نوای آخر…
حسن کسایی نوازنده پیشکسوت نی بر اثر بیماری و کهولت سن پنجشنبه ۲۵ خردادماه چشم از جهان فروبست.
به گزارش مهر، کسایی که متولد سوم مهرماه سال ۱۳۰۷ بود در سن ۲۰ سالگی نخستین اجرای تکنوازی نی خود را در دستگاه همایون در تئاتر اصفهان به صحنه برد و یک سال بعد قطعه معروف سلام را در دستگاه چهارگاه ساخت که از معروف‌ترین قطعات موسیقی ایرانی به شمار می‌رود. این قطعه بعدها توسط حسین علیزاده در آلبوم صبحگاهی با سازبندی و ارکستراسیونی حجیم بازسازی شد.
کسائی در سال ۱۳۲۹ برای اولین بار نی را به ارکستر برد و با ارکستر رادیو ارتش اصفهان همکاری خود را شروع کرد. در سال‌های بعد با ارکسترهای متعدد رادیو به سرپرستی هنرمندانی چون ابوالحسن صبا، حسین یاحقی، حبیب‌الله بدیعی، محمد میرنقیبی، همایون خرم و دیگران به فعالیت خود در این زمینه ادامه داد.
از سال ۱۳۴۶،فضای کاری کسائی ابعادی جهانی پیدا کرد. وی در دههٔ ۶۰ به کشورهای آلمان، انگلستان، فرانسه و هلند سفر کرد و در چند برنامه رادیویی، به اجرای برنامه پرداخت. در سال ۶۹ تندیس وی در گالری مفاخر هنری جهان در لندن نصب شد.
پس از آنکه کسائی در سال ۷۰ در جشنواره نی‌نوازان در تالار اندیشه شرکت کرد، فعالیت او دوباره رونق گرفت و در سال ۷۸ موفق به دریافت نشان درجه یک فرهنگ و هنر شد. همچنین در سال ۱۳۸۱، به عنوان چهرهٔ ماندگار موسیقی انتخاب و تقدیر شد.
کسایی در سال ۱۳۷۵ به آمریکا و کانادا سفر کرده و در محافل شعر و موسیقی شرکت کرد. در سال ۱۳۷۶ هم با تلاش محمدرضا لطفی، انجمن دوستداران موسیقی ایرانی واشنگتن، مجلس گرامیداشتی برای کسایی بر پا داشت.
حسن کسایی پنجشنبه ۲۵ خردادماه در سن ۸۴ سالگی دار فانی را وداع گفت. اخبار و اطلاعات در خصوص مراسم تشییع و تدفین زنده یاد حسن کسایی متعاقبا اعلام خواهد شد.
سایت ملی-مذهبی درگذشت استاد کسایی را تسلیت می گوید.
همه ی ما در طول زندگی خود با خبر مرگ هایی رو به رو می شویم که خبر آن را با لبخندی که هم نشانه ی تاسف و هم نشان شادی است، پذیرا می شویم. نشانه غم، چرا که عزیزی که دوستش داشته ایم را دیگر نخواهیم شنید یا دید، نشانه ی شادی، به یاد همه لحظاتی که او از طریق عمل خود، راهی به دل ما باز کرده و موجب لذت ما شده است. موضوع این گونه خبر ها همیشه هنرمندی بزرگ است، شاعری، نویسنده ای، سینماگری، بازیگری،…. و این استثنا پذیر هم نیست چرا که هر کسی دستی به هنری دارد، اگر مردم او را می شناسند یعنی طرفدارانی دارد. این گونه لبخند ها فقط موقع مرگ هنرمندان به لب ما می آید و سر در عمیق ترین احساسات و خاطرات ما دارد. در این لحظه ما با خودمان و نشاطمان تنهاییم، نشاطی هر چند بر باد رفته که گاه این عزیزان هرمند را دیده ایم که به علت بزرگی خود مورد هجوم اربابان قدرت قرار گرفته و گاه جانشان را هم بر سر این کار گذاشته اند. در واقع گناه اصلی آنها محبوبیت شان است. هم اکنون بسیاری از ایرانیان در گوش ذهنشان نی کسایی را می شنوند. زندگان همیشگی کسانی هستند که مردم آنها را دوست داشته اند بدون ترس و فقط به علت خودشان. برای دوست داشتن انها پول خرج کرده اند بدون زور.