بر خلاف آنچه کرباسچی گفته است اقدام “دختران انقلاب”از تمام ویژگی های امر رادیکال برخوردار است. شوربختانه تعریف رادیکالیسم در فضای شعارزده با ادعاهای بی پشتوانه و بعضا رویکردهای تهاجمی و چک های بی محل اشتباه شده. باید از رادیکالیسم به عنوان حرکتی که مناسبات پایدار و اصیل خلق می کند دفاع کرد. شاخصه رادیکالیسم تندتر صحبت کردن نیست، اراده برای تغییر مناسباتی است که هسته مرکزی جمود را نشانه گرفته اند.
اقدام دختران ایرانی که بدون پشتوانه قدرت خارجی از موضعی مستقل علیه اجبار، بدون هراس از تبعات امنیتی به دور از هر گونه خشونت و اخلال در نظم عمومی، روسری های خود را برا افراشتند نمونه ای واضح از امر رادیکال است. آنها با تکیه بر توان خود ، خویشتن تحول طلبشان را در معرض نمایش گذاشتند تا توجه افکارعمومی را به ظلم چند ساله و توجه حاکمیت را به رویکردی غلط جلب کنند. آنچه که در خیابان های تهران رخ داد نمایشی از مقاومت بود در برابر “اجباری” که حق آزادی پوشش را از زنان این سرزمین ستانده است. اگر کشف حجاب رضاشاهی نفی آزادی زنان مسلمان و محجبه بود، حجاب اجباری جمهوری اسلامی نفی آزادی زنانی بود که یا برداشتشان از دین با قرائت رسمی حاکمیت از اسلام،متفاوت است یا به هر دلیلی باورهای خود را در چارچوب شرع تعریف نکرده اند. زیباترین وجهه این امر رادیکال حمایت زنان محجبه ای بود که حجاب را در فضایی آزاد به دور از هر گونه شکلی از اجبار دوست دارند . در تعریف جنبش های نوین اجتماعی برافراشتن روسری در فضای امنیتی بدون کمک نهاد قدرت در کشوری که مسئله گشت ارشاد محل بحث عمومی است امری سطحی تعریف نمی شود.
نقد دوم اینکه آقای کرباسچی گفته اند این اقدام خلاف قانون بود. این هم از عجایب روزگار است که بعد از این همه تجربه و گذشت زمان از نافرمانی مدنی، دبیر کل یکی از احزاب با سابقه اصلاح طلب، اینگونه علیه اقدامات خود و همفکرانش موضع می گیرد. اگر قرار است اعتراض به هر امر قانونی خلاف قانون تشخیص داده شود، تمام اعتراض های اصلاح طلبان به قانون ظالمانه نظارت استصوابی هم خلاف قانون است. چگونه می شود اعتراض اصلاح طلبان به این قانون، مشروع باشد اما اعتراض “دختران انقلاب” به اجباری ۴۰ ساله نامشروع؟ آقای کرباسچی حتما مطلع هستند بزرگترین جنبش های مدنی از نافرمانی مدنی ریشه گرفته اند . اصولا مگر می شود جنبشی رخ دهد بدون اینکه به مناسبات و قوانین حاکم اعتراضی نشود؟
دبیر کل حزب کارگزاران سازندگی ایران ظاهرا هنوز به وخامت اضاع پی نبرده اند. بعد از ۴۰ سال حاکمیت اجبار به نام دین، آنچه قربانی شده خود “دین” بوده است. در فضایی که “آزادی” نباشد اخلاق می میرد و دینداری می شود ریاورزی . دینی که در خدمت قدرت قرار بگیرد می شود ابزاری برای توجیه اشتباه حاکمان. ظاهرا هنوز متوجه نشده اند بخش عمده ای از دلایل فرار مغزهای کشور و ضرر میلیاردی که کشور بر اثر این بحران متحمل میشود به علت سختگیری هایی است که به نام دین اعمال شده . از بدو انقلاب آنچه که حاکم بوده ممنوعیت بوده، از ممنوعیت ویدیو ،آوازو موسیقی تا ماهواره و سایت های اینترنتی و شبکه ها اجتماعی و ممنوعیت در پوشش . آیا نتایج این محدودیتها در این “جمهوری ممنوعیت” دستاوردی جز هدر دادن انرژی و فراری دادن مغزها و سرخورده کردن جوانان و فراموشی مسائل اصلی کشور داشته است؟
آقای کرباسچی در سال ۸۸ معاون اول آقای کروبی و رییس ستاد انتخاباتی ایشان بودند.آقای کروبی در فیلم انتخاباتی خود بر نفی اجبار درباره زنان تاکید کردند. در بیانیه خود بر مطالبات مدنی زنان صحه گذاشتند. پیش از این سالهای دورتر در نامه ای به رئیس وقت خبرگان، خواستار ورد زنان به مجلس خبرگان رهبری شدند. در تجمعات انتخاباتی آقای کروبی یکی از شعارهای اصلی حامیانشان”حجاب اختیاری حق زن ایرانی “بوده. چرا آنزمان که بحث انتخابات بود آقای کرباسچی این شعار را سطحی اعلام نکردند و حالا اقدام اعتراضی تعدادی از دختران را که بیشتر از هر چیز اصل “اجبار” را هدف گرفته اند سطحی می دانند؟
تکلیف اصولگرایان درباره زنان تا حدودی مشخص است اما تیپ های اصلاح طلب باید تکلیف خود را با تحولاتی که زیر پوست جامعه در حال رخ دادن است و به شکرانه ظهور قدرتمند شبکه های اجتماعی در حال دیده شدن هستند مشخص کنند. اصلاح طلبی بدون رویکرد صادقانه با مردم و اعلام موضع صریح درباره این تحولات معنایی ندارد. نمی شود موقع انتخابات در برابر شعار حجاب اختیاری سکوت کرد و لبخند زد و هنگام بی نیازی، اقدام اعتراضی دختران انقلاب را برای خوشامد هسته سخت قدرت سطحی نامید.
