دادستان از دادن مجوز خروج زندانیان بیمار زندان رجایی شهر برای اعزام به بیمارستان خود داری می‌کند.
به گزارش هرانا، زندانیان سیاسی بیمار که نیاز به درمان ایشان در بیمارستانی خارج از زندان بوجود می‌آید طی چند سال گذشته مجبور به اخذ مجوز خروج از دادستان شده‌اند.
این در حالی است که دادستان از اعطاء مجوز خروج از زندان برای زندانیان سیاسی بیمار خودداری می‌کند و یا بصورت کاملا گزینشی عمل کرده و فقط مجوز خروج طیف خاصی از زندانیان را صادر می‌کند.
این امر تاکنون سبب کندی و گاهی عدم دسترسی زندانیان سیاسی بیمار به درمانگاه مجهز در خارج زندان شده است که این روند تا کنون باعث مرگ چند زندانی سیاسی از قبیل محسن دگمه‌چی، منصور رادپور و سید محمد مهدی زالیه نقشبندیان شده است.
هم اکنون در زندان رجایی شهر چندین زندانی از بیماریهای شدید رنج می‌برند و از امکان درمان مناسب محروم می‌باشند از آن جمله می‌توان به جعفر اقدامی، سعید رضایی، محمد بنازاده امیرخیزی و صالح کهندل نام برد.
جعفر اقدامی زندانی سیاسی که از یک سندرم عصبی رنج می‌برد، بیش از یک سال طول کشید تا توانست برای تست عصب و عضله به بیمارستانی خارج از زندان اعزام شود و اکنون بیش از دوماه است که انتظار مجوز دادستان را می‌کشد تا برای ویزیت جراح مغز و اعصاب به بیمارستان اعزام شود و نتیجه آزمایشات خود را جهت تشخیص بیماری ارائه دهد.
سعید رضایی زندانی عقیدتی و از شورای رهبری جامعه بهایی که از مشکلات کلیه رنج می‌برد بیش از شش ماه است که موفق به اخذ مجوز از دادستان برای اعزام به بیمارستان خارج زندان نشده است.
محمد بنازاده امیرخیزی زندانی سیاسی و بازاری سر‌شناس با وجودی که از ناراحتی شدید پروستات رنج می‌برد، بیش از دوماه است که موفق به کسب اجازه دادستان برای خروجش از زندان و درمان بیماری خود نشده است.
صالح کهندل زندانی سیاسی نیز که با افت و خیز پلاکت خون روبروست و به تشخیص پزشکان زندان احتمالا به سرطان خون مبتلا می‌باشد نیز می‌باید ۱۱ آزمایش مختلف جهت تشخیص بیماری از وی به عمل می‌آمد که با وجود گذشت بیش از ۵ ماه تنها سه آزمایش از وی گرفته شده و از ۲۰ خرداد ماه دیگر دادستان اجازه خروج وی را به خارج از زندان صادر نکرده است.
یکی از زندانیان سیاسی بیمار زندان رجایی شهر کرج به گزارشگر هرانا گفت: “اگر خانواده‌های ما با پیگیری فراوان و بعد از چند ماه دوندگی مجوز خروج از زندان را از دادستان اخذ کنند، مشکل بعدی ما با بیمارستانهای دولتی است که بدلیل وجود چند مامور مسلح از پذیرش ما خود داری می‌کنند. بیمارستانهای دولتی تنها در شرایطی زندانیان سیاسی را بستری می‌نمایند که بیمار سفارش شده باشد. تامین هزینه بیمارستان خصوصی نیز که در توان خانواده‌های ما نمی‌باشد.”
