خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
۱. انباشت بحران‌های فعلی، خبر از امکان بالقوه یک بازسازی اساسی در بالاترین سطح حقوقی میدهد. این بازسازی اما فارغ از زمینه نظم سیاسی فعلی یا دیگرگون، سر و کار ما را ناگزیر با دقیقه‌ای تعیین‌کننده، تحت عنوان «دقیقه تاسیس»، مشغول خواهد کرد.
۲. علی الحساب (تا برجایی نهاد دولت به سر و شکل فعلی) بازنمایی این دقیقه، در متنی تحت عنوان قانون اساسی، بر-قرار (constitute) می‌شود.
خطاب به چنین مسلمان‌نمایان جاهلی می‌شایست باردیگر نهیب زد که "بریده باد دست ابی‌لهب"های روزگار، و دور باد لکهٔ ننگ دین «کفر» و «شرک» از دامانِ دین «سلم» و «توحید»! دین شما برای خودتان و دین ما برای خودمان. لَكُمْ دِينُكُمْ وَلِيَ دِينِ!
به هر حال، وقتی که پای اتهام مشخصی در میان باشد، از لحاظ منطقی، وضع از دو حال خارج نیست. یا آن اتهام وارد است یا وارد نیست! قانون، داور نهایی را هم در این باره، سیستم قضایی تعیین کرده است. خب چرا این سیستم در بارۀ اتهام ساخت و پاخت پسر بایدن با رژیم سابق اوکراین و یا گریز ترامپ از پرداخت مالیات نظر روشنی نمی‌دهد تا رأی دهندۀ آمریکایی امکان داوری منصفانه بین دو نامزد را پیدا کند!
اعتضاب غذای خشک ، تر و استانبولی داریم. این سومی در دوره اصلاحات باب شد چرا که مدت طولانی ان بروز رسانه ای دارد این کار هم یکی از اصلاح طلبان در زندان انجام داد یا باب کرد البته بدون توضیح روش اعتصاب خود که البته اسیب هم دید اما اعتصاب وی اعتصاب غذائی تر نبود چرا که اعتصاب غذای تر معمولا بعد از بیست و چند روز اعتصابی زیر سرم می رود اگر پروتئین هم بعد از مدتی به او نرسد خواهد مرد مانند باب ساندز ایرلندی معروف.
مقامات ایران مدام از اقدامات خصمانه دولت آمریکا علیه ایران اظهار ناراحتی می کنند. اما واقعا در ایران چه شرایطی بوجود آمده است؟ یک نمونه اش سیاستهای ارزی دولت است. دولت در سال ۹۷ اعلام کرد نرخ دلار باید ۴۲۰۰ تومان باشد و هیچکس حق ندارد دلار را به قیمتی بالاتر از این نرخ بفروشد و یا بالاتر از این نرخ بخرد. تا به حال هیچ خبری منتشر نشده است که این تصمیم را دولت آمریکا برای ایران گرفته است. خوب بزرگترین عرضه کننده و فروشنده دلار در بازار داخل خود دولت است.
پاپ فرانسیس دوم با انتشار فتاوی جدی خود تحت عنوان" انسکلیای سوم" بار دیگر در قامت مسیح حیات بخش و صلح جو در دنیای امروز خوش درخشید. پیش از این نیز پاپ آرژانتینی با انتشار مواضع نقادانه درباره مسیحیت و کلیسا بسیاری را شگفت زده کرده بود. در فتاوی جدید پاپ او سیاست های جاری از جمله ، "سرمایه داری بازار" را مورد حمله قرار داده و اعلام کرد:
برخی فعالان سیاسی از کاهش ارزش ریال خوشحالند و گمان می‌کنند بالا رفتن قیمت دلار، حکومت را مجبور به اصلاحات اساسی در سیاست خارجی و شاید سیاست داخلی می‌کند. مخالفان نظام هم بالا رفتن قیمت دلار را حتی موجب سقوط نظام می‌دانند. این دو گروه، مشتاقانه از پیروزی ترامپ در انتخابات استقبال می‌کنند و پیش‌بینی می کنند که با پیروزی ترامپ، دلار پنجاه هزار تومانی، کار را یکسره می‌کند یا حکومت را تحت فشار قرار میدهد و زمینه پذیرش اصلاحات را فراهم می‌کند. و ای بسا موجب فروپاشی اقتصادی و حتی سقوط جمهوری اسلامی شود. شخص ترامپ نیز بارها ادعا کرده است که با پیروزی او، حکومت ایران آنچنان تحت فشار قرار خواهد گرفت که در اولین روزهای پس از پیروزی او، مجبور به مذاکره و پذیرش شرایط آمریکا از جمله در قضیه هسته‌ای و موشکی و سیاستهای منطقه‌ای بخصوص در فلسطین و سوریه می‌شود.
مرحوم شجریان، ریشه در فرهنگ و تاریخ و تمدن ایران داشت. او خود گفته بود که «فردوسی زبانم را نجات داد و من موسیقی را». معنی این حرف این است که فردوسی فارسی را که در آستانه نابودی بود، همچون زبان بومی در مصر، یمن، کشورهای شمال افریقا، با خلق شاهنامه، زنده کرد و شجریان موسیقی اصیل ایرانی را که مورد تهاجم بود، نجات داد. این کار آقای شجریان، کاری ارزشمند است ولی محبوبیت شجریان در بین مردم ایران، رمز و راز دید دیگری هم دارد.
نمی‌دانم که این چه سرنوشت شومی است در این کهن دیار که رند عالم سوزش، حافظ، می‌گوید «از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود» یا «دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت»؛ شاعر مروج خوش‌باشی و هدونیسم ما، خیام هم نوید به فردایی موهوم میدهد «یاران به موافقت چو دیدار کنید / باید که ز دوست یاد بسیار کنید»؛ آنجا هم که از حال سخن می‌گوید از «خوشبختی» خبری نیست، بلکه صحبت «مدهوشی» است: بر نامده و گذشته بنیاد مکن / حالی خوش باش و عمر بر باد مکن» که بی‌شباهت به خوش باشی‌های امروزی جوانان و نوجوانان سرمست «کرک» و «شیشه» نیست!
دراین هفته،در حالی که ما درگذشت قهرمان ملت عرب ورهبر رویای بزرگ آن ،رئیس جمهورفقید جمال عبدالناصر،پنجاه سال پیش را به یاد می آوریم ، عاقلانه و مقدس است این خاطره دردناک را به شخصی سازی ،بازگو کردن دست اوردهای او محدود نکنیم ویا در نقد اشتباهات اوبه نام تجربه ناصریسم مرتکب شده‌اند به افراط نرویم .
