به خاطر دانش آموزان سوخته نفیسان غم مباد بگویم یا به کشته شدگان جاده های فسا و بروجن؟
معلم زندانی رسول بداقی به مناسبت ۱۳ آبان روز دانش آموز با صدور پیامی نسبت به کشته شدن تعدادی از دانش آموزان در حوادث اخیر ابراز تاسف کرد.
بداقی که بیشتر از سه سال است از مرخصی محروم بوده همچنان در زندان رجایی شهر محبوس است . این معلم زندانی در بخشی از پیامش آورده است:« به خاطر دانش آموزان سوخته نفیسان و نورآباد و مازندران غم مباد بگویم یا به کشته شدگان جاده های فسا و بروجن و غیره که قربانی سیاست های ابلهانه و پوچ دیکتاتوری های ریز و درشت رژیم شده اند . به خاطر استعدادهای به تاراج رفته جوانان ایرانی از ده ها نسل اخیر یا به خاطر جوانان و نوجوانانی که همچون درختان نورس برگ برگ زندگیشان در پای مواد مخدر قربانی فخرفروشی و دغل بازی خودکامگان بی خرد شده است غم مباد گویم .»
متن کامل این پیام که جهت انتشار در اختیار «فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران » قرار داده شده و نسخه ای از آن نیز به دست سایت ملی-مذهبی رسیده به شرح زیر است:
متن کامل این پیام به شرح زیر است:
به کدامین اندوه باید غم مباد گفت؟
هموطنان دانش آموز،
با دلی تنگ و چشمی گریان در زندان رجایی شهر کرج می خواهم با شما سخن بگویم .
می خواهم در اینجا با شما ابراز همدردی کنم می خواهم به جامعه دانش آموزان ، پدران ، مادران و فرهنگیان غم مباد بگویم. اما هنگامی که با خود می اندیشم به کدامین اندوه و به کدامین قشر از مردم غم مباد باید گفت ؟
به احساسات قربانی شده دهها میلیون انسان ایرانی که در زیر یوغ خودکامگی و دیکتاتوری یارای کوچکترین فریاد از آنان گرفته شده است غم مباد بگویم یا به آرزوهای به خاک سپرده دهها میلیون کودک و پیر و جوان ایرانی که برای رسیدن به کمترین آرزوی معقول و انسانی خویش حتی برای داشتن یک زندگی ساده شبانه روز خون دل می خورند و در سایه فقر و فلاکت گسترده ، صورت خود را با سیلی سرخ نگهداشته اند .
به خاطر دانش آموزان سوخته نفیسان و نورآباد و مازندران غم مباد بگویم یا به کشته شدگان جاده های فسا و بروجن و غیره که قربانی سیاست های ابلهانه و پوچ دیکتاتوری های ریز و درشت رژیم شده اند . به خاطر استعدادهای به تاراج رفته جوانان ایرانی از ده ها نسل اخیر یا به خاطر جوانان و نوجوانانی که همچون درختان نورس برگ برگ زندگیشان در پای مواد مخدر قربانی فخرفروشی و دغل بازی خودکامگان بی خرد شده است غم مباد گویم .
آیا جز ریختن اشک و آه و افسوس در کنج زندان کاری از من بر می آید ؟
رسول بداقی زندان رجایی شهر کرج
۴ آبان ۱۳۹۱
