با توجه به شرایط فجیع اقتصادی ایران و نیز مشکلات عدیده ای که در رابطه با تورم دارد، کمبود درامدهای ارزی پائین آمدن تولید نفت و … ؛ نظام سیاسی مجبور است برای بیرون آمدن از این شرایط و در امان ماندن از انفجار اجتماعی که در شرایط فعلی بعید نیست، به این مصالحه تن بدهد.
.
موضع ایران در نشست بغداد همان نقشه ای است که روسیه به آژانس بین المللی انرژی اتمی و گروه 5+1 پیشنهاد کرده است. بر اساس این پیشنهاد هر دو طرف باید گام به گام جلو بیایند. به این صورت که یک گام از طرف شورای امنیت یا همان گروه 5+1 برداشته شود و در مقابل ایران هم یک گام موثر برای اعتماد سازی بر می دارد.
به عنوان مثال گروه 5+1 پیشنهاد می کند که ایران غنی سازی بیست درصد را برای یک دوره زمانی تعلیق کند و اورانیوم غنی‌سازی شده را به صورت امانت به یک کشور دیگر منتقل کند و در مقابل بخشی از تحریم های اعمال شده از سوی شورای امنیت و اتحادیه اروپا و امریکا برداشته شود.
ایران در این راه باید گام موثری بردارد تا بتواند اعتمادسازی کند و به سمت گام دوم پیش بروند. حال این که ایران چقدر در انجام گامی که قبول کند صادقانه پیش برود و چگونه پیش برود، در مذاکرات مرحله بعدی تاثیر گذار است.
به گمان من ایران راهی جز این ندارد که اولین گام را مثبت بردارد. بازهم به عنوان نمونه، ایران نمی تواند بگوید غنی‌سازی بیست درصد را انجام نمی دهد و به جای آن غنی سازی 15 درصد را در دستور کار قرار می‌دهد. این موضع بدون شک برای غرب و شورای امنیت قابل قبول نخواهد بود.
در آن طرف هم به نظر می رسد که غربی ها هم نقشه راه روسیه را پذیرفته‌اند و خواسته‌های‌شان کاملا مشخص است. گروه 5+1 نگران این است که ایران در پارچین اقدامی فراسوی غنی سازی انجام دهد و به سمت دست یابی به چاشنی انفجاری کلاهک‌های هسته‌ای و تسلیحات اتمی برود.
حال دو طرف در گام نخست به دنبال اعتمادسازی هستند تا گام های بعدی را بردارند. شاید گروه 5+1 در نشست بغداد اصلا به دنبال خواست تعلیق درجه غنی سازی نرود و از ایران بخواهد که پروتکل الحاقی به معاهده ان پی تی را بپذیرد و در مجلس آن را تصویب کند و به بازرسان آژانس اجازه بازرسی گسترده و بدون محدودیتی بدهد.
به نظر می‌رسد که ایران هم اکنون حاضر است تحت شرایطی این پروتکل را بپذیرد. شرط ایران احتمالا این خواهد بود که بازرسان اجازه سرکشی به تاسیسات تحت نظر نیروهای نظامی را نداشته باشند و غرب هم می‌داند و نگران این است که ایران در تاسیسات پارچین که زیر نظر سپاه است اقدامات نظامی انجام دهد. برای همین به نظر می رسد که خواستار اجازه سرکشی به این تاسیسات باشد. ایران هم برای اعتمادسازی می‌تواند این اجازه را بدهد و این یک گام موثر و موفقیت آمیز برای هر دو طرف خواهد بود.
چنانچه این گام‌ها برداشته شود می‌توان به نتایج مذاکرات در دورهای بعد امیدوار بود. اما نمی توان انتظار داشت که تحریم‌ها یک باره برداشته شوند. چرا که از قبل نیز اعلام کرده‌اند که تحریم‌ها یک باره لغو نخواهد شد بلکه بنا بر درجه پیشرفت مذاکرات و تعهداتی که ایران قبول می کند و گام هایی برای اجرای این تعهدها برمی‌دارد از میزان فشارها و تحریم‌ها کاسته می‌شود.
در مجموع من چشم انداز مذاکرات را منفی نمی بینم. با توجه به شرایط فجیع اقتصادی ایران و نیز مشکلات عدیده ای که در رابطه با تورم دارد، کمبود درامدهای ارزی پائین آمدن تولید نفت و … ؛ نظام سیاسی مجبور است برای بیرون آمدن از این شرایط و در امان ماندن از انفجار اجتماعی که در شرایط فعلی بعید نیست، به این مصالحه تن بدهد.
حال ممکن است که این تعهدات در دو سال آینده برای ایران الزام‌آور نباشد اما در شرایط فعلی چاره ای جز این ندارد تا به یک درجه‌ای از موفقیت برسد.
نقطه مقابل عدم مصالحه دو طرف خطر جنگ است و می دانیم که دولت اسرائیل تلاش زیادی دارد تا غرب را برای حمله نظامی به ایران بسیج کند و تحریم های اعمال شده از سوی امریکا هم در راستای جلوگیری از خطر جنگ بوده است . امریکا معتقد است که تحریم ها اثر گذار بوده و ایران به پذیرش تعهدات بین المللی تن خواهد داد و من این راه را موثر و مثبت می دانم.
سایت ملی – مذهبی محلی برای بیان دیدگاه‌های گوناگون است.
