ملی مذهبی _ در حالی‌که ایران با بحران‌های عمیق اقتصادی، فساد سیستماتیک و ناکارآمدی ساختارهای حکمرانی روبه‌روست و شهروندان در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی همچون آب، برق و امنیت اجتماعی با دشواری مواجه‌اند، موج اعدام‌ها نه‌تنها متوقف نشده بلکه با شدت بیشتری ادامه دارد. این وضعیت، نشانه‌ای نگران‌کننده از اتکای روزافزون حاکمیت به ابزارهای خشونت قضایی برای اعمال کنترل اجتماعی است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که در واکنش به موج فزاینده اعدام‌ها و نقض سیستماتیک «حق حیات» شکل گرفته، در شصت‌ونهمین هفته‌ی خود با گستردگی بیشتری ادامه دارد.
بر اساس اطلاعیه تازه این کارزار، زندان‌های مهاباد، بوکان و یاسوج به جمع ۴۱ زندان پیشین پیوسته‌اند. زندانیان در ۴۴ زندان کشور – از اوین و قزلحصار گرفته تا زندان‌های سنندج، ارومیه، زاهدان، کرمانشاه و رشت – در روز سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ برای شصت‌ونهمین هفته متوالی دست به اعتصاب غذا زده‌‌اند.
این همزمانی بی‌سابقه در تاریخ اعتراضات داخل زندان‌ها، بیانگر شکل‌گیری شبکه‌ای همبسته از مقاومت است که دیوارهای سانسور و سرکوب را هدف گرفته است.
افزایش نگران‌کننده اعدام‌ها: ۱۲۹ نفر در کمتر از دو ماه
با وجود عدم شفافیت رسمی درباره آمار اعدام‌ها، گزارش‌های میدانی رسیده به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» نشان می‌دهد که از ابتدای اردیبهشت‌ماه تاکنون، دست‌کم ۱۲۹ نفر در ایران اعدام شده‌اند؛ از جمله چهار زن. تنها در هفته گذشته، حکم اعدام ۲۵ نفر اجرا شد. در میان این قربانیان، دو کودک‌مجرم نیز به چشم می‌خورند که در زندان‌های ملایر و عادل‌آباد شیراز به دار آویخته شدند؛ اقدامی که بی‌اعتنا به اعتراض نهادهای حقوق‌بشری بین‌المللی صورت گرفته و بار دیگر وضعیت بحرانی حقوق بشر در ایران را به نمایش گذاشته است.
بر اساس گزارش شبکه خبری حال‌وش سحرگاه روز دوشنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴، حکم اعدام دو زندانی بلوچ به نام‌های ابراهیم نارویی ۲۴ ساله و مجید فرامرزی در زندان مرکزی زاهدان اجرا شد.
از ۱۹ فروردین تا ۲۹ اردیبهشت‌ماه امسال، دست‌کم ۴۴ زندانی بلوچ در زندان‌های مختلف کشور اعدام شده‌اند. در روزهای اخیر همچنین یک مهاجر افغانستانی، در زندان مرکزی شیراز (عادل‌آباد) اعدام شده است.
از زندان تا خیابان: نه به اعدام
پاسخ به موج خشونت، سکوت نبوده است. هم‌زمان با افزایش اعدام‌ها، دامنه اعتراضات مردمی و فعالیت خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام نیز گسترش یافته است. کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به کانونی برای هم‌افزایی، همبستگی، مقاومت مدنی و اعتراض سازمان‌یافته علیه مجازات اعدام بدل شده است.
نقطه تمایز این کارزار، حضور فعال زندانیان در صف نخست اعتراض است. در شرایطی که آنان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم‌اند، اعتصاب غذا به‌عنوان ابزاری فردی، به بستری برای اعتراض جمعی تبدیل شده است.
در حالی‌که حکومت می‌کوشد با توسل به اعدام، بر بحران‌های ساختاری و اضطراب وجودی خود سرپوش بگذارد، صدای «نه به اعدام» هر هفته رساتر به گوش می‌رسد. پیوستن زندانیان در مهاباد، بوکان و یاسوج به اعتصاب غذا در هفته جاری، نشانه‌ای از افزایش اعتماد به کارایی این کارزار و اراده فزاینده برای مقابله با مجازات اعدام است.
میدان مقاومتی که این کارزار حول مطالبه کرامت انسانی و حق حیات ایجاد کرده، از درون زندان‌ها فراتر رفته و به فضای عمومی شهرها کشیده شده است.
اعضای کارزار در بیانیه‌ای تازه از همه مردم، به‌ویژه جوانان، دعوت کرده‌اند که صدای اعتراض خود را بلندتر کنند و در کنار خانواده‌های داغدار و معترضان بایستند. آنان خواستار حمایت از تجمعات اعتراضی و گسترش همبستگی سراسری علیه مجازات اعدام شده‌اند.
حکومت می‌کوشد با مرگ، سکوت بسازد؛ اما روند گسترش اعتراض درون زندان‌ها و همبستگی بیرون از آن، نشان می‌دهد که زندگی تسلیم نمی‌شود.
