خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
جنبش کارگری، در گذشته، بر اساس همبستگی و پشتیبانی متقابل بنیان یافته بود- پشتیبانی توسط یک گروه کارگران از گروهی دیگر- و در واقع هنوز تا اندازه‌ای باقی مانده است. برای نمونه اگر کشورهایی با خشونت، اجتماع آنها و نیروهای کارگری را سرکوب می‌کردند، اتحادیه صنفی باربران کشتی از اجازه دادن به قایق‌ها برای تخلیه بار خودداری می‌کردند. بنگاه‌های تجاری محافظه‌کار ایالات متحده به زودی پی بردند که باید پشتیبانی متقابل را در هم بشکنند.
ایمانی که در وجود هدی بود، یک جور رنج اگزیستانسیالیستی در او ایجاد می‌کرد. نسبت به وقایع ناگوار خیلی حساس بود و واقعاً خیلی رنج می‌کشید. قلب سالم و ورزشکار هدی چیزی نبود که به خاطر یک اعتصاب از کار بیفتد. این رنجی بود که از ناروایی‌ها می‌دید. گاهی بازتاب این رنج برای بعضی‌ها این بود که رفتارهای تند هدی را می‌دیدند و فکر می‌کردند که خیلی خلیق نیست. در حالی که عمیقاً رئوف بود و متأثر می‌شد و از ناروایی‌های محیط از هر لحاظ عذاب می‌کشید. در آن دیدارهایی که ما با خانواده‌های زندانیان سیاسی داشتیم، ملاقات‌ها خیلی پشت سر هم بود و یک روز که چند ملاقات انجام داده بودیم، دیروقت شده بود و گفت حالا برویم لواسان دیدن داماد مرحوم مهندس بازرگان، آقای مهندس محققی، ، گفتم، هدی الآن دیگر برای لواسان رفتن دیر است. گفت اگر تو نمی‌آیی من بروم. گفتم من که تو را تنها نمی‌گذارم. واقعاً انسان عجیبی بود و برای آدم‌های عادی ازجمله من این خلقیاتش دست‌نیافتنی بود.
نیاز چین به انرژی از یک سو و سیاست خارجی مصالحه‌جویانه این کشور ازسوی دیگر، ضرورت کاهش تنش‌ها در منطقه خلیج فارس را به اولویتی مهم در سیاست خارجی این کشور تبدیل کرده است. در واقع منافع دولت چین با برقراری سطحی از ثبات در سطح بین‌الملل در ارتباط می‌باشد؛ به همین خاطر به نظر می‌رسد بهبود روابط ایران و آمریکا و عدم وجود درگیری و تنش میان ایران و کشورهای صادرکننده نفت در خلیج فارس در حدی که به جریان انتقال امن انرژی به این کشور لطمه نزند مورد خواست چین می‌باشد ضمن اینکه نقش ثبات و امنیت منطقه در کاهش قیمت نفت وارداتی چین را نیز نباید نادیده گرفت. در این میان اما نقش آمریکا به تنهایی این قابلیت را دارد که رابطه تجاری و سیاسی ایران با چین را به شدت از خود متاثر سازد.
با کرونا ایران قدم به جهان دیگری گذاشته است ،و در ظرف چند ماه راهی را یموده است که بدون آن به سالها می کشید. در ایران پس از کورونا حتی روستائیان مناطق دور افتاده هم می دانند، کورونا نه تنها در کشورهای اروپایی چه گونه عمل کرده است ،حتی اطالاع دارند که درچین و کره جنوبی هم چه گذشته است .مردم متوجه شده اند نه تنها مشاهد متبرکه ، چون قم ومشهد جلو کورونا را نتوانسته اندبگیرند، بلکه خانه خدا هم از بیم این بلا قرنطینه شده است
انچه انتظار از محصوران بود عملی نشده است. این استدلال که بیرون نیستیم تا موضع بگیریم هم چندان کارا نیست پس مشاوران چه کاره هستند مشاوران می توانند این خلا را پر کنند.اما من هم به عنوان یکی از کسانی که تلاش کرد که محصورین موضع برنگاهی بگیرنند اما موفق نشد و به عنوان یکی از هزاران که برای جنبش سبز بس هزینه داده ام بدون منت. باید از این بزرگان این گله را بگذارم که مبارزه در ایران هنوزیک طرفه است وقتی که افراد موقعیت رهبری قرار می گیرید باید به نظر کسانی که جان و مال داده ان هم توجه کنید تا تعامل صورت بکیرد البته این مشکل در ایران ریشه ای است.
خوانش صابر از واژه «منش»، خوانشی است پیوسته با برخی از عناصر موجود در فلسفه تاریخ او. صابر با جداسازی واژه «سجایا» از «منش»، اولی را مقدمه دومی می‌گیرد و دومی را برتر از اولی. «تختی تا میانه دهه 30، آن هنگام که در ملبورن بر اول سکو رفت و در پایتخت بازوبند به بازو بست صاحب سجایا شده بود، اما از میانه 30 به بعد آرام‌آرام، برتر از سجایا، صاحب «منش»شد.» (صابر، 1388)
یک‌بار دیگر باید کلام جان راولز را ذکر کرد. " همان‌طور که حقیقت معیار نظام‌های فکری است، عدالت هم فضیلت نظام‌های اجتماعی است". تبعیض و نابرابری، موجب بروز احساس طرد شدگی اجتماعی می‌شود. احساسی که به‌ناچار با جرقه‌ای سر از فوران آتشفشان خشم اجتماعی در می‌آورد. دلیل این نیز روشن است. افراد در قالب گروه‌ها و طبقات اجتماعی خود را جزئی از یک جامعه می‌دانند. بنابراین، انتظاراتی دارند. وقتی انتظارات برآورده نشود، طردشدگان طعم تلخ احساسِ بیگانگی با نظام سیاسی و اجتماعی حاکم را با همه‌ی وجودشان حس می‌کنند و در بزنگاهی آن را در قالب خشم و عصیان بازتاب می‌دهند.
انتشار ویدئوی از خشونت پلیس علیه جورج فلوید سیاه پوست آمریکایی در شهر مینیاپولیس و کشته شدن او، موج بی سابقه‌ی از اعتراضات به نژادپرستی را سرتاسر آمریکا به راه انداخت. هرچند قیاس میان ایران و آمریکا مع الفارق است و شباهت زیادی میان دو کشور نمیتوان یافت اما واکنش جامعه مدنی، مردم، رسانه ها و مسئولان نظامی و رهبران سیاسی این کشور به این حادثه حائز نکات جالب و شاید قابل تاملی برای ماست.
هدی و شریعتی هر دو با اعلان بیزاری از این وضع شروع می کنند و در این احساس تنهایی با هم مشترکند: بیزاری از زمانه متوسط پرور و آدم های متوسط .شریعتی معروف است به داشتن احساس تنهایی در میان اجماع مسلط . انسان متوسط که مورد نقد شریعتی قرار می‌گیرد موجود دردسترس و پیش پا افتاده‌ای است که به حداقل‌ها خو کرده و بدون خلاقیت است. این را هم در نقدی که به سیاستمداران زمانه خود می زند می توان دید و هم در مقدمه کویر و هم در بیان فاصله با متولیان استابلیشمنت ها .
استراتژی بازپیکر بندی حکومت بی اعتنا به جامعه، به تدریج بر همه اثبات می‌کند دمکراسی دردی از دردهای عینی و ملموس و روزمره را از میان بر نخواهد داشت. حکومت می‌تواند دمکراتیک شود اما فقر، تبعیض، طرد و سرکوب برقرار بماند و حتی تشدید شود. آنگاه آنچه را به نحو استعاری و تسامح گفتار دمکراسی هابزی دانستیم می‌تواند واقعاً به خلق لویاتان هابزی کمک کند. چرا که ساز و برگ پر سر و صدا و هزینه دمکراسی به یک نمایش مسخره تبدیل می‌شود و همه می‌پذیرند انگار الگوی متمرکز و لویاتانی جامعه سیاسی پذیرفتنی‌تر است. حداقل از این حیث که تکلیف همه روشن است و امور به نام دمکراسی و به کام استبداد پیش نمی‌رود.
