خوراک متنی این بخش
مقالات ، مهمان ، صدگل 
هنرمند، مانند هر انسان دیگری، به شکل پیش‌فرض، بخشی از این وضعیت است. و زیستن‌اش، در چارچوب کشمکش‌های میدان سیاست، و درون آن، تعریف می‌شود. اما خودبیان‌گری هنرمند، عموماً علیه عوامل موثر در حفظ تعادل وضعیت (ایدئولوژی) است. چه، اگر چنین نبود، اساساً خودبیان‌گری هنرمند بی‌اهمیت بود! در خودبیان‌گری هنرمند، آنچه چسبِ وضعیت است ولی رویت‌پذیر نیست، برملا می‌شود.
بدون تردید شکنجه ی هیولاوشِ منجر به مرگ مهرداد سپهری، آوار کردن زندگی بر سر آسیه پناهی ، تجاوز و دست درازی به دختر آبادانی، برخوردهای هتاکانه ی متعدد با دست فروشان و چرخاندن مجرمین در خیابان های شهر هیچ کدام لحظاتی استثنا در اعمال قدرت بر مردم نبوده و نیست، لحظه ای استثنایی که بتوان آن را به خطایی انسانی که مجرای اعمال قدرت بوده است فروکاسته شود. بلکه دقیقا این ها لحظاتی است که ذات قِسمی قدرت را برملا می کنند، قدرتی که منفک از مردم و بدون پاسخگو است. قدرت سلطه گر و مُنقاد کننده، قدرتی که منشا خود را نه از مردم بلکه از منابع ثروت مردم تامین می کند، قدرتی برساخته و نه قدرتی برسازنده.
آگاهانه نوشته کنونی را با بهره گیری از واژه نوساخته لاییکار (LAÏCARD) آغاز می‌کنم، که این خود بهانه‌ای است برای گشایش موضوع. و اما موضوع چیست؟ کمتر کسی در کشورهای مسلمان‌نشین است که ذهن‌اش این روزها گرفتار ماجرای کاریکاتور اهانت‌بار و بدنبال آن حرکت‌های تروریستی و بویژه سربریدن وحشیانه یک دبیر فرانسوی به بهانه نمایش آن کاریکاتور در کلاس درس نباشد. از این میان، کسانی که درباره چرایی رخدادها و برخوردهای پیرامون این ماجرا پرس‌وجو می‌کنند، به احتمال زیاد در جریان کارزار نظری برسر درستی یا نادرستی چاپخش کاریکاتورهای طنزآمیز یا هجوآلود درباره مقدسات هستند. با این حساب، و به پیروی از پند «ز تعارف کم کن و بر مبلغ افزا» از تکرار جزییات ماجرای رخ داده پرهیز می‌کنم، و به سراغ این بحث می‌روم که موضوع گفت‌وگو و جدل نه تنها در محیط روشنفکری فرانسه است، بلکه جامعه روشنفکری ایران نیز گرفتار کشاکش نظری برسر آن است.
قدرت اسلحه را که یاسر عرفات با دست خود بلند کرده بود، آن را به زمین زدند،در حالی که واشنگتن ازاین روند دفاع می کند وبقیه جهان نیز با انفعال با آن برخوردمی نمایند ، از سوی دیگر شاخه زیتون را هم آز دست دیگراربودند.هنگامی که عرفات در سال 1974 در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنرانی کرد۰گفت: که او با یک شاخه زیتون در یک دست و با دست دیگرش تفنگ به آنجا آمده است۰ و خواست که شاخه زیتون را از دست او نگیرند در ضمن، آن را سه بار تکرار کرد.
این ها تعداد اندکی از صدها شعاری است که مردم معترض به نتایج انتخابات 88 در باره احمدی نژاد مطرح کردند، که در مواجهه با آنان با شدت تمام برخورد شد. ندای «تفنگت را زمین بگذار»، مرحوم شجریان حاصل این شدت عمل بود، که به سرعت همه گیر و در هر کوی و برزن شنیده شد. حال احمدی نژاد می گوید «چیزی که ایشان خوانده، آرمان من است.» آیا او راست می گوید؟
چند سال پیش در یک کشور اروپایی - به گمانم بریتانیا - نمایشی روی صحنه رفت که ماجرای خیانت یهودای اسخریوطی به عیسی مسیح را روایت می‌کرد. این روایت به خلاف متون انجیلی، خیانت یهودا را معرفی و شناساندنِ مسیح به فریسیان و کاهنان یهودی برای دستگیری او نمی‌دانست، بلکه خیانت اسخریوطی را "تجاوز جنسی" به عیسای ناصری قلمداد می‌کرد و گویا در صحنۀ تئاتر به اجرا می‌گذاشت!
من راه خروج از این بن بستی را که اپوزیسون مردمی و ملی ما درآن اسیر شده اند، ایجاد موجی برای کمک به مردم ایران، در این دوران سخت می دانم. و صد البته که این مهم را به طور سازمانی و با دست رو نمی توان انجام داد، که حکومت به شدت مانع آن می شود . این نظام حتی تشکلی خیریه را، که آگاهانه ازهر گونه دخالت در سیاست پرهیز می کرد به نام "امام علی" تحمل نکرد.
هرچند از همنشینی پدر بس بهره برد، اما گویی از ابتدا حیات فردی و اجتماعی خود را بر پایه انتخاب آگاهانه و مستقل با رای خویش بنا نهاد و شخصیت خود را در این بستر صیقل داد. با انتخاب های جسورانه خود بود که عنصر مقاومت را در درون خویش عمق بخشید و با عمل جسورانه خود بود که به دیگران جرات و جسارت ورود به میدان را می داد. جسارت با همه مفهوم خود، بی باک در ابراز عقیده، بی پروا در عمل، صراحت در بیان همراه با مسئولیت پذیری، ثبات در قدم، حضور در زمان و ایمنی در وجود خویش.
جامعهٔ ایران به خاطر فجایعی که در عرصه‌های مختلف سیاسی ،اقتصادی ،فرهنگی و اجتماعی رخ داده است و فجایع در حال وقوع به شدت مستعد جنبش و قیام است هر زمان که فرصت و موقعیت مناسبی فراهم شود جنبش تغییر و تحول خواهی ملی به راه خواهد افتاد و شهرها و خیابان ها و میادین و...را تسخیر خواهد کرد و البته این حق مسلم ملت است چون کشور از آن ملت است . این حق ملت است که نظام نامشروع مستبد را با جنبش خود کنار بگذارد و نظام دلخواه خود را مستقر نماید. و می توان گفت که تقریباً سرنوشت محتوم تمام حکومت های استبدادی است که توسط جنبش‌های اعتراضی مردم کنار گذاشته شوند از جمله نظام استبدادی جمهوری اسلامی در ایران چون این نظام اصلاح ناپذیر است و هرگز تن به اصلاح نخواهد داد و تمام راه های اصلاحی را مسدود و کشور را با بن‌بست روبرو کرده است
در مواردی که ضابطان دادگستری تخلف می نمایند، مسئولیت اعمال ایشان متوجه دادستان نیز خواهد بود زیرا طبق ماده ۲۸ و تبصره ۱ ماده ۳۰ قانون آیین دادرسی کیفری که مقرر می دارد: «دادستان مکلف است به طور مستمر دوره های آموزشی حین خدمت را جهت کسب مهارت‌های لازم و ایفاء وظایف قانونی برای ضابطان دادگستری برگزار نماید.» دادستان مسئول عدم آموزش ایشان در مواجهه صحیح با متهمان و مردم عادی می باشد.
