، به علت خفقان هزاران نفر دستگیر، شکنجه و زندانی شدند، پس از گرفتن خرمشهر و قبول کردن صلح از طرف عراق جهت پایان دادن به جنگ، ولی اصرار به ادامه جنگ تا شش سال تحت شعار راه قدس از طریق کربلا که سرانجام خمینی مجبور شد جام زهر را بنوشد و قطعنامه 598 سازمان ملل را بپذیرد، حمله مجاهدین پس از پایان جنگ و تاثیرات آن بر جریان قتل عام زندانیان سیاسی، جمهوری اسلامی بعد از چین، دومین کشور برای تعداد اعدام ها در جهان است، کسی را در ایران نمی توان یافت که کسی را از دست نداده و یا در جنگ کشته نشده باشد، اعدام در شهرها جهت ترساندن مردم است. اگر در آینده وضع عوض شود و طبقه کارگر پیروز شود، نباید شکنجه و زندان سیاسی و اعدام باشد. کاش هویدا، نصیری و … را نمی گذاشتیم که اعدام شوند و باید خواهان قطع هرگونه شکنجه … خواهان آزادی تمام زندانیان سیاسی باشیم. باید بیشتر و بیشتر روشنگری نمائیم تا زمانی که این رژیم سرنگون شود”.
ادامه برنامه با اجرای شعر عاشقانه از شاملو و موزیک هیوا ادامه یافت. دو هنرمند جوان خانم و آقا، با همراهی پیانوی هیوا با سرودن، ” سراومد زمستون” و ” مرا ببوس” هنرنمایی کردند که با استقبال حاضرین روبروشد.
وصیت نامه رفیق یوسف آل یاری به همراه اسلاید شویی از عکس های او قرائت شد و در ادامه، کاوه، جوانی که در زندان اوین بدنیا آمده است و هر دو والدین او به مدت هفت سال در زندان بودند، سخنانی در رابطه با تاثیر زندان بر فرزندان زندانیان نمود که توجه هموطنان را در پی داشت و حضار با دست زدن ایشان را تشویق نموده و همبستگی شان را ابراز داشتند. شعری از شاعری که نمی خواست نامش برده شود، توسط مجری خوانده شد و قطعنامه کمیته همبستگی با کارگران ایران – استرالیا توسط یکی از رفقای عضو قرائت گردید که در آن خواسته شده بود:
1 توقف فوری اعدام و شکنجه در زندان های رژیم جمهوری اسلامی
2 آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی، عقیدتی و دگر اندیش.
3 محکومیت و اخراج از تمام نهادهای بین المللی حقوق بشری در عین حال عدم دخالت نیروهای خارجی در امور داخلی ایران تحت عناوین مختلف
4 پرداخت غرامت به زندانیان سیاسی و اعلام رسمی تعداد زندانیان سیاسی و اعدام شدگان در طی سال های حکومت اسلامی در ایران
5 تشکیل دادگاه بررسی و رسیدگی به جنایات روی داده در طی دوران حاکمیت جمهوری اسلامی ایران.
6 آزادی بدون قید وشرط بیان ، احزاب و آزادی های فردی اجتماعی، تامین کار، و تحصیل برای همه مردم ایران.
متن شعر گونه خاوران توسط مجری اجرا شد. پرسش و پاسخ با آقای بهرام رحمانی، حسن ختام برنامه امسال یادمان 24مین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی توسط رژیم ایران بود. مراسم از ساعت 7.30 شروع و 11.30 شامگاه پایان یافت. حزب رنجبران، تشکیلات خارج از کشور حزب کمونیست ایران و کانون زندانیان سیاسی در تبعید به این مراسم پیام فرستاده بودند.
